Catch me

Alli/Olli - niet zo makkelijk

-Alli-

 Oh mijn god. oh god wat doe ik nou weer?! ik duw Oliver van me af. hij kijkt me een beetje verbaasd aan. "Oh god!" gil ik in paniek en sla mijn hand voor mijn mond. Olli lacht en komt dichter naar me toe. "Wat?" ik duw hem weg. "Nee! nee dit kan echt niet! oh dit is zo erg. wat als iemand ons heeft gezien?!" roep ik in paniek. "is dat zo erg dan?" vraagt hij. ik kijk hem bijna boos aan. "Ja natuurlijk is dat erg! dit kan echt niet! dit had ik nooit moeten doen!" gil ik. ik voel een brok in mijn keel. Oliver pakt mijn arm. "Waarom niet?" vraagt hij verdrietig. "Luister, je kan nooit iets met mij hebben oké, ik verpest heel je leven," zeg ik. "We leren er wel mee om gaan, het is vast niet zo erg," zegt hij en probeert me dichter tegen hem aan te trekken. ik hou hem tegen. "Je snapt het niet, zoek een eenvoudig meisje zonder dit alles, je wilt dit niet," zeg ik. ik stop met praten want ik voel dat ik zo kan gaan huilen. "ik wil het wel," zegt hij alleen maar. "Het is niet zo makkelijk. wat als de paparazzi hiervan weet? ze laten je nooit meer met rust, je familie ook niet. er zullen miljoenen roddels zijn, je leven veranderd vreselijk," zeg ik. ik begin te huilen. goed moment, alli. uhg stom kind. ik verberg mijn gezicht in mijn handen. Olli trekt me naar hem toe en slaat zijn armen om me heen. "maar ze hoeven het niet te weten," fluistert hij. ik kijk op en wrijf in mijn ogen.  "Wat bedoel je?" vraag ik. "we kunnen elkaar hier zien, ook al is het maar 1 keer per week, beter iets dan niets," zegt hij en lacht. "Zou dat werken?" vraag ik. "We kunnen het proberen," zegt hij grinnikend. ik lach. "Je weet dat je niks mag zeggen, niet tegen je ouders, vrienden, wie dan ook, ook niet dat je me kent, zeg niet dat je een vriendin heeft, dat je dit huis hebt gezien, misschien later, maar voor nu houden we het geheim," zeg ik. hij knikt. "Ik moet gaan, ik heb helemaal tegen niemand gezegt waar ik heen ging," zeg ik. "ja, ga maar snel," zegt hij en lacht. ik knik en draai me om, "Wacht," zegt hij alleen maar. voor ik tijd heb om me om te draaien en te kijken zijn zijn lippen al op die van mij. hij glimlacht nog even. ik hoop dat hij niet heeft gezien hoe erg ik blooste. 

- Oliver-

de reis naar huis is het me niet gelukt niet te lachen. gewoon totaal niet. ik probeerde serieus te kijken om de voorbijgangers keken alsof ik gek was. maar telkens moest ik weer aan Alli denken, en lachte ik automatisch. voor het eerst kom ik vrolijk thuis. en voor het eerst zijn mijn BEIDE ouderser. met etenstijd nog wel. ik kijk ze verbaasd aan. "jullie zijn vroeg thuis," zeg ik.  mijn moeder kijkt me chagrijnig aan. "Vind je zeker wel jammer dat je nu niet meer het huis voor je alleen hebt hè?" snauwt ze. die twee hebben duidelijk ruzie gehad. "eh, nee ik ben gewoon verbaasd," zeg ik en ga aan tafel zitten. mijn vader staart me alleen maar aan. ik probeer weer serieus te kijken, met twee van die chagrijnige mormels in huis is het niet handig als een idioot te gaan lachen om niks. "Wat ben jij vrolijk," merkt mijn vader op. ik reageer niet. lijkt me het beste. "is het een meisje?" grinnikt hij. ik grinnik ook. gelukkig is hij niet al te boos. ik schud mijn hoofd. "nee," ik hoop niet te blozen. "Misschien is hij wel in een goed humeur omdat hij niet heel de dag bij jou in een huis was!" begint mijn moeder ineens. "IS het nu ineens mijn schuld? ga dan lekker weg uit dit huis, mens!" mijn vader staat op en loopt dreigend naar mijn moeder. "hou op," zeg ik.  "Nou kon dat maar. jij verziekt hier alle sweer!" gilt ze kwaad naar mijn vader. "Ik? wie begint hier nou weer met zeuren? ik niet hoor?!" schreeuwt hij. ik kan niet geloven dat ik mijn ouders ooit gemist heb toen ik alleen was. "HOU OP! alsjeblieft ga allebei weer werken. jullie zijn vreselijk samen. misschien is het eens tijd voor een scheiding," zeg ik en loop naar boven. "ik bestel wel een pizza," zeg ik.