Sonunda benim sesim ile herkes susup bana dönerken köşeden ayrıldım ve bana şaşkınca bakan Minho’ya döndüm.
“Jisung? Burada olduğunu bilmiyordum”
“Evet, kendisi senin kafanı yardığı için kendini suçlu hissediyor ve yüzüne bakamıyor”
“Hyunjin!” Ona sinirle bakarken gözlerini büyüterek bana baktı.
“Ne? Haksız mıyım? Kendini birkaç saatte perişan ettin. hiç aynaya bakmadın değil mi? Minho hyung, ona ne düşündüğünü söyle”
“Hyunjin yeter! cidden.”
Dolan gözlerimi gördüğün de sert bakışları yumuşamıştı ama bakışlarını benden kaçırdı.
“Biz çıkalım onlar konuşsun bence.”
Felix Dediğini yapıp odadan çıkarken ardından changbin ve Chan Hyung çıktı. Hyunjin bana kısa bir bakış atıp hızla odadan çıktığın da kapının kapanma sesi ile ortamda sessizlik oluştu. Gözyaşlarımı kurutmaya çalışırken gözlerimi sımsıkı kapattım ve başımı eğdim.
“Cidden kendini mi suçluyorsun?”
Sessiz kaldım. Onu üzdüğümü bilsem de kendimi suçlamaktan kendimi alıkoyamıyordum. Ne yapabilirdim ki?
“Pekala, o zaman ben de kendi mi suçluyorum. Sonuçta seni bırakan bendim. Bırakmasaydım düşmezdin”
“Ne? Hayır! Senin nasıl suçun olabilir? Be-“ konuşamayıp ağlamaya başladığım da elimle yüzümü kapattım. Hayatımda ilk defa birisine zarar vermiştim. Evet bir çok kere kavga etmiştim özellikle Hyunjin ile hatta Minho ile de kavga etmiştim ama hiç böyle ciddi olmamıştı. Kimseyi yaralamamıştım çünkü yaralardan korkardım. Ama Onu yaralamıştım ve onun hiçbir suçu yoktu.
“Buraya gel” Başımı iki salladığım da Derin bir nefes bıraktım.
“Ben mi geleyim?”
“Hayır! Kalkma sen” Elimi yüzümden çekip yanına ilerlediğim de başımı yerden kaldıramıyordum. Yanında durduğum da Elini kaldırıp sweatimin kolunu kavradı ve oturmamı sağladı.
“Çocuk gibisin”
“Çocuklar birisini yaralamaz” Kolumu kaldırıp sweatime gözyaşlarımı sildim.
“Madem yüzüme bakmayacaksın neden benimle kalmak istiyorsun?”
“Çünkü…sana yardım etmek istiyorum”
“Şuan bana hiç yardımcı olmuyorsun”
“Ne?”
“Ağlayınca dudakların şişiyor Jisung. Ve bu… Çok tahrik edici”
“En son beni öptüğün de sonumuz hastane odası oldu. Hala emin misin beni öpmekten?”
Güldüğün de dudaklarım kıvrıldı gözyaşlarım arasından güldüm.
“Evime gidelim mi artık? Hastane odalarını sevmiyorum”
Başımı salladığım da Hemen ayağa kalktım.
“Hemen Bayan Hwang’a sorup geliyorum”
“Tamam” Koşarak odadan çıktığım da Dışarıda bekleyen diğerleri hemen ayağa kalkmıştı. Seungmin ve Jeongin’in de geldiğini fark ettim.
“Ne oldu?”
“Şey… taburcu olmak istiyormuş. İşlemleri yaptıracağım.”
ŞİMDİ OKUDUĞUN
The art of fear/Changlix
Fanfic"benden korkma Felix" diye fısıldadığım da ne titremesi azalmıştı ne de ağlaması fakat kısa süre sonra güçsüz kollarını doladığı dizlerinden ayırmış ve belime sarmıştı. Bu hareketi kalbimi tekletirken ona daha da yaklaşıp iyice kollarımı sardım. "s...
