The catfish.

Κεφαλαιο ⁰⁴

Το κινητό μου χτυπαει μια φορά διπλα μου κάνοντας με να ανοιξω τα ματια μου με δυσκολία.

Δεν το πιστεύω οτι χθες το βράδυ με πήρε ο ύπνος με το τηλέφωνο στο χέρι.

Δεν πιστεύω επίσης οτι ανοίχτηκα σε εναν αγνωστο λέγοντας του σχεδόν τα παντα για την σχέση μου με το αγορι μου.

Και ακομη πιο τρελό ειναι το συναίσθημα εμπιστοσύνης και φυσικά πως μου άρεσε που επιτελους μιλησα με κάποιον και ειπα αυτα που σκέφτομαι και αισθάνομαι.

Δεν ειχα ποτε αυτη τη χαρα. Κυρίως γιατι δεν χω φιλους, αλλα και να προσπαθούσα να μιλησω στην μαμα μου δεν θα καταλάβαινε επειδη ειναι σαν τον μπαμπα.

Το κινητο ξανα χτυπαει αλλη μια φορα για να με ενημερώσει οτι υπάρχει μυνημα και αυτή τη φορα το πιάνω και το σηκώνω.

Roger_gilmor:
Καταλαβαίνω απόλυτα. Αλλα πιστεύεις πως θα υπάρξει πραγματικα μέλλον με τον Τζον;
Roger_gilmor:
Εισαι εκει;
Roger_gilmor:
Μαλλον θα σε πήρε ο ύπνος,καλό βράδυ να εχεις,με ομορφα ονειρα.
Roger_gilmor:
Καλημερα.
Roger_gilmor:
Εισαι εκει ή θα πρέπει να αρχίσω να ανησυχώ πως συμβαίνει κατι;

Πραγματικα επιμένει παρα πολυ και θέλει να μου μιλαει. Δεν ξερω γιατι αλλα ειναι κατι που μου αρέσει. Ο τροπος που μιλαει.

Karin_blake:
Ολα καλα,συγνωμη για εχθες το βράδυ. Δεν είμαι συνηθισμένη να ειμαι με το κινητο μου στα χερια πανω απο 1 ωρα.

"Καριν,πηγαινε να φερεις το κλειδί απο την γιαγια σου"ακουω την μαμα μου να φωναζει και εκνευρισμένη σηκώνομαι καθως αφηνω το κινητο μου και βγαινω απο το δωματιο.

Πλησιαζω μεσα στην κουζινα και οταν με βλέπουν η μαμα μου με κοιταζει με να ουδέτερο ύφος και ο μπαμπας μου αυστηρά.

Οταν το βλέπω αυτο ξεφυσαω αγανακτισμένη κουνώντας το κεφαλι μου απο τον τροπο που το χειρίζεται.

"Μην αργήσεις και με αναγκασεις να ερθω να σε βρω"φωναζει πισω μου καθως παω να βγω απο το σπιτι.

"Μην ανησυχείς δεν πρόκειται να δω το αγορι μου"φωναζω νευριασμενη καθως χτυπαω την πορτα μου και πηγαινω να παρω τα χαζα κλειδιά ξανα.

Σε λιγα λεπτακια φτανω το μαγαζί και οταν μπαινω βλεπω την γιαγια μου να με κοιταζει με ενα χαμόγελο.