Sleep Now, Yana

Chapter 11: THEO'S POV (Part V)

"I promise I'll come back to you. Just please...wake up, Yana."

Ilang minuto akong naghintay sa paggising ni Yana, ayon kay Tita Sabel ay nahimatay siya kanina dahil sa paghahanap sa akin.

Gusto kong maging masaya na hinahanap niya ako pero hindi ko maiwasang malungkot dahil sa kailangan kong iwan siya. Para sa ikabubuti niya.

Pakinig ko ang pagsinghap ni Yana sa tabi ko, napatayo ako sa gulat.

"Are you okay now? Please tell me you're fine," nag-aalala kong tanong.

Sa gitna ng aking pag-alala ay nahanap ko ang kamay niya, hinawakan ko iyon na parang wala ng bukas. Tama, wala ng bukas.

"I'm fine, Theo. Where did you go? I've been looking for you," bakas din ang malungkot na boses ni Yana.

"I'm just here..." mahina kong pagsagot.

I wish I can see her right now. I wish I can make her smile today.

"Before I forgot..."

Mabagal ang aking paghinga nang hawakan ko ang bisig ni Yana, I inserted the bracelet. Pakinig ko ang pagsinghap niya nang matapos kong maisuot sa kanya iyon. Ako naman ang nagulat nang maramdaman ko ang mainit na yakap niya sa akin, mahigpit at nakakahilo. Para akong hinahagkan ng isang anghel. Isang magandang anghel.

"Happy birthday, Yana. I don't know what to give you, I hope you love it."

"I totally love it," matamis niyang sagot.

Nanlaki ang mata ko nang maramdaman ang labi niya sa pisngi ko, nakakakuryente iyon.

"I'll treasure this." 

I know you will.

"I'm sorry. Ako ang may dahilan kung bakit ka inatake. I should have known."

"It's alright. I'm very fine now, Theo. I-I also want to...confess," she said.

Hawak namin ang kamay ng isa't isa. Mabilis ang aking paghinga dala ng nerbyos at tuwa sa kung anong aaminin niya.

Should I tell her that I'm going to leave her?

"I love you."

Parang kidlat na tumama ang linyang sinabi niya sa aking puso. It made me laugh and smile. Ngunit nanatili ang sakit sa dibdib ko, she fell for me, and now, I feel so fucking idiot.

Mainit ang palad niyang hinahaplos ang pisngi ko. Dahan-dahan niyang ibanaling ang aking baba patungo siguro sa kaniya.

"I love you too, Yana. Nang malaman kong may nangyari sa 'yong masama, I blamed myself. It's my fault. I know you shouldn't be in love with me or have feelings for me. I know it's forbidden to make your heart beats faster, but I couldn't help myself. I'm in love with you too, ever since I heard your voice."

Niyakap namin ang isa't isa. Masarap sa pakiramdam na parehas naming nararamdaman ito. Halo-halo ang nararamdaman ko, gustuhin ko mang manatili sa tabi niya pero hindi maaari. I have to leave her so that I could see her again someday.

Pakinig ko ang pagbukas ng pinto, hudyat iyon nang pagkalas ng yakap sa akin ni Yana.

"M-Mom."

Ramdam ko ang mahigpit na hawak ng kamay ni Yana sa akin, halata ang kaba niya.

"Be happy, Yana. I'm so proud of you. Happy birthday."

I heard her giggle, napahiwalay ako sa kanya nang lumapit sila sa amin. Naramdaman ko ang pagtapik ng kamay ni papa sa aking likod habang masayang nagtatawanan sina Yana. Napangiti na lamang ako, her laugh makes the room livelier.

It was midnight when we sang her 'Happy Birthday'. It was the happiest day of my life. Hindi ko man makita ang huling ngiti at tawa ni Yana, I know that I will, someday.

As I hugged her tightly in her bed. I leaned on her ear and whispered sweetly,

"I love you. Sleep now, Yana."

No matter this moment breaks my heart, this will forever make me keep hoping and holding on to my promise that I will come back to her.