Ματωμένα φτερά

0.4/2

Ξύπνησα με ενα τρομερό πονοκέφαλο, ολο το βραδυ σκευτομουν τον αλεξ... Μου λείπεις πολυ τα χεργια του τα φιλια του ολα... Ξαφνικά στραβοπάω και πευτω απο της σκαλες... Πιανω το κεφαλι μου και βλεπω αίμα το τελευταίο που θημαμε ειναι καποιος να φωναζει...

Άνοιξα τα ματια μου, δεν ειμουν στο ζεστο δωματιο μ αλλα στο κρύο και αφιλόξενο νοσοκομείο,... Ποναγε το κεφαλι μ... Το ακουμπάω αλλα νιωθω την παχια στροση της γαζας...

<καλησπέρα > < γεια σασ ποιος ειστε? > ρωτησα τον κύριο που μπηκε μεσα.. Ομορφος αλλα δεν θυμάμαι ποιος ήταν < δεν με θυμασε? > < Οχι λυπάμαι ηστε ο γιατρός μηπως > < οχι αλλα θα παω να τον βρω > εφιγε φουργιοζος και γω εμεινα να κοιταω απεξω... Ηταν σινεφιαζμενη μερα...
< γεια σου > <γεια > ειπα σε ενα Παπούλι.. < γτ εισαι εδω > < δεν θυμάμαι > < πως σε λένε μικρή > < Αφροδίτη.. Εσασ> < αποστολής ειμαι ενασ φιλος σ > < δεν σε θυμάμαι λυπάμαι > < δεν πειραζει ετσι και αλιος καναμε παρεα όταν εισουν πολυ πολυ μικρή.. Ακομα θυμάμαι πως επεζες με τα τουβλακια σου > ξαφνικα μπενει μεσα ο γιατρος η μαλλον ετσι φαινοταν...
<καλημέρα Δέσποινης > δεν απάντησα γύρησα να δω τον παπουλι αλλά δεν ήταν εκεί...

Ο γιατρός με εξέταζε και με ρώταγε κτ κουλά...

Καθόμουν στο κρεβάτι και απλά ειμουν στο κόσμο μ... Το μόνο που θημαμε είναι κάτι φτερά... Πφφφφ σιγά δεν υπάρχουν άγγελοι...