The Promised Neverland |𝒥𝓀|

|7°|

Jk "να σε χτυπήσει ποιος?" την ρώτησε κοιτώντας την καχύποπτα.

S "κάνεις, ασυναρτησίες μου" είπε και άρχισε να γελάω όσο πιο πειστικά μπορεί.

Jk "ασυναρτησίες, είσαι σοβαρή?" το ύφος του είχε σκληρύνει αρκετά, πίστευε πως μια τέτοια είδους δικαιολογία ήταν υπερβολική.

S "άσε με να φύγω" συνέχισε και εκείνος άφησε τον καρπό της απ' την λαβή του.

Η πόρτα άνοιξε μπαίνοντας ο Hoseok με ένα χαμόγελο έτοιμος να συνεχίσει ανυποψίαστος την δουλειά του.

Η "επέστρεψα" αναφώνησε και άφησε το μπλοκ με τον στυλό στο μαύρο γραφείο.

Η "συνεχίζουμε?" εκείνη του χαμογέλασα αχνά και τον πλησίασε.

[...]

Καθόταν στο κρεβάτι της κοιτώντας το ταβάνι, είχε αφοσιωθεί στις σκέψεις της.

Σκεφτόταν την εντύπωση που θα έδωσε στον Jungkook. Θα την θεωρούσε καμία ανώριμη, ψυχρή, άκαιρη.

Δεν ήταν τίποτα από αυτά, μα εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να σκεφτεί κάποια διαφορετική και πλήρης δικαιολογία.

Δεν μπορούσε να μοιραστεί σε κάποιον που έχει συναντήσει τέσσερις φορές το τι παίρνουσε.

Ήταν ένα πολύ σοβαρό ζήτημα για να το μοιραστεί με τον οποιοδήποτε.

Ο Dohyun δεν αστειεύονταν, μπορούσε ανά πάσα στιγμή να βάλει ένα τέλος στην πικρή ζωή της.

Δεν θα τον ένοιαζε ωστόσο...

Σε μια εβδομάδα από τώρα θα άρχιζαν τις πρόβες για την κολεξιόν.

Η κολεξιόν εκτός από φωτογράφιση περιλάμβανε και ένα μικρό χρονικής διάρκειας βίντεο, το οποίο θα τους το αποκάλυπταν αργότερα.

Είχε άγχος, όχι για την κολεξιόν αλλά για το πως θα μπορούσε να ποζάρει δίπλα απ' τον Jungkook.

Όταν βρισκόταν κοντά του ένιωθε περίεργα, ανατρίχιαζε σε όλη την επιφάνεια της σπονδυλικής της στήλης.

Δεν ήξερε τι ήταν αυτό, δεν ήξερε εάν ήταν κάποιο συναίσθημα μα ότι και να ήταν σίγουρα ήταν έντονο.

1 ΕΒΔΟΜΆΔΑ ΜΕΤΆ 

Η Soyeon έφτασε με την υποχρεωτική συνοδεία του Dohyun στο στούντιο.

Μπήκαν στην αίθουσα που θα γινόταν η φωτογράφηση βλέποντας πως ήταν γεμάτη από άτομα της εταιρείας του Jeon.

Η "καλώς τους, Soyeon πάμε να δοκιμάσεις τα ρούχα που σχεδίασα" εκείνη έγνεψε και έτοιμη να τον ακολουθήσει η Dohyun την σταμάτησε.

D "έκρυψες τις μελανιές?"

S "ναι" απάντησε ψυχρά και έφυγε από το κράτημα του.

Όλο της το σώμα ήταν γεμάτο με makeup ώστε να μπορέσει να κρύψει τις μελανιές που είχε αφήσει εκείνο το τέρας.

Έφτασε στο μικρό δωματιάκι βλέποντας εκεί τον Jeon και τον Hoseok να τον βοήθεια στο ντύσιμο.

Η "περίμενε ένα λεπτό, τελειώνω με τον Jungkook και έρχομαι" εκείνη κάθισε στο μικρό σκαμπό παρατηρώντας τον Jeon.

Δεν την είχε κοιτάξει καθόλου, ούτε βλέμμα και αυτό γιατί τον πείραξε η χαζομάρα που πέταξε.

Δεν ήταν βέβαια χαζομάρα αλλά η πραγματικότητα. Μα εφόσον εκείνη του το μετέφερε έτσι εκείνος κράτησε την ψεύτικη πλευρά των πραγμάτων.

Στο μυαλό του ταξίδευαν οι σκέψεις πως πήρε λάθος εντύπωση για αυτήν, πως δεν είναι αυτή που δείχνει.

Που να ήξερε όμως...

Η "σειρά σου τώρα" έπιασε ένα κίτρινο κοντό φόρεμα, με έντονες αποχρώσεις στο κάτω μέρος το οποίο σχεδίασε ο ίδιος, όπως και όλα τα υπόλοιπα ρούχα.

Εκείνη έβγαλε τα ρούχα της μένοντας μπροστά του με τα εσώρουχα.

Δεν υπήρχαν ντροπές, έτσι και αλλιώς ήταν μέρος της δουλειάς της.

Ένιωθε όμως μια ελάχιστη ενόχληση για τα κλέφτικα βλέμματα του Jeon πάνω της.

Η "σου πάει πολύ" αναφώνησε κάνοντας δύο βήματα πίσω κοιτώντας την.

Η "δεν της πάει?" γύρισε κοιτώντας τον Jungkook.

Εκείνος έγνεψε με ένα αχνό χαμόγελο κοιτώντας την στα μάτια.

Την έβρισκε πολύ όμορφη και αθώα!

Η "πάμε μέσα τώρα για το μακιγιάζ σας" αναφώνησε και τους έβγαλε έξω.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Να συνεχίσω να γράφω σε τρίτο πρόσωπο, σαν αφηγητής ή στον πρώτο, όπως τα προηγούμενα κεφάλαια? ♡

Βαρετό κεφάλαιο συγνώμη αλλά στο επόμενο έχουμε την φωτογράφηση, λέτε να γίνει τίποτα? :)

Αστεράκι για να συνεχίσω? ⭐