The Promised Neverland |𝒥𝓀|

|11°|

Με 'έριξε' στον τοίχο ακουμπώντας την πλάγια πλευρά του σώματος του δίπλα μου.

D "όλα καλά?" με ρώτησε μα δεν απάντησα.

D "σου μιλάω" έπιασε το πιγούνι μου γυρνώντας το κεφάλι μου σε αυτόν.

D "ξέρεεις πως όταν δεν μου απαντάς εκνευρίζομαι" απάντησε και έγνεψα θετικά.

D "σε ξανά ρωτάω λοιπόν, όλα καλά?"

Ε "ναι" απάντησα κοιτώντας τον σοβαρή.

D "είσαι σίγουρη?" έπιασε τον ώμο μου κατεβάζοντας όλο και πιο κάτω το αηδιαστικό άγγιγμα.

D "περιμένω να γυρίσουμε σπίτι και να σε σκίσω στα δύο" στο άκουσμα της πρότασης τον κοίταξα τρομαγμένη.

Ε "μα δεν έκανα κάτι" απάντησα προσπαθώντας να μην δείξω τον φόβο που με είχε καταβάλει.

D "δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να θέλω να σε πηδήξω" απάντησε και έπιασε το πιγούνι μου ξανά.

D "με εκνευρίζει ακόμα και ο τρόπος που αναπνέεις" αναφώνησε 'ρίχνοντας' στο μάγουλο μου ένα γερό χαστούκι.

D "σε περιμένω στην καντίνα, πήγαινε φτιάξου, είσαι μαύρο χαλί" είπε και άρχισε να απομακρύνεται από κοντά μου.

Φεύγοντας άφησα τους λυγμούς να βγουν στην επιφάνεια.

Έβαλα τις παλάμες στο πρόσωπο μου κλαίγοντας.

Το μισώ που νιώθω τόσο φόβο, μισώ που είμαι τόσο αδύναμη, μισώ που με κάνει ότι θέλει.

Έχοντας κλειστά τα μάτια με τις παλάμες μου ένιωσα ένα απαλό άγγιγμα στο χέρι μου.

JUNGKOOK POV  

D "με εκνευρίζει ακόμα και ο τρόπος που αναπνέεις" της είπε και της χαστούκισε το μάγουλο.

Το αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου, ένιωθα πως θα εκραγώ από στιγμή σε στιγμή.

Έτοιμος να επέμβω σταμάτησα, ίσως εάν επέμβω να κάνει τα πράγματα χειρότερα.

Έμεινα να παρακολουθώ κάθε κίνηση του. Είχα δίκιο που μου κακοφάνηκε στην πρώτη συνάντηση.

Μα γιατί τι την χτυπάει? Είναι πράγματι ζευγάρι? Την παρενοχλεί?

Τόσες απορίες μα καμία απάντηση...

Άρχισε να απομακρύνεται από δίπλα της, περπατώντας χαλαρός στον μεγάλο διάδρομο και κρύφτηκα πίσω από τον άσπρο τοίχο για να μην με παρατηρήσει.

Παίρνοντας το ασανσέρ γύρισα ξανά κοιτώντας την όψη της.

Είχε τοποθετήσει τις παλάμες της στο πρόσωπο υποθέτοντας πως έκλαιγε, δεν ακουγόταν άχνα από το κλάμα της.

Η εικόνα αυτή με διέλυε δίχως κάποιον συγκεκριμένο λόγω.

Αποφάσισα να την πλησιάσω, δεν μπορούσα να την αφήσω έτσι.

Στάθηκα δίπλα της μα δεν φάνηκε να κατάλαβε την παρουσία μου, συνέχιζε να κλαίει βουβά.

Άπλωσα το χέρι μου στο δικό της, τυλίγοντας στην παλάμη μου τον αδύνατο καρπό της.

Αφαίρεσε αργά τα χέρια από το πρόσωπο και έρχοντας αντιμέτωπη με την όψη μου πετάχτηκε από δίπλα μου.

Ε "ηρέμησε" προσπάθησα να την πλησίασω μα με σταμάτησε βάζοντας τα χέρια μπροστά της.

S "σε παρακαλώ φύγε" ψέλλισε με τα χείλη της να τρέμουν απ' το κλάμα και τα κόκκινα της ματιά να με κοιτάνε ολοφάνερα τρομαγμένα.

Ε "θέλω απλά να σου μιλήσω"

S "κάποια άλλη στιγμή" απάντησε και έτοιμη να κάνει το πρώτο βήμα μακριά μου τα λόγια μου την σταμάτησαν.

Ε "σε χτυπάει?" γύρισε αργά κοιτώντας με ξανά.

Το βλέμμα της ήταν ταραγμένο και μπερδεμένο, ήταν ολοφάνερο πως στο μυαλό της επικρατούσε ένα χαμός.

S "τι πρόλαβες να δεις?" ρώτησε κάνοντας ένα βήμα πίσω.

Ε "είδα πως σε χτύπησε, άκουσα τα λόγια που ξεστόμισε" μίλησα σοβαρός κυβερνώντας με ξανά η οργή.

S "δεν ήταν τίποτα, ξέχασε το" με προσπέρασε μα την σταμάτησα.

Ε "θέλω απλώς να σε βοηθήσω, μιλά μου! Ξέρω πως κάτι συμβαίνει, δεν με απατούν ακόμη τα μάτια μου" την είδα να σφίγγει τις γροθιές της κοιτώντας κάτω, φαινόταν ταλαιπωριμένη και συγχυσμένη.

S "θέλεις να με βοηθήσεις?" ρώτησε και έγνεψα θετικά κουνώντας το κεφάλι μου πάνω - κάτω.

S "μην μιλήσεις πουθενά για ότι είδες και ξέχασε το, κάνε πως δεν το είδες ποτέ"

Ε "μα δ-"

S "εάν θέλεις να συνεχίσω να ζω προσπέρασε το" τα μάτια μου ορθάνοιχτα με ότι ξεστόμισε, δεν θα μπορούσε να το εννοεί.

Ξέφυγε από την λαβή μου, αρχίζοντας να απομακρύνεται από κοντά μου.

Ε "εάν θέλεις να συνεχίσω να ζω?" επανέλαβα τα λόγια της κοιτώντας τον άδειο πλέον διάδρομο.

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Αστεράκι για να συνεχίσω? ⭐