collega's? of toch meer?

Untitled Part 3

tineke

ik hoorde koen mijn naam zeggen en voelde zijn adem in mijn gezicht blazen, maar ik kreeg mijn ogen niet geopend, ik hoorde hoe brigitte zei tegen koen ' alles komt goed, de ambulance komt er aan' dan voelde ik iets nat in mijn gezicht, het was en traan van koen, ik hield zo veel van hem, ik had het hem moeten vertellen, dan hoorde ik de sirenes en eric zeggen ' vrouw en man van het dak gevallen ernstig gewond geen teken van leven' en toen was het gedaan, ik voelde of hoorde niets meer.

koen

1 ambulancier liep naar de man en 1 liep naar tineke toe, ik hoorde de ambulancier zeggen patient overleden, de man was dood. de ambulancier die bij tineke was zei,' mijn patient is nog in leven, moet zo snel mogelijk naar het ziekenhuis' ze laade tineke op en rolden haar in de ambulance, ik sprong er ook ik en hoorde eric roepen' koen wij komen achter met onze auto' maar dat kon me niet scheelen ik wou bij tineke zijn, de ambulance scheurde door de straten en tineke werd aan verschillende apparaten gekopeld, ik had haar een kus op haar voorhoofd, ik wou niet dat ze dood ging, eenmaal in het ziekenhuis aangekomen snelde er verschillende mensen naar ons toe, ik van hun kende ik, charlotte, ze was de nicht van tineke en nu ook haar dokter, verschrikt zei ze ' koen wat is er gebeurd?' ' van het dak gevallen' zei ik tussen mijn tranen door ' blijf hier' beval charlotte me ' ik zorg er voor dat ze blijft leven' en weg waren ze met mijn tineke, ik plofte neer op een stoel en kon maar aan 1 ding deken, tineke moet blijven leven!!!!

brigitte

we reden zo vlug we konden naar het ziekenhuis, onderweg belde ik de commisaris om dit verschrikkelijke nieuws te melden. eindelijk waren we aan het ziekenhuis, het leek alsof de rit uren duurde ookal had eric plankgas gegeven, we sprongen uit de wagen en liepen de dienst spoedgevallen binnen, op het ende van een gang zagen we koen zitten op een stoel met zijn hoofd gebogen. toen we dichter waren zei ik ' koen? weet je al iets meer?' koen keek op, je zag dat hij verschrikkelijk hard had geweend wat ook wel normaal was, tineke was zijn beste vriendin al 2 jaar waren ze partners die dg in dag uit bij elkaar waren. 'nee nog niets' antwoorde koen ' charlotte is met haar bezig' dat moet ook niet gemakkelijk zijn je eigen nicht moeten verzorgen dacht ik in mezelf, teleurgesteld ging ik op een stoel naast koen zitten, ik legde mijn arm over zijn schouder en zei dat alles wel goed ging komen.

koen

daar wraen eric en brigitte, eindelijk was ik hier niet meer alleen, uren duurde het voor we nieuws kregen, ondertuusen had de commisaris al gebeld naar eric of we al iets wisten en dat ze ook naar het ziekenhuis gingen komen, maar eric had hen gezegd dat we nog niets meer wisten,dat ze tineke nog aan het behandelen waren en dat het dus niet veel zin had dat ze ook afkwamen maar dat hij zeker ging bellen als er meer nieuws was. ik was het beu, ik wou me juist recht stellen om naar de balie te gaan om te vragen of ze al iets meer wisten, maar op dat moment kwam charlotte door de deur waar ze tineke een paar uur geleden ook door hadden gevoerd, ze kwam naar me toe en zonder iets te zeggen nam ze haar operatiemuts af en kwam ze voor mij staan, nu zou ik het weten, leefde tineke nog?