𝐌𝐲 𝐊𝐢𝐧𝐝 𝐎𝐟 𝐏𝐞𝐫𝐟𝐞𝐜𝐭

1• 𝐓𝐡𝐞 𝐧𝐞𝐰 𝐠𝐢𝐫𝐥

Σχολείο.

Μία λέξη που απέφευγα να φέρω στο μυαλό μου το τελευταίο καλοκαίρι.

Μία λέξη που το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να ζωντανέψει όλες τις άσχημες αναμνήσεις στο μυαλό μου.

Ενα μέρος που ποτέ δεν περίμενα ότι θα γίνει μάρτυρας της χειρότερης ανάμνησης που θα μπορούσα ποτέ μου να είχα.

Ακόμη και τώρα, που φύγαμε από το Oregon και ήρθαμε με την οικογένειά μου να μείνουμε εδώ, φοβάμαι να πατήσω το πόδι μου σε εκείνο το κτήριο.

Όλοι μου λένε πως τώρα θα είναι καλύτερα, και πως αυτή η αλλαγή θα με βοηθήσει να ξεπεράσω όλες τις απώλειες. Αλλά όχι. Αισθάνομαι τα βήματα μου να γίνονται όλο και πιο διστακτικά όσο πλησιάζω στην είσοδο του νέου μου σχολείου.

«Γεια, εσύ πρέπει να είσαι η y/n y/l/n, σωστά;» ακούω μία γυναικεία φωνή να μου απευθύνεται. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω μια ψηλή ξανθιά κοπέλα να έρχεται προς το μέρος μου με ένα πλατύ χαμόγελο.

Αυτή πρέπει να είναι η ξεναγός που μου είπαν ότι θα με περιμένει.

«Ναι, εγώ είμαι. Κι εσύ πρέπει να είσαι η Betty... εμ» λέω σκεπτικά προσπαθώντας να θυμηθώ τι επίθετο της.

«Cooper,Betty Cooper»

«Ναι, σωστά. Συγνώμη»

«Δεν πειράζει, μην ανησυχείς. Έτσι κι αλλιώς τώρα γνωριστήκαμε» λέει και μου χαμογελάει ευγενικά. Ανταποδίδω το χαμόγελο.

«Με περίμενες πολύ ώρα; Ήρθα μόνη μου και το μέρος είναι λίγο ξένο για εμένα όποτε μπερδεύτηκα λίγο στον δρόμο» γελάω αμήχανα.

«Όχι, όχι, κι εγώ τώρα ήρθα έτσι κι αλλιώς»

Ξεφυσάω ανακουφισμένη. Δεν ήθελα να κάνω κακιά εντύπωση στον οποιονδήποτε εδώ πέρα από την πρώτη κιόλας μέρα. Νομίζω ότι έχω αρχίσει να την συμπαθώ.

Ξεκινάμε να περπατάμε προς το εσωτερικό του σχολείου. Αισθάνομαι την καρδιά μου να επιταχύνει τους ρυθμούς της καρδιάς μου να αυξάνονται τρομακτικά.

Έχω ένα ένστικτο ότι κάτι θα συμβεί από στιγμή σε στιγμή, όπως συνέβη τότε.

«Λοιπόν, από που είσαι;» η φωνή της Betty με βγάζει από τις σκέψεις μου.

«Από το Oregon» απαντάω μονολεκτικά. Ελπίζω να μην ακούστηκα ψυχρή ή κάτι παρόμοιο.

«Χμ, δεν έχω πάει ποτέ. Πως είναι η ζωή εκεί;»