𝐌𝐲 𝐊𝐢𝐧𝐝 𝐎𝐟 𝐏𝐞𝐫𝐟𝐞𝐜𝐭

5• 𝐅𝐢𝐫𝐬𝐭 𝐊𝐢𝐬𝐬 (?)

Αισθάνομαι τα νύχια της να τρυπώνουν βαθιά στην σάρκα μου με βία.

Σαν να προσπαθεί να στραγγίξει όλο το αίμα από το παιδικό κορμί μου.

Κοιτάω το ταβάνι.

Χμ, οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν για σήμερα.

Όχι. Λάθος.

Κρύβονται.

Εμφανίζονται μόνο αν κοιτάξω ψηλά τις ώρες που θα έπρεπε να βλέπω όνειρα.

Πρέπει να γίνω γενναία και να βγω έξω για να έχω την παρέα τους.

Αισθάνομαι το ζεστό υγρό να κυλάει στο χέρι μου.

Καλύτερα που οι φίλοι μου με εγκατέλειψαν.

Παρόν

Ανοίγω την ξύλινη ντουλάπα μου και ψάχνω να δω τι ρούχα θα φορέσω.

Πρέπει να είμαι όμορφη, μάλλον.

Διαλέγω ένα μαύρο φαρδύ τζιν και μια ραντέ επίσης μαύρη μπλούζα. Δεν έχω όρεξη να ψάχνω για να ταιριάζω τα χρώματα των ρούχων μου, και αυτή είναι η προσωπική μου λύση.

Να βαφτώ;

Όχι, δεν χρειάζεται. Πάω μια βόλτα με τους φίλους μου για να περάσω καλά.

Δεν χρειάζεται να υπερβάλλω.

Φοράω τις δερμάτινες αρβύλες μου και βάζω μερικά λεφτά και το κινητό μου στην πίσω τσέπη του τζιν.

Ποτέ δεν μου άρεσε να παίρνω τσάντα μαζί μου. Νιώθω ότι θα την ξεχάσω κάπου και θα φύγω.

«Μαμά, εγώ φεύγω. Έχω κανονίσει να βρεθώ με μερικά παιδιά από το σχολείο» πηγαίνω προς την πόρτα. Με χαιρετάει και μπορώ να δω την ανησυχία στο βλέμμα της.

Φεύγω γρήγορα γιατί αν μείνω κι άλλο αισθάνομαι ότι θα μου ζητήσει να μείνω σπίτι. Από τα 12 μου χρόνια κάνω μαθήματα από το σπίτι οπότε έχω αρκετό καιρό να πάω σε ένα κανονικό σχολείο και είναι περίεργο για τους γονείς μου να βγαίνω με παρέα.

Και για εμένα είναι περίεργο. Ίσως περισσότερο.

Σε κάποιους ανθρώπους συμβαίνουν περίεργα πράγματα. Πράγματα που δεν θα περίμενε κανείς ότι συμβαίνουν.

Σε εμένα συνέβησαν.

Βγαίνω στον δρόμο και αποφασίζω να συνεχίσω με τα πόδια μέχρι την παραλία.

Το πρόβλημα όμως είναι ότι δεν έχω ιδέα προς τα πού να πάω.

Έπρεπε να είχα ζητήσει σε κάποιο από τα κορίτσια να με συνοδέψει μέχρι την παραλία από την στιγμή που δεν έχω ιδέα που σκατά είναι.