𝐌𝐲 𝐊𝐢𝐧𝐝 𝐎𝐟 𝐏𝐞𝐫𝐟𝐞𝐜𝐭

4• 𝐊𝐢𝐥𝐥𝐞𝐫

Χρόνος.

Δευτερόλεπτα, λεπτά, ώρες, ακόμη και μέρες.

Μία φαινομενικά επιτυχημένη προσπάθεια του ανθρώπου να ονομάσει τα φυσικά φαινόμενα έτσι ώστε να πιστέψει ότι μπορεί να τα διαχειριστεί.

Όλοι μας ζούμε την ίδια χρονική στιγμή. Ακόμη κι αν εδώ λέγεται 6π.μ και σε ένα άλλο οποιοδήποτε άλλο μέρος λέγεται 22:00μ.μ. Ακόμη κι αν εγώ αυτήν την στιγμή κοιτάζω τον ήλιο να ανατέλλει κι κάποιος άλλος άνθρωπος σε εκείνο το μέρος μετράει αστέρια.

Κάποιες φορές οι άνθρωποι λένε ότι ο χρόνος είναι με το μέρος τους. Παράδειγμα όταν έχουν πολύ χρόνο για να απολαύσουν μια βόλτα με ένα αγαπημένο τους πρόσωπο, ή όταν έχουν άπλετο χρόνο για να κάνουν μια δύσκολη εργασία. Στην πραγματικότητα όμως κάνουν λάθος.

Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος κανενός.

Ο χρόνος δεν συμβαδίζει με κανέναν μας, εμείς όμως όλοι συμβαδίζουμε μαζί του.

Έτσι και οι πράξεις των ανθρώπων δεν επωφελούνται πάντα από αυτόν: Αν ένας ληστής χρειάζεται 6 λεπτά για να παραβιάσει και να ληστέψει ένα σπίτι και η αστυνομία χρειαστεί 3 λεπτά για να φτάσει στο σημείο της ληστείας.

Άδικο; Στο μυαλό του ληστή, ναι. Είναι.

Και για αυτό χαρακτηρίζω την προσπάθεια του ανθρώπου να ονομάσει τα φυσικά φαινόμενα άστοχη. Γιατί όσο κι αν προσπαθήσει, ποτέ δεν θα τα έχει με το μέρος του.

Το μάτι μου πέφτει πάνω σε μια μικροσκοπική μαύρη αράχνη που περπατάει στο ταβάνι του δωματίου μου.

Πραγματικά κάποιες φορές απορώ με τον ίδιο μου τον εαυτό.

Δεν ξέρω γιατί το κάνω αυτό, αλλά από μικρή καθόμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου και κοιτούσα το ταβάνι.

Τι κι αν κάποιος άνθρωπος θα μπορούσε να αψηφήσει τον χρόνο; Τι κι αν κάποιος άνθρωπος κατάφερνε να δαμάσει αυτό το φυσικό φαινόμενο στρέφοντας το προς το μέρος του;

Μάλλον αδύνατο. Τουλάχιστον για κάποιον άνθρωπο.

«Y/n!» ακούω την φωνή της μητέρας μου να με φωνάζει από το σαλόνι.

«Τιι;!» απαντάω και τρίβω τα μάτια μου με την αναστροφή της παλάμης μου.

«Σήκω και ετοιμάσου! Θα χάσεις την πρώτη ώρα» συνεχίζει να φωνάζει.

«Τι μέρα είναι;» κρύβω το πρόσωπο μου στο μαξιλάρι μου.

«Παρασκευή»