ကျနော်နဲ့ အဝါရောင်ကောင်လေးနဲ့ ရင်းနှီးနေပြီ....
ဘဝထဲကိုလိုလိုလားလားခေါ်ခဲ့တာထိုကောင်လေးကပထမဆုံးဘဲ.....
သူ့ကကျနော့်အိမ်ခဏခဏလာလည်တယ် ဥပမာ အိပ်ချိန်ဘဲပြန်တယ် ခုလဲအခန်းထဲနေရောင်တွေဖြာကျတယ် ဘသူမှမဟုတ်ဘူး လိုက်ကာစတွေဖယ်နေတဲ့ ထိုကောင်လေး....
သူ့နာမည်က ပတ်ချန်းယောလ်တဲ့ ဘလောက်လှတဲ့နာမည်လေးလဲ...
ခုဆိုအိမ်မက်ဆိုးတွေမမက်တော့ဘူး တစ်ယောက်ထဲလဲမဟုတ်တော့ဘူး အဲ့ခံစားချက်က လုံခြုံတယ် နွေးထွေးတယ်.....
.
.
.
.
'အကို နိုးရင်ထတော့ဗျာ ကျနော်တို့မြို့ထဲလျောက်လည်ကြမလား.....'
လူများတာကိုကျနော်မကြိုက်ဘူး....
ကျနော်ငြင်းမယ်ကြံကာရှိသေးတယ်....
'သွားရအောင်ပါနော် ပျင်းတယ်ဗျ....'
ဘေးနာလာပြီး ပုခုံးပေါ်မှီချွဲနေတာကြောင့် ကျနော်ရယ်ရင်း....
'ဟုတ်ပါပြီ အကိုရေသွားချိူးမယ် ချန်းယောလ်ရောသွားပြင်ဆင်တော့......'
ဟုတ်ဆိုပြီး ပြေးထွက်သွားတာ.....
ကျနော်အကျီချွတ်ပြီး ခဏလေးကြာတော့ ပြန်ဝင်လာတာကြောင့် လန့်သွားပြီး သူကတော့စပ်ဖြဲဖြဲလေး
'ကျနော့်ကလေးလေးပါခေါ်ခဲ့မယ်နော်.....'
ကျနော်ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်...
.
.
.
.
.
.
တစ်နာရီလောက် နင်းလာရတာနောက်ဆုံးကျနော်တို့ရောက်ခဲ့ပြီ ချန်းယောလ်ကြည့်ရတာအရမ်းမောနေတာကြောင့် စက်ဘီးကိုဒေါက်ထောက်ပြီး သူ့ဆီသွားလိုက်သည်.....
'အဆင်ပြေလား.....'
အပြုံးလေးနဲ့ အင်းဆိုတဲ့ကာလွဲ ....
.
.
.
.
.
ကစားကွင်းရောက်တော့ ဆော့နေလိုက်တာများ လက်နစ်ဖက်နဲ့ချန်းယောလ်တယောက်ထဲဘဲကြည့်လို့ရတဲ့မြင်ကွင်းမျိုးလုပ်လိုက်တယ် ပြီးတော့ကျနော်ပြုံးလိုက်မိသည်...
စူစူပုတ်ပုတ်နဲ့ပြန်ရောက်လာတာကြောင့် စိတ်ပူမိသည်မှာအမှန်..
'ဘာဖြစ်လာတာလဲ.....'
ဘာမှမပြောဘဲ မြေကြီးဘဲကြည့်နေတာကြောင့်...
ကျနော်သူ့ရှေ့ဒူးလေးထောက်ကာ သူ့ကိုမော့ကြည့်ခိုင်းတော့...
