Us Under an Eclipse

36 7 1
                                    


Since that day, I officially became part of their group. I was often called one of the boys, but I don't really care. I love being with them.

Nag simula na ang pasukan for senior high school. Kaming lahat ay kumuha ng track for engineering. Though iba iba talaga ang gusto naming propisyon sa kolehiyo. Sabi nila, sa college nalang daw kami mag hihiwalay. Barkada goals ika nga.

Madalas kaming mag kasama sa mga kalokohan. Yung pag cu-cutting classes? Sus, nasubukan ko rin yan ng dahil sa influence nilang lahat! Minsan gumagala lamang kami, namamasyal sa mall o kundi pumupunta sa malapit na palaruan ng billiards.

I officially came back to being boyish. Minsan nga, ako ang pasimuno ng kalokohan eh. Pero minsan, pag may exam na papalapit tsaka lang kami nagse seryoso talaga.

I could still remember our rule.

That I am the boss.

I spent the rest 2 years or my highschool life enjoying my youth. Actually, having only guy friends isn't so bad after all. They are not dramatic and they aren't fake. Guy friends will make you feel like you have someone who you can comfortably show the real you. The naked you, your soul and your dreams.

Noon, akala ko sapat na ang isang kaibigan. Akala ko sapat na si Seb. Ngunit mali ako. Masarap pala sa pakiramdam pag marami kang kaibigan. Palagi ka lang masaya. Alam niyo yun? Yung hindi nakakasingit ang kalungkutan kasi andyan sila palagi, nagpapatawa.

Sabi nila mas better kapag konti lang ang kaibigan kasi atleast alam mong totoo sila sayo. Okay rin naman iyon But I think, it's better to collect both many and real friends. Its the most important thing in life, to sorround yourself with people who are healthy for you.

Last semester na ng second year namin sa senior highschool. Things became more serious at mas lalong napapalapit ang ideya ng graduation.

Pakiramdam ko ang hirap tanggapin na magkakahiwalay na kami lalo na't may iba iba kaming gustong tahakin sa future. I spent the days trying to divert that thought, ineenjoy ko na muna ang remaining time ko na kasama sila. That even though it's bothering me a lot, I chose to pretend that I'm all a grown up 18-year-old lady.

Naging mag kaklasi kami ni Lege sa huling semester. Nahiwalay kami sa grupo at nailipat sa section ng mga running for honorable mention. Akalain niyo, kahit bulakbol kami minsan, nadala parin kaming dalawa. That's what we call destiny!

Mas naging close na ako kay Lege due for the fact that we were in the same room for the whole day. Madalas talaga kaming magkasama at magka usap. Sabay kaming kumakain sa cafeteria kapag break time. Sabay kaming nag aaral sa library. We would go to coffee shops every weekend to study.

Sa naging set up namin, doon ko muling nasilayan ang pagiging kakaiba niya sa lahat ng lalaking nakilala ko. Ewan ko rin, pero alam ko sa sarili ko na kakaiba talaga siya.

One Rainy Sunday morning after we went to church.

Inside that cafe, I was slowly sipping from my coffee latte. Pretending to read my calculus notes when in reality, I was peeking a glance towards him.

The man in front of me, trying to construct an equation pattern to his binder. Wearing his reading glasses, and sipping his glass of broad coffee. His brows almost meeting each other.

My feelings for him for the past 2 years were never an infatuation, it was real. And it was even clearer today, as I listen to my heart beat.

I knew it.

I would love this man for the rest of my life.

Minsan naiisip ko na kagaya ito ng mga novels na nababasa ko, na umaasa lang ang babae na mamahalin siya ng lalaking gusto niya. Ngunit di siya nasusuklian ng pagmamahal. Tragic I know.

My Delicate Sunshine |COMPLETED|Where stories live. Discover now