[Reign's POV]
"Lee.." halos di ko na masabi yon dahil may bumara sa lalamunan ko. Gusto kong tumakbo at yumaka sakanya pero hindi ko magawa. Naninigas ang katawan ko at nanghihina ang tuhod. After a month he's here.. standing infront of me. Biglang tumulo yong luha ko.
I missed him...
"Reign. " mas lalo akong naiyak ng tawagin niya ang pangalan ko. It was really him. Gusto kong lapitan siya pero hindi ko talaga magalaw ang mga paa ko.
"Akala ko ba okay na 'yong usapan natin? Bakit ka umiiyak?"
Nagsabi nga akong okay na but i didn't mean it. Ayoko lang maguilty siya. He had done a lot for me.. and letting him go ng mga oras na 'yon kahit ayaw ko ang pinaka kaya kong gawin.
"I told you, you have to let me go..You have to move on.."
"Tell me Lee, paano?" Pinahid ko nanaman ang mga luhang kumawala sa mata ko. Andami ko ng pinagtanungan pero wala silang mabigay na sagot, baka ikaw meron. Wala kasi yon sa mga bagay na tinuro mo. You didn't teach anything about forgetting you, if ever you will leave me."
Nakita kong napayuko siya and i suddenly felt guilty. Alam kong hindi na niya obligasyon yon. I had just been too selfish para iasa sakanya ang lahat.Kasi inakala ko na kami na habang buhay.
"Then, maybe its time for you to learn to teach yourself."
Umiling ako. " Why do i have to move on if you can stay? Just please.. please stay with me." pagmamakaawa ko. Kung kelangan kong lumuhod gagawin ko. I really need him. Wala akong pakialam kung magmukha man akong tanga, baliw at desperada.
"Alam mong hindi pwede. You really have to let me go.."
"Bakit mo kasi ako iniwan? Alam mo naman na sa'yo lang umiikot ang mundo ko.." Pinahid ko
yong mga luha ko ng dalawang kamay ko na parang bata.
"I didn't mean to leave you, most specially to hurt you.."
"Bakit nagawa mo?" tanong ko. Alam kong dapat di ko na 'to tinatanong kasi alam ko naman ang
dahilan pero hindi ko talaga maiwasan. Ang sakit kasi. Hindi ko matanggap.
In just a blink of an eye, all my dreams crashed down infront of me.
"Kasi yon ang hinihingi ng pagkakataon."
Nakakatawa lang. Pagkakataon din ang naglapit sa'min at yon din pala ang maglalayo. Para akong
binigyan ng lollipop pero hindi tottaly akin. Hanggang tikim lang ako at kailangan kong isauli pakatapos tikman.
"Andami kong tinuro sa'yo diba?" tanong niya.
Tumango ako " Pero wala dun kung pano mabuhay ng walang ka. We promised to figure out if there's really forever. pero nang iwan ka e." iyak lang ako ng iyak. Naiinis pa ko sa sarili ko dahil hindi ko magawang lumapit sa kanya.Natatakot akong lumayo siya.
"Maybe that promise was never meant to took place. Maybe it was destined to remain a word" paliwanag niya saken.
