Diventando

Part 20: Fishball

Rita's POV

Grabe ang batang ito. Nakakamangha.
Hindi man lang ito nagreklamo ng sakit na dinadamdam niya. Nagpasalamat agad ito sa Diyos na siya ay buhay at nagpasalamat siya sa amin ni Ken. Sometimes, we adults can really learn from little kids these days. Their heart and innocence is so pure. Its nice to be reminded once in a while na kailangan natin magkaroon ng "heart of a child" to realize and be grateful to the most special thing that we truly have - life.

Ang buhay, hiram lang natin ito sa Diyos. Wala tayong pagmamay-ari sa mundong ito. Sometimes, its sad that God doesn't get the recognition. When in fact, it is truly Him who is in control of everything. Everything has a purpose. Everything has a reason. That is why kahit na lumaki akong maraming pinagdaanan, hindi ko sinisi ang Diyos because I know everything will turn out for my own good, and for my own growth. That is why in bad days, I still say "Thank You, Lord."

Hindi ko mapigilan ang aking pag iyak sa mga salitang lumalabas sa bibig ni Kendra. Napakabusilak ng puso nito kagaya ng mommy Arra at daddy Ken niya.

"And finally, thank you Lord that I got my wish. Thank you for my mommy Rita. Amen."

Agad ko siyang nilapitan at niyakap at hinalikan sa noo.

"I am here baby don't worry. I am here."
Sabi ko kay Kendra.

Nakita kong medyo may tumulo din na luha sa mga mata ni Ken. At agad din itong lumapit sa amin ni Kendra at niyakap niya kami.

Ilang minuto pa ay dumating na si mommy Veron at kuya Arman.

Pagkatapos naming kumain ay umuwi na sina mommy Veron. Babalik na lang daw ito bukas pag lalabas na si Kendra. Tinawagan ko na lang si Joana na siya na muna ang bahala sa check up ni Lola Rosa at hahabol na lang ako.

Ilang oras pa ay nag ku-kwento na si Kendra. Ngumingiti na ito. Bumalik na ang sigla ng masayahing Kendra. Every time na sa bawat check sa kanya ng mga pumapasok na nurse at doctor ay binabati niya agad ito at tinatanong kung pwede na ba itong umuwi.

"Well Kendra, you amaze me. With a jolly spirit like that, yes, I believe you can go home tomorrow." sabi ng doktor.

"Yehey!!!"

"But! Do not climb shelves na ha?"

She grinned before she answered.
"Yes po. Promise!"

"Thank you, Doc." sabi ni Ken.

"You're welcome. She will be fine, attorney. I will just give a pain medicine if needed but you must daily put the antibiotic ointment na irereseta ko sa sugat niya and always cover it with a gauze."

"Ako na po bahala doon, Doc.
Maraming salamat po" sabi ko.

"You have a nice family, attorney. Ilang taon na ba kayong kasal ni misis?"

"They will just get married pa lang Doc."

Lumaki naman ang mga mata ko nung narinig kong sinabi ni Kendra yun.

"Shhhhh Kendra! Diba sabi ni daddy do not butt-in sa conversation ng mga matatanda?"

"I'm sorry dad."

Tumawa lang naman si Doc.

"That's ok attorney. Well I wish you well sa wedding niyo. Sige mauna na ako."

"Sige Doc salamat po." sabi namin ni Ken.

"Oh anak pwede ka na daw umalis bukas. Kaya pagaling ka na dyan ha"