aynadakine-
ben bilirdim düştüğüm yerden kalkmayı ve yine bilirdim bir insan neden düşer.
alnımda kocaman dokunmayın mı yazıyordu diye düşünüyorum bazen.
bir abla bana her şeyi bu kadar içine atman sana çok acı verecek demişti günün birinde.
kime ne anlatacaksın ki demiştim.
böyle iyi.
böyle daha acısız.
hem ben bilirim bir yara nasıl sarılır,
nasıl kapanır üstü.
hiç olmamış gibi,
nasıl gömülür en derine.
her şeyin en iyisini ben bilirim ya,
hep ben bilirdim tabii boşuna mı eğitmiştim kendimi onca sene.
burnumun dikine gide gide.
başım eğilmezdi ya benim,
gözlerim kapalı geçerdim o yolları.
geçemeyince hani,
toslayınca bir duvara,
hiçbir şey olmamış gibi yapardım ya ben,
o duvar orda hiç olmamış gibi.
ben o hiç duvara çarpmamış gibi.
kaşım gözüm patlamamış gibi,
alnımda koca bir iz kalmamış gibi,
ben hiç kanamazdım ya yürür giderdim.
hakettim değil mi ben bunları.
hakettim.
susana koşan hangi devirde görülmüş,
it yine ben itim diye bağırıyor.
dişlerimi sıkmaktan çenem ağırdı,
yine de tek kelime etmeyeceğim.
hadi ben ölmeye meyilliydim,
öyle demiştin ya.
beni niye sen vurdun.
hadi ben koştum da yoruldum,
tek adımla varacağın yolu mu unuttun.
sana nankörlük çok yakışıyor.
sana bencillik,
sana vatka vatka ceketler.
insan yedisinde neyse yetmişinde de oydu.
bunu ezberlemiştik.
ben hâla o duvara toslayan,
ama alnı kanamayan o kızım.
artık gerçekten kanamayan.
insan acıyı özler miymiş.
özlermiş.
unutma bunu lazım olur.
95-
