aynadakine-
duy kendini.
ve kulaklarını kapama artık.
gerçekler bas bas bağırıyor baksana.
pencerenin önünde beklemelerin de bir işe yaramaz artık.
bak, dört duvardan daha fenasını gördüm diyorum.
savaşın ortasında saf değiştirdim.
kim duysa kınar beni.
yere çöküp bir sarhoş gibi haykırıyorum o dört duvara.
hiçkimse dinlemiyor beni ama ağzımdan çıkan her bir kelime, yıllanmış bir defterin sararmış kağıtlarından.
en son yolda bir tanıdığa seslenmiştim.
sesim kısıldı sanki orada.
ama inan bilmiyorum bir bebeği ağlatacak kadar güçlü mü çıkmıştı o an sesim.
duy beni yalvarırım.
şu kalabalıkta hep yanlış kişinin elini tutuyorum.
küçükken buna kahkahalar atardın ama şimdi duysan kafamı avuçlarının içine alır,
ağlarsın.
ve kaybediyorum ayak izlerini.
adımlarım denk gelmiyor.
bakma öyle, ayaklarım hâlâ yerini yadırgıyor.
252-
