SMERALDO-🥀

✿|0.6

Zihnimi dağıtmak için solji yi düşünmeye başladım bu gün onu okuldan ben alıcaktım birlikte tatlı yiyecektik -solji yi düşün solji,solji- adımlarımı kentin merkezine doğru sürdüm ve tüm çiçekleri satmayı hedefledim

***

Küçük çocuklar onları almak için gelen ailelerine koşuyorlardı gözlerimle çocukların içinden soljiyi seçmeye çalıştım ama çok fazla çocuk vardı binanın içine girmek için adımlamıştım ama bir bedenin arkama çarpmasıyla durdum -arkadan sarılmasıyla-
Solji yi görmemle Yüzümde kocaman bir gülümseme oluştu

"Hwa geciktim biraz, heyecandan çantamı unutmuşum"

Seslice güldüm ve soljinin burnunu sıktım

"Hadi o zaman gidip tatlı yiyelim"

Neşeyle konuştuğumda kafasıyla beni onayladı soljinin küçük şirin çantasını tek omzuma aldım ve boş elimlede onun minik parmaklarını kavradım herhangi bir pastaneye doğru adımlamaya başladık

-solji için üstümü değiştirip temizlenmiştim onu güzel karşılamak istemiştim her şey çok güzel ilerliyordu-

***

"Annen biliyor mu?"

Önündeki dondurma kasesine kaşığını daldırdı

"Beni almaması için kütüphanede arkadaşımla çalışacağım dedim"

Kaşlarımı çattım

"Hani yalan söylemek yoktu!"

Dondurma dolu kaşığı ağızına götürdü ve konuştu

"Yalan söylemek zorundaydım yoksa burada muhteşem bir zaman geçiremezdim biliyorsun işte annem izin vermezdi"

Solji nin annesi çok katı biriydi sosyetenin burnu havada olan insanlarındandı ama ne kadar böyle olsada soljinin annesiydi ve soljiyi gerçekten çok seviyordu
Kaşığımı dondurma kasesine daldırdım

"Peki haklısın"

Demiştim pastaneye geldiğimizde bir sürü tatlı vardı ama solji direkt dondurmaya yapışmıştı ona diğer tatlılardan göstermiştim ama o ısrarla dondurma istemişti onu kırmayıp onun için 4 top dondurma aldım 4top bir yetişkinin gözünde çok fazlaydı belki ama bir çocuk için çok az değil miydi
Çocuktu işte -çocuktuk içimde büyümemiş çocuk büyüyordu soljiyle birlikte- solji büyümeden doymalıydı çocukluğuna abla kardeş gibi en iyi arkadaşlar gibi sohbet ediyor espiriler yapıp gülüyorduk unutmayacaktım bu anı ,belki bu hayatta en mutlu olduğum andı

"Sanırım hayatımda yediğim en güzel dondurma Hwa, afiyetle yedim"

Peçete alıp kolumu masanın üstünden uzatarak onun yanaklarını sildim

"Bence tekrarlamalıyız,bu gün benim için çok güzeldi teşekkürler ederim solji"

Gülümsedi gülümsedim

"SOLJİ!!!!"

Gülümsemelerimizin arasına yabancı bir ses girmişti -benim için yabancı- soljinin gülümsemesi anına silindi -onunla birlikte benimkide-  tokat gibi duyulan sesin sahibine baktım üzerinde modern bir döpiyes vardı ayağında ise uzun sivri topuklu ayakkabıları yüzü sinirden kızarmıştı
Hızla soljiyi kolundan tutup çekti

"NE OLUYOR BURADA"

Açıklama yapmak için ayağa kalktım
Kadının sözleri kırbaçlamıştı yüzümü

"SAPIK KADIN KIZIMDAN NE İSTİYORSUN"

Dedi soljiyi tuttuğu kolundan sertçe arkasına çekti ve boştaki eliylede omzumdan beni geriye doğru ittirdi

"Hanımefendi biz sadece dondurma yedik"

Diyebilmiştim gözlerim soljinin korkan gözlerindeydi kadın dehşet içinde soljiye baktı

"BANA YALAN SÖYLEDİN SENİNLE EVDE KONUŞACAĞIZ ARABAYA GİT HEMEN!"

Kızının sıktığı kolunu bıraktı -kolu kızarmıştı- refleks olarak kontrol etmek için soljiye yaklaştı ama kadın sertçe omuzlarımdan tuttuğu gibi hırçınca ittirdi arkamdaki sandalyeye takılmamla yeri boyladım kadınsa sinirden vücudu titriyordu

"HALA KIZIMA DOKUMAYA ÇALIŞIYOR! NE YAPTINDA KIZIMI KANDIRDIN PİSLİK!"

Etraftaki herkesin odağı olmuştum herkes iğrenç dehşete düşmüş şekilde bana bakıyordu bense soljinin kızaran korkmuş gözlerine Yavaşça ayağa kalktım

"Lütfen bu saçma imalarınıza son verin!"

Saygımı koruyarak konuşmaya çalıştığımda kadın elini kaldırmış tokatı atmak için hazırladıki solji annesinin önüne geçti ağlıyordu -içim parçalanıyordu-

"Anne o benim arkadaşım biz arkadaşız anne lütfen dur!"

Ağlayışlarının arasına hıçkırıklarıda eşlik etmişti ki kadın soljiyi bileklerinden sıkarak tuttu

"Beni hayal kırıklığına uğrattın!"

Dedi ve bana baktı

"Polis sizinle ilgilenecek!!"

İşaret parmağını sallayarak konuştuğunda soljiyi sürüyerek arabaya götürdü
Olduğum yerde dona kalmıştım göz yaşlarımı tutamadım -yine ağlıyordum- kadın arabaya binerken bağırdım

"ÖYLE BİRİ DEĞİLİM SOLJİ ARKADAŞIM!!"

Arkasına bakmadan gitmişti hıçkırıklarla karışık ağlamaya başladım elimin tersiyle yanağımı sildiğimde etrafta fısıldayarak bana bakan insanları farkettim -herkes yüzeyseldi herkes nesneldi hep ilk gördüklerine inanırladı çünkü herkes insandı böylemi insan olunurdu insanlık bu muydu-
bana bakan gözlere baktım

"Ben öyle biri değilim, arkadaştık"

Diyebilmiştim -kimseyi ikna etmeyecektim çünkü kimse bana inanmazdı sonuçta bu dünyada hep güçlü olan haklı sayılmaz mıydı- kaçmalıydım daha fazla duramazdım iğneleyici bakışlar arasında oradan koşarak uzaklaştım