elindeki kutuyu bana uzattı ve yanıma oturdu
"Bunlar senin için çabuk ye annem dışarı çıktı o gelmeden eve dönmeliyim"
"Teşekkür ederim solji"
Arkadaşım 10yaşında küçük bir çocuktu evden çıkabildikçe benim yanıma gelirdi
-çocuklar ne güzel şeydi tabi işlenmemiş saf kendi düşünceleri olan kalbini dinleyen çocuklar- Solji nin getirdiği sıcak yemeği yemeye başladım oda bana okulda ne yaptığını anlatıyordu getirdiği yemeği bitirince ona baktım gülümseyerek bana bakıyordu
"Afiyetle yedim tekrar teşekkürler"
"Rica ederim, yarın yine gelicem"
Kafamla onayladım yanımdan kalktı ve küçük elleri arasından ellerime soğuk demirler bıraktı
"Sabah gelemezsem yemek almak için bunları kullan"
Avuç içimdeki paraya baktım -acınacak haldeydim- solji bana hiç bir zaman acınacakmışım gibi bakmamıştı tek amacı kocaman kalbiyle yardım etmekti mahçupça ona baktım tüm neşesiyle
"Görüşürüz"
Dedi ve koşarak uzaklaştı. Uzaklaşmasıyla yaydığı ısıda gitmişti karanlık soğuk tekrar bedenimi bulduğunda eski pozisyonuma geri döndüm ve bir kez daha her şeyi unutum uyumaya odaklandım
***
Her zamanki gibi sefilce sokakta yürüyordum bir fırının önünde durdum avucumda solji nin bir miktar verdiği paraya baktım -ona borçluydum- para kazanmalıydım böyle yaşayamazdım -tabi şu anki durumuma yaşamak denirse- Fırından bir şeyler almadan oradan ayrıldım ve parktaki bir banka oturdum. çocuk gibi ayaklarımı sallıyordum. gök yüzüne baktım güneş bulutların yokluğunda kusursuzca parlıyordu Güneşin sıcaklığı içimi titretti. gözlerimi kapattım -hiç bir olumsuzluğu düşünmemek için düşüncelerimi yavaşlattım- o anda ılık bir meltem tenimi okşadı -ne güzel bir histi anın tadını çıkarmak - meltemin getirdiği çiçek kokularını büyük bir nefesle içime çektim -çiçekler ne güzel şeylerdi- ve aklıma gelen fikirle birden oturduğum yerden sıçradım
"Tabi yaaa!! Çiçekler çok güzeel!"
Sevincimi seslice dışarı vurdum etraftaki bir kaç kişi deli olduğumu düşünerek baksada umrumda değildi hızlıca kaldığım sokak arasına koştum -çiçek satıcaktım- çıkmaz sokak arasına gelince sahiplendiğim köşeye geçtim solji nin verdiği çantayı açtım içinde temiz kıyafetler vardı -bir kez daha solji ye minnettardım-1950'lerin modası gibi duran Lacivert açık mavi çiçeklerle desenlenmiş tam dizimde hizalanan ve belden sonrası hafifçe kabarıklaşan eski ama yeni gibi duran elbise elime geçtiğinde sevincim artmıştı heyecan vücudumu sarmaya başlamıştı -para kazanacaktım yani umarım- bulunduğum yere bir kaç sokak ötedeki halka açık duş yerlerine gittim bu sefil halimle satarsam kise almak istemezdi
Solji nin verdiği bozukluklardan birazını temizlenmek için harcadım sırada çiçekleri koyacak bir sepete ihtiyacım vardı son bozukluklarla onuda tamamladım.
sevinçle sokakta bir elimde sepet yürüyordum biraz olsun diğer insanlar gibi hissediyorum
-temiz bakımlı- kimse bana tuhafça acınacakmışım gibi bakmıyordu yanımdan geçerken saygıyla eğilenler bile oluyordu
-insanlık ne kötüydü herkes dış görünüşe aldanıyordu zaten tüm yargılar genelde bu yüzden olmazmıydı siyahiler ten renklerinden asyalılar gözlerinden fakirler sefilliğinden zenginler varlıklarına göre yargılanmaz mıydı ama kimse bilmezdi onların içlerini kimse bilmezdi iç dünyalarını-
tekrar oturduğum banka geldim sepeti kucağıma koydum ve etrafı izlemeye başladım güzel çiçekler bulmalıydım aslında biliyordum nerede bulacağımı ama endişeliydim bulundukları yer yaşlı bir adamın kale gibi evinin bahçesiydi -ama farketmezdi belki bir kaç tane çiçeğinin eksikliğini- solji için yapabilirdim onun için her şeyi yapabilirdim -o benim için yapıyordu- kararlılığımla banktan kalktım ve o yaşlı adamın evine doğru yürümeye başladım
-yaşlı adamın evinin önünden bir çok kez geçmiştim çiçeklerine hayran kalmıştım. kocaman surlarla çevrili bahçesi vardı. Yaşlı adam hakkındaki yorumlar korkutucu gelmişti hiç bir zaman dışarı çıkmazmış huysuz aksi agresif kötü acımasız biriymiş canavara benziyormuş bahçesine giren şimdiye kadar kimse olmamış çünkü kimse cesaret edememiş. bahçesine sadece surlardan bakarlarmış onu gören bir daha gece uyuyamazmış vb.-
adımlarım yaşlı adamın evine yaklaştıkça küçüldü vücudumdaki adrenalin sayısıda kat ve kat arttı -sefil ve acınası olmam değiştirmiyordu insan olduğumu belki o yaşlı adamda iyi biriydi sadece yargılar onu bu hale getirmişti olabilirdi insanlar değişebilirdi iyi yada kötü değişirdi işte-
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SMERALDO-🥀
Fanfiction-The Truth Untold- : Yalnızlık çiçekleriyle dolu Dikenlerle dolu Bu bahçede Bağladım kendimi bu kumdan kaleye Adın ne senin? Gidecek bir yerin bile var mı ki? Bana söyleyebilir misin? Gördüm bu bahçede saklanan seni. Ve biliyorum ki Sıcaklığın gerçe...
