lyrics//namo

Day 11

Nayeon ve Momo birkaç haftadır sürekli konuşuyorlardı. Tabii Momo onun Nayeon olduğunu bilmeden.
Bugüne kadar konuşmaları gayet güzel ilerlerken Nayeon sabahtan beri yazmıyordu. Belki işleri vardır diye düşündü Momo.
Adını dahi bilmediği kişinin ona neden yazmadığını çözmeye çalışırken vokal dersinin olduğunu fark ederek şirkete gitti.
Vokal dersinden çıktıktan sonra diğer stajyerin yanına ilerledi. Kendisi gibi Japon olan Sana ve Mina da oradaydı. Onlarla konuşmak daha rahat ve iyi oluyordu.
Sana ve Mina, Momo'nun geldiğini görünce gülümseyerek ona el salladılar.
"Hoş geldin Momo-chan!"
Momo da onlara gülümseyerek yanlarına oturdu.
"Hoş buldum kızlar."
Her hâlinden bir şeyler söyleyeceği belli olan Sana atıldı.
"Yeni çıkış yapacak grup vardı ya."
"Evet"
"Çıkışları iptal edilmiş. O grupta çıkış yapacak olan üyelerin ne kadar üzüldüğünü düşünebiliyor musunuz?"
Momo duyduklarıyla donakaldı. Nayeon unniesinin çıkış hakkında ne kadar heyecanlı ve ne kadar mutlu olduğunu hatırlıyordu. Sana ve Mina'ya döndü.
"Benim Nayeon unnieyi bulmam gerek."
"Neden?"
"Konuşmam hatta destek olmam gerek. Çok heyecanlı ve mutluydu çıkış yapacakları için."
İkili aynı anda başını salladı. Mina elini Momo'nun omzuna koyup pat patladı.
"Hadi git ve destek ol, küçük meleğimiz."
Momo onlara gülümseyerek veda etti ve telefonundan Nayeon'u aradı.
Nayeon telefonunu açmayıp kısa bir mesajla yanıt verdi ona.

Nayeon Unnie :
Momo-ah, şu an telefonu açabilecek kadar iyi hissetmiyorum.
Sonra konuşsak olur mu?

Ring Ring Momo :
Unnie
Olanları duydum ve üzgün olduğunu tahmin edebiliyorum.
Nerede olduğunu söylersen yanına gelmek istiyorum.

Nayeon Unnie :
Gerek yok cidden.
O kadar da kötü değilim.
Hem yanımda Jeong ve Jihyo var.
Merak etme.

Ring Ring Momo :
Olsun.
Yine de yanında olmak istiyorum.
Kırma beni unnie.

Nayeon Unnie :
Pekâlâ.
Hiç gelmene gerek yok aslında ama yurttayız.
Yurdumuzu biliyor muydun?

Ring Ring Momo :
Evet evet, biliyorum.
Bir kere Sana ve Jihyo ile gitmiştik.
Geliyorum o hâlde.

Momo telefonunu kilitleyip cebine koydu. Hızlıca şirketten çıkıp ilk markete uğradı. Marketten çikolataları alıp yurda doğru ilerledi.
Yurdun kapısına geldiğinde zile bastı. Kapıyı Jeongyeon açtı.
"Hoş geldin."
"Hoş buldum."
İçeriye girdikten sonra etrafa bakınarak gözleriyle Nayeon'u aradı. Jeongyeon onun aradığını fark edince yanına geldi.
"Nayeon unnie yukarıda, odasında. Merdivenlerden çıkınca sağdaki ilk oda."
"Teşekkür ederim çokça."
Jeongyeon gülümseyerek başını salladı.
"Ne demek."
Merdivenlerden yukarıya çıktı. Sağdaki ilk kapıyı görmesiyle kapıyı çaldı.
"Nayeon unnie, benim Momo. Gelebilir miyim?"
Nayeon'un olumlu yanıtı ile içeriye girdi.
Yatağında elleriyle yüzünü kapatarak ağlar bir vaziyetteydi. Momo'nun kapıyı açmasıyla ellerini yüzünden çekmiş, peçeteyle de göz yaşlarını silmişti.
Momo içeri girip kapıyı kapamış ve Nayeon'un yanına oturmuştu.
"Nasılsın diye sorardım ancak az çok nasıl olduğunu tahmin edebiliyorum. Bir şey söylemek zorunda değilsin unnie."
Aldığı çikolataları çıkartarak birini uzattı.
"Teşekkür ederim... Nereden bildin çikolataları çok sevdiğimi?"
"Hatırlıyor musun, ilk defa pratik odasında karşılaştığımız zaman uzun uzun konuşmuştuk. O arada söylemiştin."
Başını salladı.
"Vay be, ben olsam hatırlayamazdım."
"Kendimi övmek için değil ancak hafızam kötü değildir çok."
Nayeon gülümsedi. Çıkış yapamayacak olmaları aklından çıkmıştı bile.
Birbirlerine bakarlarken telefonlarına mesaj geldi. İkisi de mesaja baktıklarında önemli bir mesele için şirkete gelmeleri gerektiği söyleniyordu.
"Gidebilecek kadar iyi hissediyor musun unnie?"
"İyiyim, merak etme. Hem önemli olmasa çağırmazlardı bir anda."
Momo ona hak vererek başını salladı ve oturduğu yerden kalktı. Nayeon ve evdeki diğer üyeler ile birlikte şirkete doğru ilerlediler.