lyrics//namo

Day 14 [Final]

Herkeste bir telaş, bir heyecan vardı. Çoğu pratik yapıyor, elinden gelenin en iyisini yapmak için çabalıyorlardı. Bu kaçıncı konserleriydi bilinmez ancak içlerindeki hisler her seferinde yeniden canlanıyor, sanki ilk sahneleriymiş gibi heyecanlanıyorlardı.

Konserin başlamasına 5 dakika kaldığını duyduklarında liderleri Jihyo onları bir araya topladı. Her zaman yaptıkları gibi ellerini birleştirip birbirlerine güç verdiler. Jihyo ufak bir konuşma da yapmıştı tabii, üyelerinin mutsuz olmasını istemiyordu.

Konser başladığında teker teker sahneye çıktılar. Nayeon sahneye çıkarken bütün bu alanı dolduran insanlara bakıyordu. Onlar için buradaydılar. Müziklerini sevdikleri için, kim bilir nereden gelmiştiler. Gülümsedi kocaman, el salladı onu sevenlere, yani Oncelara.

9 kişi bir araya gelip selam verdiler. Konser başladıktan sonra sahnelerini sergilediler. Bu zamana kadar çok fazla uğraşmışlardı, çok çabalamışlardı. Hem Sixteen zamanında hem de çıkış yaptıktan sonra. Nice zorlukların üzerinden beraber gelmişlerdi.

Üyeler fanlarıyla konuşurken Nayeon sevgilisinin yüzüne baktı. O da gülümseyerek oldukları yerdeki fanlarına bakınıyordu. Bakışları her birini aklına kazıyarak unutmak istemezmiş gibiydi. Ona bakarken aklına çıkma teklifi aldığı gün geldi.

flashback

Nayeon'un Momo'ya kim olduğunu açıklamasının ardından iki gün geçmişti. O gün konuşmak için sözleşseler dahi Nayeon utancından kaçmış ve diğer gün de kaçmaya devam etmişti. Momo her ne kadar ona mesaj yoluyla da ulaşmaya çalışsa bile Nayeon görmezden gelmişti.

Onun son zamanlardaki durgunluğunu fark eden Jeongyeon, sorunun ne olduğunu sorduğunda olanları bir çırpıda anlatıvermişti. Anlatmayı bitirdikten sonra Jeongyeon ona kızmış, yaptığının bir saçmalıktan başka bir şey olmadığını söylemişti.

Jeongyeon ile konuştuktan sonra biraz düşününce ona hak vermişti Nayeon. Artık kaçmaktan vazgeçmeli ve aralarındaki bu ilişkiye bir ad koyma yolunu seçmeliydi. Uzun zamandır düşündüğü çıkma teklifi aklına gelince gülümsedi. Saatin kaç olduğuna dikkat bile etmeden dışarı çıktı. Çift yüzüklerini hemen almalıydı.

Yüzükleri alıp yanına da birkaç abur cubur aldı. Çünkü ikisi de abur cuburları çok severdi. Fakat program olduğu için kilolarına dikkat etmek zorundaydılar. Bugünün hatrına neden bir kaçamak yapmasınlar ki?

Nayeon aklındaki her şeyi alıp pratik odasına ilerledi. Aynadaki yansımasıyla konuşarak biraz pratik yaptıktan sonra eline telefonunu aldı.

Nayeon Unnie :
Merhaba Momo
Kaç gündür konuşamadığımızı biliyorum ve sana karşı çok suçlu hissediyorum
Kendimi affettirmek, açıklamak istiyorum
Pratik odasına gelebilir misin?

Momo :
Tabii gelebilirim

Nayeon Momo'nun kin tutan biri olmayışına sevindi bir kez daha. Gerçekten çok iyi biriydi. Bu kızı sevmekten başka çaresi var mıydı ki?

Nayeon düşüncelere dalmış bir şekilde gülümserken Momo içeriye girdi. Nayeon'un gelmemesine biraz kırgın olsa dahi yüzündeki gülüşü görmek onu mutlu etmişti. Geldiğini fark etmesiyle birlikte başını sallayarak kendine gelmeye çalıştı.

"Hoş geldin Momo. Açıkçası gelmeyeceğini düşünüyordum... Biliyorsun, seni kırmış olabileceğimi düşündüm."

"Hoş buldum. Biraz kırıldığım doğru, gelmeni bekliyordum çünkü. Yine de ben sen değilim."

Nayeon Momo'nun karşısına geçti. Yüzüklerin bulunduğu kutunun içindeki yüzüğü çıkarıp Momo'nun elini nazikçe tuttu.

"Momo, çok fazla aptallık yaptığımın farkındayım. Seni çok kırdım, özür dilerim.
Ancak artık seni kırmak değil, kırıldığın zaman sana sarılıp seni iyileştirmek istiyorum. Benimle çıkar mısın?"

Momo birkaç saniye Nayeon'un gözlerinin içine bakakaldı. Sonrasında gülümseyerek eline yüzüğü takmasına izin verdi. Kutudaki diğer yüzüğü alıp Nayeon'un eline taktı ve ellerini birbirine kenetledi.

"Sevgilim, ellerimizi hiç ayırmayalım. Sonsuza kadar birlikte olalım."

flashback end

Nayeon hatırladığı anıyla birlikte gülümsedi. Bu sırada veda vakti gelmişti bile. Bütün kızlar ellerini birbirine kenetleyip selam verdi. Sahneden çıkarken iki kişi hariç herkes ellerini ayırmıştı. Kim miydi bu iki kişi? Tabii ki Nayeon ve Momo'ydu.

Ellerini sonsuza kadar ayırmaya hiç niyetleri yoktu.