I'm A Horan

FIFTY-TWO

Niall P.O.V.
"Liam rij is door!" "Niall ik doe me best!" We rijden zo snel als we kunnen naar het ziekenhuis. Gelukkig is het midden in de nacht dus niemand is op de weg.

Liam parkeert de auto en we rennen met z'n vieren snel uit de auto het ziekenhuis binnen. Ik heb lang geleden zo hard gerent, ik moet en zal zo snel mogelijk bij Jaimy komen.

We stoppen bij de lift en kijken elkaar aan. "Trap is sneller" hijgt Harry. Ik knik en wij rennen weer verder snel de trap op naar Jaimy's kamer.

Als we bij haar kamer aankomen voel je de stress van de doktoren en je hoort een hele harde piepjes die steeds sneller gaan. Dat is de hartslag van Jaimy, je kan merken aan het piepje dat het niet goed gaat. "Ze houdt dit niet vol!" Schreeuwt een van de mannen die om haar heen staan.

"Wat!, Nee!" Roep ik. "NEE JAIMY" roep ik nog harder. Louis trekt me in een knuffel. Ik heb het gevoel dat met de seconde de piepjes harder gaan piepen. "We moeten zorgen dat haar hartslag lager wordt!" Zegt een vrouw in stress die bij Jaimy haar bed staan. De piepjes worden nog steeds elke keer sneller.

En in een keer, is alles stil. Het lijkt net of iedereen bevriest. Alles staat stil. "Is ze dood?" Zeg ik zachtjes. Een dokter draait zich om. "Het spijt ons echt heel erg, maar niemand wist wat hier gebeurde" ik besef me nu pas eigenlijk wat er is gebeurd. "We laten jullie even alleen" de dokters lopen de kamer uit en wij blijven achter.

Wij beginnen alle vier te huilen. Ik heb net met mijn eigen ogen gezien hoe mijn zusje dood ging.

"Is dit... echt waar?" Fluister ik zachtjes. Ik zie dat Louis naar Jaimy toe loopt haar knuffelt en zachtjes dingen fluistert. Ik weet niet waarom ik dit verdien, mijn ouders kwijt raken, daarna ook nog eens mijn zusje. Enige wat ik nog had.

Gebeurtenissen spoken door mijn hoofd, de eerste keer dat ik Jaimy weer zag. Dat ze afscheid nam van Emma en met mij mee kwam naar de jongens naar Londen. De jongens die zo gek met haar waren/zijn. Zo lief en zorgzaam, we deden alles voor haar.

Maar toch voelt het alsof ik gefaald heb, ik had haar niet moeten laten gaan. Ik begin weer te huilen.

"Liam.., ik heb gefaald als grote broer voor Jaimy" de tranen begin harder over mijn wangen te stromen. Liam knuffelt mij. "Sshtt, Niall. Je hebt helemaal niet gefaald. Je weet toch hoe blij ze altijd bij ons was. Ze was altijd heel vrolijk, ze was echt heel blij met jou.." "met ons..." snik ik.

~

Het is een paar uur later, we zitten met z'n vieren aan de eettafel. Het is nu voor altijd met z'n vieren. Ik kijk naar de lege plek naast mij, tijdens het eten zat zat altijd naast mij.

Ik sta op om even door het huis te lopen, Jaimy's schoenen staan nog in de woonkamer. Haar jas hangt nog aan de kapstok, maar laptop nog op ons bed. Het lijkt gewoon dat ze er nog is, maar ze is er echt niet meer. Het is nog zo'n ontzettend taal gevoel.

Ik hoor dat iemand naar boven loopt. Ik loop ook de trap op. Iemand begint te huilen, het geluid komt vanaf de slaapkamer van Jaimy en mij. Hij ligt aan Jaimy's kant van het bed met een trui van haar in zijn handen. Als hij ziet dat ik binnen kom staat hij meteen op om mij te knuffelen.

"Niall ik mis haar zo" weer begin ik ook te huilen. "Ik mis haar ook... ik mis Jaimy ook Tommo" mijn stem wordt steeds zachter

———————————————————————-
Zulke korte hoofdstukken zijn jullie niet gewent van mij, ik heb dit even geschreven omdat ik IETS wilde uploaden maar had niet hele veel tijd.

Ik beloof echt dat er heel snel een groter hoofdstuk online komt.