Onverklaarbaar.

Part 6

"Waar ben ik? En waarom heb je dat aan?" hij keek naar beneden. "Welkom in Boema, dit is mijn huisje in het rechter noord-zuidelijke gedeelte van Boema. Welkom in het Witte rijk"

"WAT?! HOE .. JIJ .. JAKE .. MAAR" ik was sprakeloos en voelde me licht in me hoofd. "Lot, ga even zitten. Ik leg je alles uit maar beloof me dat je niet boos word" ik knikte bevestigend en ging op bed zitten. "Oke, de dromen die je had, waren je herinneringen aan hier. De droom over Jake in het bos, was niet een droom. Het was die middag echt gebeurt. En ja, jij bent de prinses van het Witte rijk. Jou vader, koning Withard, stuurde je toen je nog klein was naar de stefelijke wereld omdat hier oorlog was. Ik moest met je mee om je te beschermen. De belofte was, dat als je 16 zou worden, dat ik je alles zou vertellen. Maar omdat je Jake in het bos zag, heeft dat alles verpest. Als je nog vragen heb, stel ze gerust" hij glimlach en ik zette een neppe glimlach op mijn gezicht. Prinses? Is dit geen droom? Ik kneep mezelf even maar werd niet wakker uit een droom. Ik keek Stefan bedenkelijk aan en toen werd alles zwart.

_____________________________________________________________________________

"Moeten we haar niet wakker schudden?" hoorde ik een zware stem vragen. "Nee, ze moet zelf wakker worden Liam. Als we haar nu wakker maken, word ze gek denk ik" ik opende een beetje me ogen en ik zag een klein, schattig mannetje staan. Hij was vast Liam. "Ze is wakker" zei hij en sprong in de lucht. Stefan sprong op uit zijn stoel waar hij in zat en liep naar me toe. "Gaat het een beetje?" hij keek me bezorgt aan. "Ja, alles is prima. Ik heb alleen net gehoord dat ik een prinses ben, maar dat hoor ik zo vaak. En ik kom ook elke dag in een soort sprookjeswereld" zo dat was eruit. Misschien klonk het boos maar het moest er even uit. "Sorry, ik bedoelde het niet zo" ik voelde me een beetje schuldig omdat Liam me een beetje bang aankeek. "Ik ben gewoon moe en overdonderd met het nieuws. Je hoort dit soort dingen niet elke dag" Liam knikte en gaf me een hand. "Hallo, ik ben Liam en ik werk in jou paleis" mijn paleis? "Ik ben de beste vriend van Stefan en ik wil ook jou beste vriend worden, als je dat wilt?" awh hij was zo cute. "Natuurlijk wil ik dat. Je lijkt me heel aardig" hij glimlachte en gaf me een knuffel. Ik keek Stefan aan en hij moest lachen. "Liam, kan je even wat te eten en te drinken voor onze prinses pakken?" Liam liet me los en knikte. Hij liep naar de keuken en ik en Stefan plofte neer op bed. "Ben je niet boos op me?" hij keek naar de grond. "Niet heel erg, ik snap het wel. Maar het is net een rare droom" ik pakte zijn hand. Hij keek me aan. "In het bos vanmiddag was je heel boos. Je zei dat je me nooit meer wilde zien of met me wou praten. Ik dacht dat ik je voor altijd kwijt was" ik zag een kleine traan in zijn oog komen. "Het komt goed, Stef. Ik wil je nooit meer kwijt" ik gaf hem een dikke knuffel. Ik voelde een opluchting. "Ik heb lekker thee en een koekje!" gilde Liam vanuit de keuken. "Je hebt vast wel trek na zo'n drukke en rare dag" ik knikte en Stefan toverde een boterham tevoorschijn. Ik pakte de boterham uit zijn hand en at hem op.   

Na lang gezellig gezeten en gekletst te hebben, had ik nog niet mijn vragen aan Stefan gestelt. "Stef, ik heb een paar vragen" hij keek me aan. "Liam, je kan tegen de koning zeggen dat Wittesneeuw weer terug is" Liam knikte en zei: "Tot snel, prinses" hij zwaaide en ging weg. "Wie is Wittesneeuw?" vroeg ik en keek Stefan aan. "Dat ben jij, prinses. Lotte is je stefelijke naam en Wittesneeuw is je echte naam" wauw, wat had ik een mooie naam. Als ik echt zo zou heten in de stefelijke wereld, zou iedereen me uitlachen. "Hoe heet jij hier?" ik was er erg benieuwd naar. "Dat wil je niet weten" "Natuurlijk wil ik dat wel weten" "Oke, als je niet lacht" ik knikte. Ik moest nu eigenlijk al lachen. "Mijn naam is 'Witterd' " hahaha ik ging stuk van binnen omdat Stefan helemaal niet zo wit was. "Dat is een vrij normale naam" ik beet op me lip. Hij zag dat ik moest lachen en lachte zelf ook. "Dank je, Wittesneeuw. Maar je wou me nog wat vragen?" oh ja, wat wou ik ookal weer vragen? "Ja, ik heb paar vraagjes" ik keek serieus. "Wat gaat er nu gebeuren? Ga ik nog terug naar de stefelijke wereld? Wie is hier wel en niet te vertrouwen? En heb ik nog taken of plichten?" hij dacht even na. "Je moet sowieso je gezicht laten zien aan je volk. Ze hebben je zo lang moeten missen en zeker je vader. Je kan nu niet terug naar de stefelijke wereld. Het is te gevaarlijk. Roodhard heeft troepen gestuurd om jou gevangen te nemen. Ik ben te vertrouwen, Liam en de koning. Voor de rest moet je niemand maar dan ook niemand vertrouwen. En als laatste, je hebt alleen een taak om naar de koning en je volk te gaan" zo dat waren goede antwoorden. "En hoe gaat het verder met me moeder, vader en broer?" het was even stil. "Je vader en je broer, zijn niet je echt familie" dit was een schok. Niet mijn echte familie? Ze hebben me opgevoed. "En je moeder, dat is je echte moeder. Zij is een heel bloed. Zij is hier geboren en opgegroeid. Maar toen je vader koning werd, moest je moeder het land verlaten en mocht jou niet mee nemen. Later, toen jij ook weg moest, heb ik je bij je moeder gebracht. Je moeder haar geheugen is deels gewist en daarom weet ze bijna niks meer van Boema" dit was weer een schok. Dus mijn ouders, me moeder, komt hier vandaan? Het was allemaal moeilijk te geloven. "En hoe kom ik bij mijn vader?" ik keek naar de grond. "Als je wil gaan we daar nu heen"     We pakte alles wat we nodig hadden en verlieten zijn schattige huisje. "Is het ver?" ik was nogal moe dus had geen zin om veel te lopen. "Nee, we zijn er voordat je het door heb" we liepen een klein stukje en toen zag ik een grote, witte toren. Het was zo mooi dat ik me ogen niet kon geloven. "Is dat het paleis?" "Jep, dat is jouw huis en jouw paleis, prinses" wauw, ik zag allerlei mannen lopen met gereedschap. Ze keken Stefan ongeloofwaardig aan en buigde. Zouden ze dat voor mij doen? "Uhm, ik ben niet echt gekleed om een koning te ontmoeten" Stefan keek naar mijn kleren. "Het is je vader. Wees jezelf en dan komt alles goed" hij pakte me hand en glimlachte breed. We kwamen bij de deuren. "Witterd, is dat.." "Ja, dat is zij" ze keken me verbaasd aan. Ik wist niet wat ik moest doen. Ze opende de poort en we liepen naar binnen.  De binnenkant van het paleis leek op een dorpsplein met allerlei winkels erin. Iedereen keek verbaasd en buigde toen.   

We liepen weer door een grote poort. Toen zag ik een lage, rode loper en aan het eind van die loper stonden 3 tronen. De middelste was het grootst en de twee daarnaast waren kleiner. Op de middelste troon zat een man. Hij straalde veel macht uit en had een mooie, lange, witte mantel aan. "Daar ben je dan eindelijk, Wittesneeuw we hebben je gemist hier" hij glimlach en stond op. Stefan en ik liepen door naar de troon. "Wat moet ik doen?" fluisterde ik in Stefan zijn oor. "Glimlach, buig en zeg dat je blij bent om terug te zijn" hij gaf een knijpje in me hand en ik liep door. Stefan stopte eerder en buigde. "Hier is uw dochter, zoals beloofd, heel huids terug" de koning gaf een gebaar dat ik verder moest lopen. Ik buigde voor de troon en gaf een glimlach. "Ik ben blij om terug te zijn" ik wist niet met wat ik hem moest aanspreken dus zei maar verder niks. "Ik en mijn vol hebben je zo erg gemist" hij kreeg bijna tranen in zijn ogen. "Gelukkig ben je terug en nog heel ook" hij liep naar me toe en gaf me een echte vader knuffel. Ik kreeg tranen in me ogen en iedereen die om ons heen stond, keek ons aan en ze zeiden allemaal in kor: ' awh '. Toen Withard, mijn echte vader, me los liet, pakte hij mijn hand. Hij liep samen met mij naar de troon en draaide zich toen om. "Lang leven Wittesneeuw!" iedereen die er was juichde en joelde. Ik keek naar Stefan en het enige wat ik kon doen was lachen. Ze waren zo blij dat ik er weer was, dat ze een heel feest maal hadden klaar gemaakt.    "En hoe vind je het hier?" hoorde ik een bekende stem zeggen. "Wat doe je hier? Je bent hier niet welkom" zei ik boos en ik draaide me om. "Natuurlijk ben ik hier welkom. Ik heb je alles vertelt wat je wou weten, dus ik ben alrijd welkom waar jij bent" wat betekende dit? "Je hebt me mijn eigen wereld en eigen huis uitgejaagt. Dus ik ben je niks verschuldigd" ik keek hem arrogant aan. Hij keek in me ogen en toen naar me lippen.

"Hoe gaat het prinses?" Stefan kwam naar ons toen lopen. Jake deed zijn kap op en deed alsof hij bij het Witte volk hoorde. "Bedankt voor uw antwoord, prinses" hij kuste me op mijn hand en liep weg. Wat een rare gozer is dat. "Gaat goed hoor. En met jou?" Stefan kwam naast me staan. "Wie was dat?" "Oh, gewoon een burger die iets wou weten" als ik zou zeggen dat het Jake was, zouden alle bewakers gelijk op hem springen. "1 tip: vertrouw niemand, maar ook echt niemand!"   "Ik zie dat je moe bent, kom ik breng je naar bed" Stefan pakte me hand en ik volgde hem. Het heeft ze voor en nadelen als iemand je door en door kent. "Withard, Wittesneeuw is moe, kan ik haar naar haar kamer brengen?" hij keek naar mij. "Natuurlijk, vraag of Dumi haar verder met alles helpt" Dumi, wat een leuke grappige naam. We liepen de troon zaal uit. Wat veel kamers. Ik kan hier zo verdwaald raken als ik niet oplet. "Prinses, blijf even hier. Ik ga Dumi even zoeken" hij liep weg en ik bleef staan. Ik zou niet eens weg durven gaan. 

"Zo, nu zijn we eindelijk alleen. Witterd is niet zo slim als hij lijkt" "Wie ben je? Wat wil je?" ik keek om me heen en zag niemand. Opeens voelde ik een arm om me middel en ik werd naar achter getrokken. Alles werd zwart ....