Onverklaarbaar.

Part 8

Ik liep door de kamer heen. Toen ik in de spiegel keek zag ik in het donker een gestalte staan. "Wie is daar?" ik keek om en zag niks. Toen ik weer in de spiegel keek, zag ik weer iemand. Ik liep richting het gestalte.

"OMG!" ik stond stil van de schrik. "Wat doe jij hier?!" gilde ik. "Stil een beetje" zei de stem. "Niemand mag weten dat ik hier ben, echt niemand" hij legde zijn hand op mijn mond. Hij liep uit het donker. "Muh" ik probeerde te praten maar het lukte me niet. "Beloof je me dat je stil blijft" zei Jake en ik knikte. Hij deedt zijn hand weg. "Wat doe je hier?!" zei ik iets zachter dit keer. "Toen ik je achter liet, moest ik weten hoe het met je ging" hij nam even een pauze en ging verder. "Toen ik terug kwam, was je in slaap gevallen. Ik had tegen iemand gezegt dat je in die kamer was en ging toen weg. Maar ik zag hoeveel pijn en verdriet je had, gaat het al beter?" hij was de gene die me kwam helpen?! Hij is wel lief voor me. "Jij kwam me helpen" dit keer fluisterde ik. Hij knikte bevestigend. Ik was er een beetje stil van. Ik dacht dat hij me wou ontvoeren. "Waarom?" Ik keek hem aan. "Uhm," hij keek naar de grond. "We moeten je levend houden omdat we alles over de Witte koning moeten weten" zei hij emotieloos. Van het ene op het andere moment was hij veranderd. Het ging hem alleen maar om wraak. "Oh, dus je hebt me daarom gespaard?" Ik legde best veel emotie in me stem. Ik dacht dat ik misschien ... nee laat maar, dat kan nooit.

*klopklop* iemand klopte aan. "Wie is daar?" vroeg ik en ik liep naar de deur. "Drie keer raden" ik wist gelijk dat het Stefan was. Ik legde me hand op de deurklink maar Jake hield me tegen. "Wacht," zei hij dit keer wel met emotie. "Dit mag niemand weten. Het is een schande voor ons allebei" hij drukte een kus op me wang en ging weg. "Mag ik ooit nog binnen komen?" hoorde ik Stefan vragen. Ik opende de deur en ging op bed zitten. Ik voelde me raar. Ik voelde me boos en ook weer blij. Zou Jake iets voor me betekenen?

JAKE'S GEDACHTE

Ik drukte een kus op haar wang en ging weg. Wat had ik gedaam? Als hier ooit iemand achter komt, maken ze de prinses en mij kapot. Ik sprong naar buiten via het raam. Zo was ik ook binnen gekomen. Buiten vermomde ik mezelf als een Witte burger en liep de poort uit. Ik liep iets verder tot ik bij een boom was. Ik liet me tegen de boom aan glijden en ging zitten. Waarom had ik het gedaan? Betekende ze iets voor me? Nee. Dat kan en mag niet! Ik maakte ruzie met mezelf en ik besefde niet dat er iemand naast me stond. "Wat deed je in het paleis?" vroeg de stem. "Hoe bedoel je?" zei ik scheinheilig. "Ik ben niet dom hoor. Was je weer naar de prinses gegaan?" hij kwam voor me staan. "Nee, hoezo?" hij mog het echt niet weten. "Wat deed je daar dan? Ik zag je naar binnen gaan en weer terug komen. Je weet dat ik niet tegen liegende mensen kan" ik kon hem wel slaan. "Ik bespioneerde de troonzaal. Ik dacht: misschien hebben ze het over de plannen of misschien hadden ze het over wat de prinses te weten krijgt" ha! Ik kon wel goed dingen verzinnen. "Dat is best slim van je. En? Heb je informatie?" oh, wat moet ik nu zeggen. "Uhm, niet echt. Ze gaan het overmorgen over de plannen hebben en over de prinses hadden ze het niet" zou hij me geloven? "Oke broer, goed van je. Je mag het zelf tegen de koning vertellen. Kom je mee" het was meer een bevel dan een vraag. We liepen naar onze paarden en ging het bos in.

LOTTE'S GEDACHTE

Ik dacht heel de tijd aan de 'kus'. Waarom deed hij dat? Geeft hij om me? Nee. Dat zou niet kunnen en mogen. "Ben je het daar mee eens?" vroeg Stefan opeens. "Uh, sorry wat zei je?" ik keek hem vragend aan. "Je luisterde niet he? Laat ook maar. Je moet nu naar de koning, hij verwacht je" ik slikte een keer en liep achter Stefan de deur uit.

We liepen door de gangen. Ik ga hier echt een keer verdwaald raken. "Hier kan je goed verstoppertje spelen denk ik" zei ik met een lach op mijn gezicht. Stefan vond het volgens mij minder leuk. "Je moet serieus zijn, er is misschien oorlog opkomst. Dus wees op je hoede en vertrouw niemand. En het aller belangrijkste..." hij draaide zich om en hield me schouders beet. "Vertel niks aan iemand en beantwoord hun vragen met niet belangrijke informatie" hij keek me diep aan en gaf me toen een kusje op me wang. Hij draaide zich weer op en liep door. De kus voelde ander dan de kus van Jake, maar het voelde als nog goed.

Na een tijde gelopen te hebben, kwamen we aan bij 2 grote deuren. 2 wachters zagen ons, buigde en deden de deuren open. "Prinses, ik zat al te wachten" zei een zware stem. Ik keek en zag dat de koning op de troon zat. Hij klopte op de troon naast hem en ik snapte dat ik daar moest gaan zitten. Voor zichtig liep ik naar de troon. Toen ik er was, buigde ik en de koning knikte. Het voelde alsof ik dit al elke dag deed. Ik ging rustig zitten. De troon zat heel lekker, hij was mooi en precies op maat. Alsof hij helemaal speciaal voor mij gemaakt was. "Geachte burgers van het hof, hierbij zeg ik jullie, dat de prinses, Wittesneeuw, terug is en dat er een prinses is. Lang leven de prinses!" iedereen in de zaal juichde en joelde. Ik zelf kon alleen een beetje glimlachen. Moest ik hier dan voor altijd blijven? En me ouders en broer dan? En me school? En me toekomst? Ik zag niet dat Stefan naast me was komen staan. "Doe maar rustig" fluisterde hij in me oor. "Alles komt goed. Dat beloof ik je" ik knikte, stond op en ik maakte een buiging. De koning knikte en ik liep weg met Stefan. We liepen nu door een andere gang. "Er is een feestje vanavond. Je moet naar de styliste en je make-up moet gedaan worden" ik knikte en hij stopte voor een deur. "Ik mag niet mee, ik zie je vanavond" hij pakte me hand en gaf er een kusje op. "Tot vanavond, prinses" zei hij en liep weg. Daar stond ik dan alleen voor een deur. Ik opende de deur en liep rustig naar binnen. Toen de deuren dicht vielen, schrok ik. Iemand pakte me van achter en ik werd een stukje mee getrokken. Alles werd weer zwart.

Niet alweer, was het enigste dat ik dacht.