A/N:
Masyado akong atat kaya me chapter 1 agad.
Ge, Enjoy ! ^o^
===
YANA's POV
*tik*
*tak*
*tik*
*tak*
*Krrrriiiiinnnngggg*
*Krrrriiiiinnn--- Click*
Haahaaay !!! Anong oras na ba ?
5:32am na pala. ￣ω￣
\(╯o╰ \ ) (unat to the left)
( / ╯o╰)/ (unat to the right)
inaantok pa'ko eh. tsk ! T3T
well, ano pa nga ba ? papasok pa'ko kaya kelangan ko nang maghanda. -.-
Magluluto muna ko ng breakfast.
Habang nagluluto ako e magpapakilala muna ako senyo.
Ako nga pala si Bridgette Ellana Acromist. Just call me Yana, dun ako sanay eh. ^o^ 18 years old na'ko. Birthday ko nga ngayon e.
Kaso di ko magawang magsaya kase death anniversary din ngayon ng mga taong kumupkop sakin. Kaya mag.isa ko nalang binubuhay ang sarili ko dito sa inuupahan kong maliit na bahay.
*sigh*
Hinding hindi ko makakalimutan ang araw na namatay ang mga nag-aruga at kinilala kong mga magulang. Namatay sila dahil sa m--
*Click* (tunog ng ricecooker)
"ayy ! luto na yung kanin ko"
Tapos na rin 'tong ulam. Next time nalang tayong magkwentuhan aa ? Baka malate pa'ko sa school, kelangan ko pa namang dumaan sa sementeryo para magsindi ng kandila. Mamaya nalang muna ako magdadrama. hehe
*kamot sa batok*
So ayun nga, nagmadali na'kong kumain at naligo na'ko pagkatapos. Nagsuot na ako ng uniform namin sa school na pinapasukan ko, isang long-sleeve na kulay blue at maikling palda. Nagsuot din ako ng bonnet na green para di magulo buhok ko. Nung nasigurado ko nang wala na'kong nakakalimutan e dinampot ko na yung bag ko sabay takbo palabas ng bahay at ini-lock ko na yung pinto tsaka umalis patungong sementeryo.
"Geez. 6:48am na. Tsk !" nabanggit ko na lang nang masulyapan ko ang relos ko. Kelangan ko na talagang magmadali neto. 8am pa naman pasok ko. Tsk
*Lakad*
*Lakad*
*Lakad*
*Lakad*
*Lakad*
*Lakad*
Habang nasa kalagitnaan ako ng paglalakad ay me naramdaman akong mga sumusunod sakin.
' Tsk. Ano ba 'yan ?! Ke aga-aga e ! ' isip-isip ko.
Nung nasiguro kong sinusundan nga ako ng dalawang tao ay lumiko ako sa isang eskinitang alam kong dead-end.
Pagkarating ko sa dulo e humarap na'ko sa kanila gamit ang malamig kong titig. Walang mababakas na kahit anong ekspresyon sa aking mukha. Ganito na talaga ako sa lahat, maliban sa bestfriend ko at sa pamilya kong ngayon ay patay na.
"Hi miss." sabi nung isang lalaki na sumusunod sa'kin kanina pa. May katangkaran at medyo malaki yung katawan.
"Anong kelangan n'yo ?" malamig na tanong ko sa kanila. Hindi mo'ko mababakasan ng kahit konting takot sa boses ko.
