Hayatımın son birkaç gününü ve yaşadıklarımı anlatmak istiyorum. Bir yıllık ilişkim, birinci yılına girdiği gün bitti. Hiçbir şey hissetmedim bittiğinde. Hiç ağlamadım. Hiç düşünmedim. Eski fotoğraflara baktığımda bir şey hissetmedim. Twitter'a sardım. Herkesi güldüren mizahlar yaptım. İnsanları güldürmek için çabaladım birkaç gün. 12 gün geçti bu olayın üzerinden. Manik depresyonum kasırga gibi geri geldi. Sırtımda bir yük var artık takatim yok taşımaya. Ellerim bomboş tutunamıyorum hiç bir dala. Yapayalnızım bunca kalabalık içerisinde. Flörtler, numaralar, fotoğraflar yağmur gibi yağarken ben hiçbir şey hissetmiyorum. İçim öldü. Sürüklendiğim bataklıktan ne yapsam çıkamıyorum, haraket etmesem batıyorum, edersem daha da batıyorum. Ben artık bu hayatı yaşayamıyorum. Hiçbir şey mutlu etmiyor. Ve ben de mutlu olmak istemiyorum. Ölmek bile istemeyecek kadar yorgunum artık. Ne oluyorsa olsun bu saatten sonra, ben şuraya kapanıp bekliyorum.
Su kaynattım biraz. Kettle adeta beni yapanlar bile bu kadar parmaklamadı çayını kahveni dışarda zıkkımlan dercesine daha sesli fokurduyor. Hayatım ise en kıyak yerinden kopma mücadelesini veriyor, bilemezsin. Gece zor bela uyuyup, sabah uyandım. Ne güzel bir gün. Çay mı demlesem, kendimi mi assam karar veremiyorum. Canına değecek ama berbat haldeyim. Toparlanamamayı geçtim, ayaklarımı yere basamıyorum resmin duvarda ona bakıyordum. Çerçeve içinde bir resim ve camdan seni koklamaya çalışıyordum. Gönül isterdi ki sonsuz olaydık, yapamasam da çare yok artık.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Can Sana Mecbur
RomanceDaha fazla boğuşamadım bu buhranlı yalnızığımla. Seni özledim. Sana anlatamadığım her şeyi tanıdık, tanımadık herkese anlattım. Sırtımda bir hançer gibi taşıdım bana bıraktığın ayrılığı. Önceden olsa, en güzel bedduaları ederdim sana, en büyük acıla...
