Can Sana Mecbur

Daha fazla boğuşamadım bu buhranlı yalnızığımla. Seni özledim. Sana anlatamadığım her şeyi tanıdık, tanımadık herkese anlattım. Sırtımda bir hançer gibi taşıdım bana bıraktığın ayrılığı. Önceden olsa, en güzel bedduaları ederdim sana, en büyük acıları yaşamanı dilerdim. Ama şimdi, alıştım yokluğuna. Terasın camından baktığım bu sokaklarda yürüdüğümüz anları hayal etsem de, hala sana deli gibi mecbur bir hayli mahkumken bile, gülüşünü bir demet papatya gibi hatırlayacağıma yemin ettim. İçimde büyüttüğüm hayalleri bir bir verdim toprağa. Filizlenemeden çürüdü hayallerim. Ama yine de, her adını duyduğumda gülümseyeceğim.