Our Parallel Rainbows

Ch. 4 : Painful Remarks

                      |SHAWN|

Maririnig ang yabag at kaluskos ng paa sa sahig patungo sa aking direksyon. Unti-unti nyang kinakalas ang mahigpit na piring sa aking mata at tumambad sa akin ang nakakasilaw na liwanag. It took a few seconds bago tuluyang nakapag adjust ang aking paningin. Inilibot ko ang aking paningin at pinagmasdan ang paligid. Nandito ako sa isang lumang bodega. May mga kahong nakasalansan na nababalot ng makapal na alikabok at punong puno ng agiw tanda na matagal na itong hindi ginagamit. Nagkalat din ang mga bote ng alak at upos ng sigarilyo sa paligid. Maaamoy din ang nakakasulasok na amoy ng nabubulok at nilalangaw na basura.

Napadako ang aking paningin sa aking kaliwa at laking gulat ko dahil hindi ako nag-iisa. Isang batang lalaki na parehas kong nakatali din sa isang silya at hindi makapagsalita. Nagtama ang aming paningin at nagkatitigan kami ng ilang segundo. Batid kong natatakot siya dahil sa namumuong luha sa kanyang mata. Binigyan ko sya ng 'wag-mawawalan-ng-pagasa-look' ngunit Alam ko sa aking sarili na milagrong makalabas kami doon ng buhay.

Sinubukan niyang sumigaw at nagpupumiglas, nagmamakaawa para sa kanyang buhay ngunit tila bingi ang lalaking ito na abala sa paninigarilyo. Tanging impit na ungol lamang ang lumalabas na tunog mula sa kanyang bibig.

"Tahimik, tumahimik ka! Punyeta!" Sabay sampal sa mukha ng batang lalaki. Nagulat ako sa bilis ng mga pangyayari. Patuloy parin siyang nagmamakaawa kaya dumampi ang sunod-sunod na sampal sa kanyang mukha.

"Hmmm..ahmmm..hmm..." Pag mamakaawa Kong tigilan na ang pananakit sa kanya.

At isang malakas na suntok sa tiyan pa ang pinakawalan ng lalaki na labis kong ikinagulat.
"Kung ayaw nyong masaktan, matuto kayong sumunod!" Sabay hawak sa panga naming dalawa na may diin at pwersa.

Tinapik-tapik nya pa ang balikat naming dalawa habang nakangiti na parang demonyo. Agad din itong umalis at nagsenyas ng 'I'll-keep-an-eye-on-both-of-you'.

                            ****

"Uyy pre gising!" Shaking my shoulders

"Ayos ka lang? Pawis na pawis ka ah, binabangungot ka ba?" Pag-aalalang tanong ni Tomas na gumising sa aking masamang panaginip.

I don't bother to respond to him instead I head towards the sink at the back of our tiny barracks para maghilamos at uminom ng tubig. Hindi naman siya sumunod para kulitin ako gaya ng palagi niyang ginagawa.

Hanggang ngayon ay Hindi parin ako tinatantanan ng mga ganitong panaginip. My nightmares always appear in colors and it was most of the nights. My mind was full of unending thoughts tungkol doon sa batang lalaki. Bakit kailangan niyang mamatay ng Ganun kabata? I was there to save him but it doesn't worked.

Hanggang ngayon sinisisi ko parin ang sarili ko sa pagkawala niya. My tears run down as I washed my face with the running water from the faucet. I wiped my face and pretend that nothing happened.

"Oh pre, ready kana? May ipapayari daw si bosing Doon sa plaza." My eyes lit up to the urge of killing a person at this moment. Sa ganitong paraan ko nailalabas ang frustration ko sa buhay.

"Oo naman pre, ako pa ba! Isang bala lang ang katapat nun." Pagyayabang ko Kay Tomas ang aking kababata. I grab my bag and wear my favorite hoody.

                 

   |RAVENN|

The sun was hitting directly into my face, greeting me good morning from across my window. Mataas na ang sikat ng araw as I decided to went in the kitchen to cook breakfast and would definitely my lunch.

Habang nagluluto ako my phone suddenly vibrated. A message from Chester.

"Good Morning" with a smile emoticon.

My mind suddenly registered the handsome face of Chester Garcia. Medjo kinikilig ako habang iniisip ko siya. Inaalala ko parin kung paano nya ako iniligtas kagabi. It was kind of him to do that. My savior, my knight and shining  armor. Naalala ko hindi nga pala ako nakapagtext sa kanya right after kong makauwi.

"Sorry, Hindi ako nakapag text kagabi nakatulog agad ako eh." I replied

"Btw, Good morning din" I sent another message and placed my phone inside the apron.

"Don't you mind if we have dinner next Sunday?" He replied in a sheer seconds.

"Same place, I'll pick you up by seven." dagdag pa nito.

Anong gagawin ko? Is he really want me to go out with him? Is this a date? Maybe just a friendly night, doesn't it? Omyy! Don't give me false hope this time.

Hindi ko Alam ang gagawin ko, hindi ko akalain na yayain nya akong lumabas. Ang isang katulad nya yayayain ako whutt?
I hesitate to reply a yes but I don't want to disappoint him and infact may utang na loob ako sa kanya from saving me last night.

"Okay, see you. I'll give you the address later." I replied and it means a yes. Im going to have a dinner with him.

I almost jump in overwhelming feelings I have now. My hartt goes dugdugdugdug.

________

Ito na ang pinakahihintay kong day-off. My favorite day of the week. Pero for me there's no room para walang gawin. I decided na tumawag ng maglilinis ng aking apartment. Hindi namn ganun karumi kasi ako rin madalas ang gumagawa ng gawaing bahay total ako lang naman mag-isa. I called the cleaning maintenance once in a month perhaps may pag ka germaphobe type of person din ako. I hate mess and disorganized stuffs.

Hinanap ko ang wallet ko, doon nakalagay lahat ng mga calling cards ko. Nalibot ko na ang boung bahay, hinalughog ang bawat sulok ngunit Wala akong makita. WTF!!! where on earth have my wallet gone?

I called Jacqueline from the office landline, ngunit wala din Doon ang wallet ko. Hindi pa ako nawawalan ng gamit before.

Bothered na talaga ako Kung saan ko nailagay ang wallet ko. My whole life was in there! Not to mentioned my credit cards, ID's, calling cards and my cash were in there. For God's sake.

Naisip kong bumaba para icheck din yung kotse ko baka nailagay ko doon. Kelan pa ako naging makakalimutin? Mygashh! Napansin ko Yung coat na nakatupi ng maayos sa backseat where I usually place it. Ito Yung coat na suot ko noong nakaraang araw from a mere car incident.

Agad ko itong kinuha at nagababakasakaling nailagay ko doon ang wallet ko. I was expecting na wallet Ang makikita ko from the pocket ngunit isang piraso lamang ng papel. Itatapon ko na sana pero may bumubulong sa aking buksan ko Ito.

"Meet me at the park, 10 am this Sunday.  Kapag hindi mo mabasa ang sulat na Ito malas mo nalang, akin na tong wallet mo. Pag Hindi ka sumipot bahala kana."
-S.E

Napaisip ako, sinong S.E? Omy! Wag mo sabihing si Shawn, ang lalaking yun? No way! Anong gagawin ko. I glanced down to my watch, it was 9:30 am. Wft!! I have 30 minutes left and It took 15 minutes bago makarating sa park idagdag mo pa yung oras na hahanapin ko sya. Oh no, I don't have enough time to change and even take a bath. Gulong gulo pa ang buhok ko, at nakapantulog pa.

I don't care, the most important is that I should get my wallet back. Hell I care, pogi parin naman siguro ako diba kahit  bagong gising? Diba? Diba?

I drove right through the park, I took a detour around the park to search for him. I found a man riding on a swing. Siguro sya na yun? Sa wakas makukuha ko narin yung wallet ko. I charged out of the car and walk towards him. Hindi nya siguro ako napansin na papalapit dahil nakatalikod siya at tila may malalim na iniisip. Gusto ko sana syang gulatin pero naisip ko hindi nga pala kami close at malay ko ba kung Sino tong kumag na to!

As I step closer to him my feet came heavier as the proximity of his presence are present. I stop just two steps behind his back and I was shocked and frightened when I found a familiar marks down his nape.

I covered my mouth to stop my sobs as my tears begun to flow. I took a few steps backward as I decided to run away but suddenly he faced me and grab my hand. His grasp on my hand was enough to stop me.