Her Horrendous Revenge

#HHRevenge 0001.

復讐の始まり

Fukushū no hajimari

Beginning of Revenge..

Thalea's Po

"Asher.. Asher no! Please no! Don't do this to me! Nooooo---"

My dream ended when I heard a wushing sound of a katana. I instantly opened my eyes. Hinawakan ko ang aking dibdib at bahagya ko itong diniinan, nagbabakasakaling baka mabawasan ang sakit na nararamdaman ko don.

I was dreaming again. My past is still hunting me.. after all this years, the pain was still fresh. Hindi naging sapat ang mga taon para tuluyang maghilom ang sugat sa puso ko.

Pinunasan ko ang luha sa mga mata ko. Nang mag angat ako ng tingin ay nakita ko si Dada. Sinasabi ko na nga ba! I put my deadliest glare on my father who is smirking at me. Mukhang hindi niya alam na binangungot muli ako.

Isinuot ko ang maskara habang nakaharap ako sa aking ama. Ang maskara na walang ipinapakitang emosyon, maskara na kayang itago ang lahat ng sakit. My cold and fierce invisible mask.

This is my life now. Hiding all the pain inside using my mask. Hindi ko ipinapakita sa iba ang tunay kong nararandaman. Even to my dad. I perfected the art of lying and pretending. It's my second skin.

"Anong nakakatuwa?" asik ko sa kaniya. He always do this every morning. Throwing knives at me while sleeping. I was used to it anyway. Buti nalang talaga at hindi niya ako natatamaan. Yan ang paraan niya ng pagbati sa akin ng 'Good morning'.

"Always cold as ever." He said while smiling. Lumapit siya sakin at kinuha ang katanang ibinato nya. Hindi ko pa rin binabawi ang matalim kong tingin sa kaniya.

Nakita kong nabapunit ang unan ko at nakabaon doon ang katana. No! My favorite pillow! I coldly glared to my father. Naiinis ako because the heck that's my favorite pillow na binigay pa sakin ni mommy!

My mom was 8 years dead. Nang mangyari sa akin ang nangyari 8 years ago. Labis itong ikinalungkot at ikinadepress ni mommy. Sinisi niya ng ang kaniyang sarili dahil wala daw siya sa tabi ko ng mangyari iyon. Wala siyang nagawa. Isang araw ay nakita nalang siya ni dad sa kwarto ko at nakabigti. She commited suicide. She killed herself.

Because of what happened to her, nawalan ako ng gana sa lahat. Malaking bahagi sa pagkatao ko ang namatay. Kahit na hindi ako sinisisi ni dad sa pagkamatay niya. Ako mismo ang sumisisi sa sarili ko. It was my entire fault..

Kaya pinahalagahan ko ang unan yon na ibinigay niya sa akin. Kapag yakap ko iyon, nararamdaman kong kasama ko pa rin siya. It became my bestfriend. Doon ako patagong umiiyak, patagong nasasaktan..

Kinuha ni Dada ang unan sa kama ko at sinakmal niya ito sa may bandang punit para hindi na ito lumaki.

"Ipatatahi ko nalang." Sabi niya habang malambing na nakatingin sa akin. Palibhasa may kasalanan..

"May kailangan ka paba? If none, please get out from my room." I coldly said. Hihiga pa sana ako ulit pero naramdaman ko ang mahinang pagtapik sa akin ni Dada. I groaned in so much annoyance.

"Get up sleepy head, I thought you are excited to go back in the Philippines?" I was shocked. Nadilat ang aking mga mata nang marinig ko ito. Humarap ako kay dada ng nakakunot noo. Ano bang petsa ngayon? I checked my phone today is Sptember 13. Nakita kong mag nakahighlight na message sa calendar ko kaya binuksan ko ito. 'Most awaited'? Shit! Ngayon na nga talaga ang flight ko pabalik sa Pilipinas! Damn it! I instantly get up and went to the comfort room.