Zion's POV
Simula ng makita ko ang lalaking ito, pakiramdam ko ligtas na ko. Medyo weird lang siya. He's wearing black v-neck shirt and a black urban shorts, and a pair of black rubber shoes with gray socks. Mukhang hindi naman niya paborito ang kulay na gray at black. And I'm here with this guy, walking and going somewhere. Ilang oras na din kaming naglalakad.
Oo, nag-eexist pa din ang oras sa madilim na lugar na ito. At pagod na ko maglakad.
"Ahhhh!!! Pahinga muna tayo saglit ohhh!!! Kanina pa tayo lakad ng lakad dito." sigaw ko sa kasama ko na tila hindi napapagod kakalakad.
"Sure...five minutes break. Pagkatapos nun tuloy ang paglalakad." sagot niya sakin.
"Pero----"
"No buts. Five minutes is enough." he said it like his a president of the country.
"Okie, copy." maikling tugon ko.
Curious talaga ako sa lalaking toh, feeling close. Di naman siya problema sakin, ayoko lang talaga ng tinataasan ako ng boses ng ibang tao, pakiramdam ko kasi sobrang mali talaga ako.
"Dude, can we just stop here? I'm already tired. Mukhang wala naman tayong patutunguhan sa pupuntahan natin ei. Tsaka di ko alam kung saan mo ako balak dalhin." inip na sabi ko sa kaniya, habang nagpapahinga ako sa isang tabi.
Samantalang siya parang hindi pagod. Lakas ng baga nitong kolokoy na toh.
"No, we can't stop. Just take your rest within this five minutes if your tired to regain your energy. We're going to find something, a place that we wanted." he lowered his voice.
Wow. English. My nose is bleeding.
"But----"
"No buts. Time's up. Get up. Let's continue our walk." pagputol niya sa sasabihin ko.
Wow. Speed.
Patuloy lang kami sa paglalakad sa madilim na daan, walang kibuan. Walang kahit na sino ang gustong bumasag ng katahimikan.
Matagal tagal na din simula ng may makausap ako. Masyado na palang matagal ang naging paglagi ko sa lugar na toh.
Bata palang ako nandito na ko sa lugar na ito.
"Ahmm. Dude. Can I ask you something?" at sa wakas, nagsalita na din siya.
Sa totoo lang ayoko magsalita ngayon, dahil pakiramdam ko may masakit sakin. But, he insist to break to silence.
"Yeah sure." maikling sagot ko sa kanya.
" Can I ask your name first?"tanong niya sa akin.
" My name is Zion...and you are?" Sagot ko sa kaniya at inilahad ko sa kaniya ang aking isang kamay.
"My name is... none of your business." Sagot niya sakin..
"What the pack?! I told you my name and it's your turn to tell. Then all of a sudden you will say that your name is none of my business. Lupet mo pre." Pagdiin ko sa sinabi ko.
Sino ba namang siraulo ang magtatanong ng pangalan ng kausap niya tapos biglang sasabihin.
My name is none of your business.
Sasapakin ko toh. Ayaw umayos. Haysssttt.
"I just want to ask you, how long have you been here?" he said in his sincered voice.
Napatahimik ako ng ilang segundo sa gulat. Is he asking me? For how long I've been here? For real???
Tinignan ko siya. He is waiting for me to answer his bullshit question.
"Uhmmm. Ano...uhmmm matagal na din.... Simula bata pa lang nandito na ko." Sagot ko sa kanya.
Naramdaman kong parang gusto ng kumawala ng mga luha ko kaya mas minabuti ko na lamang na yumuko,para hindi niya mapansin.
"Too bad for you. Okay, let's continue our walk." sinsero niyang sinabi sakin.
Tumango na lang ako sa kanya, nung naramdaman kong palakad na siya at nakatalikod na sakin. I take that chance to wipe away my tears. After that, I act like there's nothing wrong with me and starting to follow him.
Masyado na naman akong nalulungkot. Pakiramdam ko iiwan din ako nitong si Gunggong.
"Woi... Malayo pa ba yun? Bakit parang kanina pa tayo ng lakad ng lakad?Hindi pa ba tayo matatapos sa paglalakad?" masiglang tanong ko sa kaniya.
I heard his chuckled. "Not yet. Simula pa lang toh. We're not yet in the finish line."
"Packingsiomaikanggunggongka. What did you say? Simula pa lang toh? Gusto mo bang makatikim ng suntok hah pare?" galit na sabi ko sa kaniya.
Hindi na sumagot ang loko, nagpatuloy lang sa paglalakad. Mukhang wala na akong magagawa kundi ang sakyan ang trip ng packingsiomai na toh.
Sigh.
Nagpatuloy na kami sa aming paglalakad, at walang imikan. Hindi ko alam kung anong naghihintay samin sa dulo, pero nagtitiwala ako dito sa kasama ko. Alam kong may magagawa pa kami para makalabas sa lugar na toh. Kahit abutin man ng ilang araw o buwan ang paglalakbay namin, hindi ako susuko tulad niya. Sabay kaming makakalaya sa lugar na ito, at magiging masaya.
"Hey Zion, can I ask you again?" tanong niya sakin.
Nakatalikod siya sakin. At alam kong naghihintay lang siya na sumagot ako.
"Of course, what is it dude?" masigla kong tanong.
Ano kayang itatanong nitong si gunggong? Sana naman maayos na yung tanong niya, though maayos naman yung nauna. Gusto ko lang talaga siya makausap ng maayos.
Sigh.
Bakit antagal naman nito magtanong? Ganun ba kahirap yung tanong niya,kaya ganun siya katagal magsalita.
"Ano yung ita----" putol niya sa sasabihin ko.
"What makes you happy?" he asked in a very serious tone.
