11.

45 17 1
                                    

for mama's birthday! ♡

------



I watched how the students walk as soon as the guard signalled na pwede na kaming tumawid. Its the first day of classes in January, exactly 2 days after what happened between me and hendrix.



I felt so embarassed so i didn't dare to contact him in any ways, im still in the middle of sorting and realizing my fault. I did it first, so its not me who should feel like this, but hell whats happening to me!


I heavily sighed, what am i supposed to do? Let myself fall over and over again? Continue to be his friend? Natigil lang ako sa pag-iisip nang makita si kevin at jazz na magkasabay sa paglalakad. She's  smiling widely, he responded with a soft smile too.


Then i felt a little pain running in my chest, making me feel un-easy.


Oh ghad, no.



I ignored what i felt, worried that he might see me dali-dali akong naglakad papalayo. I took the longer route, bahala nang ma-late.
And i was right, im 10 mins late. Naka-set up na ang projector at halos kumpleto na ang lahat sa klase. I excused myself and sat down beside kylie.




All the time ay nag-focus lang ako sa pakikinig, the whole day seems like i lost my complete sanity. Our last class ended, sa kagustuhan kong' hindi muna makita si hendrix ay agad akong naglakad papunta sa terminal.



When i got home, i drowned myself in watching movies and doing stuffs. I didn't even bother to open my phone, ayoko.



Kinabukasan ganoon din ang nangyari, i stayed silent the whole time at sasagot lang kapag tinatanong. I was in the middle of walking towards the gate, when a hand stopped me.



"Ayos ka lang? Muka kang' sabog," he said, inis akong humarap sakanya.
"Why are you here?" kumunot ang noo nya sa sinabi ko.
"Ha? Galit ka ba?" he asked, i glared at him for response. Nakatingin lang sya saakin, ako naman ay nanatiling hindi nagsasalita.



"Uy? luh! Bakit nga?" he followed me, hawak- hawak nya ang dulo ng bag ko. "Ano nga' dan?" may bahid na ng inis sa boses nya.


"Bakit kasi di mo sakin sabihin yan pano ako magpagpaliwanag? di ko naman kayang basahin isip mo." i turned my gaze at him, fakely laughing.



"Bakit ka kasi andito? Sana sinamahan mo si jazz," i rolled my eyes, and was about to continue walking again.



"Anong sinasabi mo?" pigil nya ulit sakin. I sighed after looking at him again, ganun ba talaga sya ka-insensitive o ako lang yung nag-oover-react?



"You know what? You can just admit that you like her! Why are you lying? Kung kayo na edi okay-- diba," both of his lips parted.


A moment of silence came, parang naging mabagal ang pagtakbo ng oras. Ilang estudyante pa ang dumaan, hanggang sa wala ng natira kundi kaming dalawa nalang.


"So, ako.. kailangan honest ako sayo, pero ikaw-- okay lang kahit hindi?" my eyes narrowed at him, his words were not properly sinking in my mind.



"Are you-- wait,binabalik mo ba sakin' yung problema? Ganun ba?" i defended.
He swallowed hard, matalim ang tingin sakin.



"Wow," he paused. "Hinayaan kita e, hinayaan kitang kusang sabihin sakin na gusto mo yung' taong yun.. pero pucha, naka-ilang buwan na kayong lumalabas sa gabi, nagdedate pero tangina wala parin akong narinig sayo," he stopped.



Chances Between UsTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon