Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 28: Nele

Pov Niall

In al die weken heb ik Louis nog niet zo vrolijk gezien als nu Lottie er is. Lottie heeft een goed effect op hem. Gister was hij meteen al een stuk vrolijker en vandaag ook weer. Lottie heeft vannacht in Louis' huis geslapen. Vanochtend vroeg was ze al weer bij Louis. Nog eerder dan dat wij er waren. Lottie en Louis zijn altijd heel hecht geweest en dat blijkt nu ook maar weer. "Wie heeft er eigenlijk voor gezorgd dat jij kwam?" Vraagt Louis nu. Lottie wijst meteen naar Harry. Harry glimlacht en antwoord: "Ik dacht dat Lottie je wel even kon opvrolijken." Louis glimlacht nu ook en zegt: "Haz, je bent geweldig. Ik kan het niet vaak genoeg zeggen, maar zonder jou zou ik dit allemaal niet volgehouden hebben." Daarna geeft Louis Harry een kus.

Lottie kijkt met grote ogen toe en roept: "Jullie zijn weer samen!" We knikken allemaal. Louis grinnikt en zegt: "Had je dat nog niet geraden toen we samen in Doncaster waren?" Lottie schudt haar hoofd. Ik was zo blij toen ik hoorde dat ze samen waren en dat is Lottie duidelijk ook. Ze zijn gewoon het perfecte stel. En nu gaan ze ook nog trouwen. Zullen Zayn en ik ook ooit gaan trouwen? Zullen we zo lang samen blijven? Wil Zayn eigenlijk wel trouwen?

Dat zet ik voor nu maar even uit mijn hoofd. "Zal ik lunch halen?" Stel ik voor. Iedereen knikt, behalve Louis. "Ben je misselijk, Lou?" Vraag ik aan hem. Hij knikt meteen. Hij heeft al iets tegen de misselijkheid gehad. Misschien begint dat uit te werken. "Zal ik voor jou een kopje tomatensoep met wat brood halen uit de kantine?" Stel ik dan voor. Louis knikt. De anderen willen allemaal een patatje. We eten echt mega ongezond in het ziekenhuis. Daar zouden we eigenlijk beter op moeten gaan letten.

Als ik in de rij bij de kantine sta zie ik ineens een bekend gezicht buiten. Even blijf ik kijken wat ze aan het doen is. Ze ziet er niet zo vrolijk uit. Dan besluit ik toch uit de rij te gaan, om even bij haar te kijken. "Nele?" Roep ik zachtjes, terwijl ik naar haar toe ga. Ze kijkt mij verbaast aan. "Niall? Wat doe je hier?" Vraagt ze. "Ik ging lunch halen voor iedereen en toen zag ik jou. Ik wilde even kijken of alles goed is?" Antwoord ik. Ze draait haar gezicht weg en blijft strak naar de parkeerplaats kijken. Ik duw haar rolstoel naar één van de bankjes en ga dan naast haar op het bankje zitten. "Wat is er mis, meis?" Vraag ik.

Het duurt even voordat ze antwoord geeft, maar ik blijf geduldig wachten. Ik heb alle tijd van de wereld. Die gasten boven kunnen wel even op hun eten wachten. Uiteindelijk zucht Nele en zegt ze: "Ik had toch verteld dat ze mijn ouders zoeken?" Ik knik. Dat heeft ze gister verteld. Daarom mag ze ook nog niet het ziekenhuis uit. "Elke dag ga ik me een beetje meer zorgen maken dat ze niet terug komen. Als het nog lang duurt gaan ze mij naar een pleeggezin of een jeugdinstelling sturen. Wie weet waar ik dan terecht kom." Verteld ze. Pff, wat een lastige situatie. Ik sla mijn arm om haar heen en zeg: "Ik zou willen dat ik je kon helpen. Ik ga heel hard voor je duimen dat ze terug komen." Nele knikt alleen.

"He, waarom kom je niet even bij ons lunchen. Dat is veel gezelliger dan alleen in je kamer zitten. Dat zou Louis ook leuk vinden." Stel ik voor. Nele krijgt een kleine glimlach en knikt. Samen gaan we dan weer naar de kantine. "Wat wil jij te eten? Ik trakteer." Zeg ik. Nele wil tegen mij in gaan, maar ik zeg meteen: "Je mag geen nee zeggen. Wat wil je?" Nu haalt Nele alleen haar schouders op. "Wil je een patatje?" Vraag ik. Als ze knikt zijn we aan de beurt en bestel ik zes patatjes en soep.

Samen gaan we dan naar boven, terug naar Louis' kamer. "We hebben bezoek." Roep ik, terwijl we de kamer binnen lopen. "Nele!" Roept Louis meteen enthousiast. Ik deel aan iedereen zijn, of haar eten uit. "Ze komt bij ons lunchen." Zeg ik. "Nele, dit is mijn zus." Zegt Louis. "Lottie. Dat weet ik echt wel." Vult Nele aan. Daardoor moeten we allemaal lachen.

Na de lunch vraagt Louis: "Mogen we op je gips schrijven?" Nele knikt enthousiast. "Het is nu veel te saai, maar ik had niemand die erop wilde schrijven." Zegt Nele. Liam haalt een stift uit zijn tas. Als eerste schrijft Louis iets op haar gips en zet zijn smiley erop. Daarna schrijven wij ook allemaal iets op haar gips. Ze lijkt meteen een stuk vrolijker dan toen ze buiten zat.

Uiteindelijk gaat Nele weer terug naar haar kamer. Ik breng haar terug, voor als de verpleging vraagt waar ze was. We lopen samen over de kinderafdeling heen. Ik snap niet dat ze niet het hele ziekenhuis zo gezellig maken als de kinderafdeling. Hier zijn overal vrolijke kleuren. De rest van het ziekenhuis is zo saai. Als we op haar kamer zijn zeg ik: "Als er iets is ben je altijd welkom bij ons. Ook gewoon als je je verveelt. Kamer 213." Nele knikt en bedankt mij. Daarna ga ik weer terug naar Louis' kamer.

Als ik Louis' kamer binnenloop vraagt hij meteen: "Wat was er met Nele?" Dus ik leg uit: "Ik zag haar helemaal alleen buiten zitten, dus ik ben naar haar toe gegaan. Ze is bang dat haar ouders niet meer terug komen en dan moet ze naar een pleeggezin. Ik heb gezegd dat ze voortaan altijd naar ons toe mag komen." Louis knikt instemmend. "Ik heb echt een zwak voor haar gekregen. Het is zo'n lief meisje. Als ik ook een dochter krijg hoop ik dat ze net als Nele wordt." Zegt Louis. Dat idee kreeg ik al een beetje. Nele is echt belangrijk geworden in die weken dat Louis hier is. Hij heeft ook gelijk, het is gewoon een heel lief kind.