Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 25: Freddie

Pov Louis

"Maak papa maar wakker." Hoor ik Harry zachtjes zeggen. Daardoor ben ik heel verbaast, maar nog te moe om mijn ogen open te doen. Twee kleine handjes pakken mijn arm vast en een klein stemmetje zegt: "Papa, wakker worden." Mijn ogen schieten meteen open. "Freddie?" Roep ik verbaast. Freddie en Harry knikken allebei. Ik knuffel hem meteen stevig. Wat ben ik blij om hem te zien. Dat maakt meteen mijn hele dag goed.

Freddie haalt zijn hand over mijn hoofd en zegt: "Papa, waar is je haar?" Ik grinnik zachtjes en zeg: "Dat is allemaal weg." Freddie kijkt even verbaast en zegt dan: "Ik wil dat ook." Harry en ik moeten allebei lachen. "Laten we dat maar niet doen, daar wordt mama niet zo blij van." Zeg ik dan. Freddie haalt alleen zijn schouders op.

"Zullen we gaan ontbijten? Freddie lust vast geen pannenkoeken." Stelt Harry voor. Freddie knikt meteen hevig en rent al naar beneden toe. "Ik kleed me even aan." Zeg ik. "Heb je hulp nodig?" Vraagt Harry. Ik schud mijn hoofd en antwoord: "Ga jij maar pannenkoeken bakken met Freddie." Harry knikt twijfelend, maar gaat dan wel naar beneden.

Vermoeid sleep ik mezelf uit bed. Mijn lichaam voelt alsof er twintig kilo cement aan hangt. Met moeite kom ik bij mijn kast en trek een broek en shirt aan. Ook pak ik een beanie uit de kast en doe die op. Daarna loop ik de trap af. Vandaag moet het even goed blijven gaan. Voor Freddie. Tree voor tree loop ik de trap af. Mijn benen voelen als drilpudding. Alsof ik elk moment instort, maar dat mag vandaag niet gebeuren.

Als ik beneden kom, staat Harry meteen naast mij en helpt mij naar de tafel toe. Als ik aan de tafel zit, zucht ik van opluchting. Gelukkig zit ik nu, nu kan er niets meer gebeuren. Freddie klimt meteen op mijn schoot. "Ik ben zo blij dat je er bent." Zeg ik tegen hem. Freddie knuffelt mij en ik sla mijn armen weer stevig om hem heen. Harry is echt geweldig. Als ik straks beter ben verdient hij echt een mega groot bedankje. Net als Liam. Als ik beter word...

Na het ontbijt zegt Harry: "Laten we naar het park gaan. We hebben nog brood wat we mee kunnen nemen voor de eendjes." Freddie springt van mijn schoot en rent naar de voordeur om zijn jas aan te doen. Harry pakt de rolstoel, dus ik ga in de rolstoel zitten. Ik weet dat ik het anders niet volhoud. Uit de keuken pakt Harry dan het brood en dan gaan we naar buiten toe. "Freddie, kom je op schoot zitten, of ga je lopen?" Vraag ik. Freddie klimt meteen weer op mijn schoot. "Papa, waarom moet jij hier in?" Vraagt Freddie. Hij is echt nog te jong om alles uit te leggen. Daar wordt hij alleen maar bang van. Dus ik zeg: "Papa is een beetje ziek, daarom moet ik in de rolstoel zitten." Freddie knikt begrijpend. "Ik ga een mooie tekening voor je maken, dan wordt je weer beter." Zegt hij. Wat hou ik toch veel van hem.

Terwijl Harry mij naar het park duwt, springt Freddie uit de rolstoel en zegt: "Nu ga ik duwen." Freddie loopt meteen naar Harry toe. "Haz, help hem een beetje." Zeg ik tegen Harry. "Nee, ik kan het zelf. Ik ben super sterk." Zegt Freddie en dan begint hij mij te duwen. Het gaat een stuk langzamer dan toen Harry duwde, maar als Freddie hier gelukkig van wordt laten we hem lekker duwen.

Halverwege is Harry toch maar weer gaan duwen. Freddie rent nu rond met de zak brood in zijn handen. In het midden van het park zit een vijvertje, daar lopen we nu naartoe. Eigenlijk toch mooi hoe makkelijk je een kind kunt vermaken. Als we bij het vijvertje zijn zien we meteen een hele groep eenden. "Papa! Ze hebben baby eendjes!" Roept Freddie enthousiast. "Ik zie het! Geef ze maar wat brood." Antwoord ik. Harry zet mijn rolstoel op de rem en loopt dan naar Freddie toe. Samen geven ze de eendjes wat brood. Ik ben ook heel blij dat Freddie en Harry het kunnen vinden met elkaar. Harry is zo lief voor Freddie en Freddie luistert goed naar Harry.

Na het eendjes voeren gaan we naar de speeltuin toe. Freddie rent meteen naar de schommel toe. "Papa, kom jij mij duwen?" Vraagt Freddie. Dat zou ik natuurlijk heel graag willen, maar ik denk niet dat ik het kan. "Mag Harry je ook duwen? Dan kan papa blijven zitten." Stel ik voor. Freddie knikt meteen. Gelukkig vind Harry het ook prima en duwt Harry Freddie op de schommel. Ik pak mijn telefoon uit mijn zak en film het. Ze zijn zo schattig samen. Dit laat mij nog meer inzien hoe graag ik met Harry wil trouwen en kinderen met hem wil. Hij is de perfecte vader. Zelfs voor een kind wat helemaal niet van hem is.

Het is allang tijd om te lunchen als we terug naar huis gaan. Ook al heb ik niets hoeven doen, toch ben ik uitgeput. "Als we straks thuis zijn, gaat papa eerst eventjes slapen. Dan kun jij een mooie tekening voor papa maken zodat hij weer beter wordt." Zegt Harry. Freddie, die op mijn schoot zit, knikt hevig en zegt: "De mooiste tekening van de wereld." Ik glimlach meteen. Op dit soort momenten voel ik me echt gelukkig. Hoe kan ik me nog ellendig voelen met zo'n lieve zoon en zo'n geweldige vriend. Dit bezoekje van Freddie geeft me ook weer wat meer vechtlust. Eigenlijk was ik het aan het opgeven. Het boeide me eigenlijk nog vrij weinig. Ik geloofde niet meer dat ik beter zou worden en daar had ik vrede mee. Ook al vond ik het verschrikkelijk voor mijn familie en vrienden en natuurlijk Harry. Mij boeide het niet meer. Ik had genoeg gevochten. Nu zie ik in dat ik nog lang niet uit gevochten ben. Ik blijf vechten totdat ik beter ben. 

Voor iedereen die zo nieuwsgierig was wat Harry van plan was, nu weten jullie het eindelijk!