Too Young (Larry Fanfic)

Hoofdstuk 14: Thuis

Pov Harry

Vandaag mag Louis eindelijk naar huis. Daar kijken we echt al de hele tijd naar uit. Ik ben al in Louis' huis, om het huis gereed te maken. Liam brengt Louis straks naar mij toe. Eigenlijk wilde ik bij Louis blijven, maar er moesten nog best wel wat dingen in orde gemaakt worden. Louis wilde een huishoudster bellen om dat te doen, dat vond ik onzinnig. Daarom doe ik het nu maar.

De bank is net opgemaakt als ik Liam en Louis hoor binnen komen. Louis loopt zelfstandig naar binnen toe. "Jij voelt je goed." Zeg ik, terwijl ik hem een kus op zijn lippen geef. Louis glimlacht en gaat op de bank zitten. "Thanks, Li. Voor alles wat jullie gedaan hebben. Ik zou niet weten wat we zonder jullie zouden moeten doen." Zeg ik. Louis knikt instemmend. Liam zegt meteen: "Geen probleem. Jullie zouden hetzelfde voor mij gedaan hebben." Toch geef ik Liam een knuffel. Sinds dat telefoontje van Louis heeft hij 24/7 voor ons klaargestaan. "Ik ga er vandoor. Jullie willen vast wel wat tijd alleen. Tegen Niall en Zayn heb ik gezegd dat we pas zaterdag weer naar jullie toe komen." Zegt Liam. Dan zijn we dus drie dagen lang helemaal alleen. Dat is wel even fijn. We bedanken Liam nog een keer en dan gaat hij weg.

Louis trekt mij aan mijn arm de bank op. Meteen zoent hij mij. "Eindelijk alleen." Zegt Louis. Ik grinnik en knik. Louis kruipt helemaal tegen mij aan, zoals hij altijd doet. Zo liggen we samen op de bank. Louis legt zijn hoofd op mijn borst en zegt: "Ik moet het nog aan mijn familie vertellen." Ik knik. Dat gaat geen makkelijk gesprek worden. "Vind je het goed om morgen naar mijn familie te gaan?" Vraagt hij dan. "Natuurlijk. Altijd. Dit is iets wat we samen doen." Zeg ik meteen. Louis zucht opgelucht. Hij pakt zijn telefoon en zegt: "Even Lottie bellen." Ik knik begrijpend. "He Lot, ik ga morgen naar huis toe, omdat ik jullie wat moet vertellen. Heb jij tijd om erbij te zijn?" Vraagt hij. Anders rijden we daarna nog door naar Lottie, om het daar apart te vertellen. "Nee, maak je geen zorgen. Oké fijn. Dan zie ik je morgen na de lunch." Zegt Louis en dan hangt hij op. Hij zucht en zegt: "Ik zie er zo tegenop om het ze te vertellen. Ze zijn hun moeder ook al kwijt geraakt aan kanker." "He, jou gaan ze niet verliezen aan kanker. Jij gaat winnen van de kanker." Zeg ik streng. Louis zucht en legt zijn hoofd weer op mijn borst.

Hij geloofd er nog niet in. Louis is er nog van overtuigd dat hij het gaat verliezen van de kanker. Hij heeft er al vrede mee dat hij gaat sterven. Dat vind ik heel erg. Louis vecht niet voor zichzelf, hij vecht voor mij. Dat heeft hij zelf ook gezegd, maar toch doet dat mij pijn. "Lou, je moet ook voor jezelf gaan vechten. Niet alleen omdat ik wil dat je vecht. Je hebt nog een heel leven voor je. Je hebt net je nieuwe album uit gebracht, je wilt op wereldtour. Vecht daarvoor." Smeek ik hem. Louis komt overeind, kijkt mij recht in mijn ogen aan en zegt: "Haz, ik vecht. Ik vecht harder dan ik ooit in mijn leven gedaan heb. En ik vecht ook voor mezelf. Er zijn nog zoveel dingen die ik wil doen in mijn leven. Maar ik heb er ook vrede mee als ik het niet win. Als ik er geen vrede mee heb, dan word ik gek. Ik moet er wel vrede mee hebben, om mezelf te beschermen. Anders stort ik volledig in." Een traan rolt over zijn wang. Zo heb ik er nog nooit naar gekeken. Nu snap ik het pas. Natuurlijk geef ik Louis meteen weer een knuffel en zeg: "Sorry. Je hebt helemaal gelijk." Louis huilt zachtjes.

Als Louis gestopt is met huilen zeg ik nog een keer: "Sorry." Louis schudt zijn hoofd en zegt: "Het is oké." Hij veegt zijn tranen van zijn gezicht en zegt: "God zeg, ik ben echt een emotioneel wrak." Daar lachen we allebei even om. Louis is wel echt een heel ander mens geworden. Dat betekend niet dat ik minder van hem hou, maar ik merk gewoon dat er dingen heel erg veranderd zijn ten opzichte van vier jaar geleden. Louis was altijd de sterkste. Hij droeg de hele groep. Niet iedereen zag dat, maar wij echt wel. Heel One Direction leunde op Louis.

"Ga nog even slapen, Lou. Je kunt je rust hard gebruiken." Zeg ik tegen hem. Louis knikt alleen. Voorzichtig ga ik onder Louis vandaag, zodat hij comfortabel op de bank kan liggen. Louis trekt mij aan mijn arm naar hem toe en zoent mij teder. "Als je wakker bent, gaan we lunchen." Zeg ik. Louis knikt en sluit zijn ogen.

In de tijd dat Louis ligt te slapen besluit ik Louis' bed in orde te maken. Dan kunnen we vannacht gewoon in zijn kamer slapen. Eindelijk een ruim tweepersoonsbed, in plaats van het krappe ziekenhuisbed. Ik maak het bed op, zodat we er vannacht met z'n tweeën kunnen slapen.

Als ik daar mee klaar ben ga ik de keuken in om lunch voor ons te maken. Vanavond laat ik Louis kiezen wat hij wilt eten. Hij heeft eigenlijk helemaal niet gezegd of hij misselijk was. Toch besluit ik wat soep op te warmen met brood. De soep zet ik laag op. Liam heeft gisteravond nog boodschappen voor ons gehaald. Echt veel te lief weer. Hij doet echt veel voor ons. Als dit allemaal achter de rug is moeten Louis en ik echt iets bedenken om Niall, Zayn, maar vooral Liam te bedanken. Laten we ons eerst focussen op Louis beter laten worden.

Een klein uurtje later wordt Louis wakker. "Wil je wat soep, babe?" Vraag ik. Louis knikt. Hij ziet weer heel bleek. Ik haal voor Louis en mij soep uit de keuken en zet het op tafel neer. Louis komt naar de tafel gelopen en gaat zitten. Stilletjes eet hij zijn soep op. Hij is iets te stil, vind ik. "Wat ben je stil." Zeg ik dan. Louis haalt alleen zijn schouders op. Nu maak ik me echt zorgen. "Louis, is er iets?" Vraag ik bezorgd. Louis schudt alleen zijn hoofd. Er is wel iets aan de hand, maar wat?