Love is in the Air

LIITA(9)

စာသင္ခန္းထဲျပန္ေရာက္ခ်ိန္မွာပဲ ေန႔လယ္စာခ်ိန္ၿပီးသြားခဲ့သည္။ စာသင္ခ်ိန္တစ္ခ်ိန္ၿပီးတိုင္း ဘတ္ဟၽြန္းအနားလာတတ္တဲ့ ခ်န္းေယာလ္က ေနရာကမေရြ႕။ ေက်ာင္းဆင္းေတာ့လည္း ဘတ္ဟြ်န္းေဘးနားကေလၽွာက္လာေပမယ့္ ေစာင္းငဲ့လို႔ပင္ၾကည့္မလာ။ ဘတ္ဟြ်န္းလက္ထဲက ထမင္းဘူးကို စက္ဘီးေရွ႕ျခင္းထဲထည့္၊ စက္ဘီးေနာက္ခံုကို အဝတ္နဲ႔ပြတ္သပ္သန္႔ရွင္းၿပီးသည္အထိ ခ်န္းေယာလ္ကစကားမေျပာ။ ဆယ္ဟြန္းနဲ႔ဂေယာင္ဆူးကိုလွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ပုခံုးသာတြန္႔ျပသည္။ ခ်န္းေယာလ္စက္ဘီးေပၚတက္လိုက္တာနဲ႔ ဘတ္ဟြ်န္းလည္းေနာက္ခံုမွာဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္။

"မနက္ျဖန္ေတြ႕မယ္ ဆယ္ဟြန္း၊ ဂေယာင္ဆူး"

"ေအး ေကာင္းေကာင္းသြားၾက"

ေက်ာင္းမ်က္ႏွာစာေရွ႕ရွိ ေဘာလံုးကြင္းကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ေလက ပူသည္။ ေက်ာင္းသားေက်ာင္းသူေတြ တြန္းတိုးတိုက္ၿပီး ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ ေက်ာင္းဆင္းေနၾကတာကို ဘတ္ဟြ်န္းေငးေနမိသည္။ အခ်ိဳ႕က အခ်င္းခ်င္း လက္ခ်ိတ္ထားၾကသည္။ ေက်ာင္းက ရပ္ကြက္နဲ႔အလွမ္းေဝးတာမို႔ အမ်ားစုက စက္ဘီးနဲ႔ျဖစ္သည္။ ခ်န္းေယာလ္နဲ႔ ဘတ္ဟြ်န္းလည္း အလယ္တန္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ထိ စက္ဘီးတစ္ေယာက္တစ္စီးနဲ႔ျဖစ္သည္။ အထက္တန္းစတက္တဲ့ႏွစ္မွာ မိုးေရထဲလမ္းေခ်ာ္ၿပီး ဘတ္ဟြ်န္းဒူးျပဲသြားတည္းက ခ်န္းေယာလ္နင္းသည့္စက္ဘီးမွာပဲစီးျဖစ္ေတာ့သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ဘတ္ဟြ်န္းတစ္ေယာက္တည္းစီးခ်င္တာေတာင္ ခ်န္းေယာလ္ကခြင့္မျပဳ။ စက္ဘီးခံုကိုကိုင္ထားရတဲ့ ကိုယ့္လက္ကို ဘတ္ဟြ်န္းငံု႔ၾကည့္မိသည္။ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ေတြဆို အိပ္ငိုက္လာတတ္တဲ့ဘတ္ဟြ်န္းက ခ်န္းေယာလ္ခါးကိုဖက္ၿပီး တစ္လမ္းလံုးမွီလိုက္လာေနက်။ အခုေတာ့ စိမ္းသက္သက္ျဖစ္ေနတဲ့ခ်န္းေယာလ္မ်က္ႏွာေၾကာင့္ ဘတ္ဟြ်န္းမလႈပ္ရဲ။ လက္ေခ်ာင္းထိပ္ေတြ က်ဥ္တက္လာေတာ့ ဘတ္ဟြ်န္းငိုခ်င္လာသည္။

"ရပ္ေပး။ စက္ဘီးခုရပ္ေပး!"

ဘတ္ဟြ်န္းနီးရဲ႕ေအာ္သံစူးစူးေၾကာင့္ စက္ဘီးကိုလမ္းေဘးခ်ၿပီး ဘရိတ္ကိုအျမန္ဖမ္းလိုက္ရသည္။