Mijn naam is Nira

Waarom?

Het hele jaar zit ik al bij Chad in de klas en hij had nog nooit  aandacht aan me besteed. Nou ja, als ik Anna geloof wel. En ik geloof Anna. Ik daarentegen had nog nooit echt op hem gelet. Nu ik dat wel deed, zag ik dat hij anders was dan de andere jongens. Hij was iets vriendelijker en probeerde minder om cool te zijn. Natuurlijk wilde ik vrienden met hem zijn. Ik heb tot nu toe alleen Anna als echte vriendin. Het was maar goed dat ik had besloten, want Chad stond buiten het lokaal me op te wachten.

‘Chad ik vind jou ook aardig!’

Zo dat was eruit. Chads gezicht fleurde op.

‘Ik dacht dat je me niet zag staan.’

Ik begon te lachen, want hij sloeg de spijker op de kop. Toen pakte ik hem bij zijn arm en trok hem mee de gang door.

‘Je hebt koude handen Nira’

Hij pakte mijn handen en wreef ze tussen de zijne warm. Ik merkte dat Chad nog een beetje behoedzaam keek. Dat kwam vast door mijn uitbarsting vanochtend.

‘Zo’n uitbarsting als vanochtend heb ik nog nooit gehad hoor Chad,’ stelde ik hem gerust.

 Ik vond het nog steeds een beetje raar dat mijn stem toen zo eng klonk en dat het weer rondom mij was omgeslagen, maar daar vroeg ik later wel naar bij mijn ouders. Blijkbaar stond mijn gezicht een beetje afwachtend, want Chad zei:

‘Het maakt niks uit hoor Nira. Normaal zeg je nooit iets en nu wel, dus eigenlijk is het een vooruitgang.’

Door die opmerking barstten we in lachten uit. We waren inmiddels buiten aangekomen dus een paar mensen keken verschrikt op. Toen de lachstuip voorbij was nam ik een hap van mijn broodje chocoladepasta. Hij at een broodje kaas. Plotseling begon hij te grinniken. Ik trok een vragend gezicht. Daardoor moest hij nog harder lachen.

‘Er zit… er zit… er zit pasta op je neus!’

Snel veegde ik mijn neus af. Ja inderdaad er zat pasta aan mijn neus. Wat was daar zo grappig aan? Voordat ik het kon vragen gaf Chad al antwoord.

‘Nu was je toch een beetje bruin,’ zei hij nog na grinnikend.

‘Ohw zo.’

Ik snapte de grap nog steeds niet. Ik woelde door zijn haar. Daarmee verpeste ik zijn kapsel niet, want het zat altijd zo lekker warrig. Het leek net alsof we al eeuwen vrienden waren.  ‘Chad wat ben je toch warm.’  

Hij haalde zijn schouders op.

‘Het zal wel.’

Toen ging de bel. Verdorie ik had mijn brood nog niet op. Chad stond op en trok me omhoog. Gezamenlijk liepen we naar de les. Sinds wanneer hebben we zoveel lessen samen? Vroeger was dat toch niet zo? Of heb ik hem aldoor over het hoofd gezien? Verder kon ik niet denken, want hij trok me het lokaal binnen en we gingen naast elkaar zitten. Aldo kwam na ons binnen en keek een beetje verontwaardigd. Toen ging hij naast Anna zitten en probeerde een gesprek aan te knopen. Blijkbaar was Anna in een spraakzame bui, want ze babbelde vrolijk terug. Iedereen deed raar vandaag. Chad zag me ineens staan, Aldo bood zijn excuses aan, Anna was een babbelkont en ik was plotseling heel sociaal. En dan had ik dat bijzondere weer nog niet eens meegeteld. Raar. Ik schudde mijn hoofd om mijn gedachten weer bij de les te krijgen. Het lukte niet echt. Af en toe pikte ik wel iets mee, maar het was niet veel. Toen meneer Marshall mij om een antwoord vroeg keek ik verdwaasd op en groef tevergeefs in mijn geheugen naar wat hij had gevraagd.

‘Tertiaire sector’

 Chad fluisterde het antwoord in mijn oor.

‘Ehm, tertiaire sector?’

 Meneer Marshall knikte tevreden.

‘Bedankt Chad,’ fluisterde ik terug.

Daarna vroeg de leraar gelukkig niks meer aan me, want ik kon me nog steeds niet concentreren.