Mijn naam is Nira

Mijn vriend is een beetje harig

Nadat ik van de fiets stap kijk ik Chad verwachtingsvol aan. Voordat we weggingen had hij nog heel even  een tas mee gegrist en ik was benieuwd wat er in zat. Langzaam haalde Chad de spullen uit de tas. Het waren kleren. Hij zag me kijken en legde uit:

‘Als ik in een lynx verander word ik groter. Ik barst dan uit mijn kleren.’

Chad keek me aan en liep naar achteren. Toen zag ik voor mijn ogen mijn vriend in een lynx veranderen. Eerst groeiden er overal haren en zijn lichaamsvorm veranderde. Toen liet hij zich op zijn poten vallen en werd groter, totdat er alleen een enorme lynx overbleef met restjes kleren om zich heen. Ondanks dat hij zo enorm was, zag hij er lief uit. Hij had nog steeds blauwe ogen. Zijn vacht was grijs met zwarte vlekken, wat samen een heel leuk effect gaf. De lynx liep naar me toe en drukte zijn kop tegen mijn arm aan. Ik aaide hem. Wat was hij zacht! Net een teddybeer. Chad likte mijn gezicht.

‘Getver, Chad niet doen!’                     

Met een vies gezicht veegde ik zijn kwijl aan mijn mouw af. Plotseling hoorden we geritsel. Er waren toch geen mensen in de buurt?  Ik zag Chad snuffelend om zich heen kijken. Toen rende hij ineens de bosjes in.  Ik pakte het eerste wapen dat ik tegenkwam, een dikke tak, en rende hem achterna. Pfft wat was hij snel zeg. Ik raakte steeds verder achterop, totdat ik hem helemaal niet meer zag. Met mijn handen op mijn knieën bleef ik staan om uit te hijgen. Fijn, nou was ik hem kwijt. En ik stond ook nog eens  midden in een bos. Langzaam begon ik de richting op te lopen waarin Chad was verdwenen. Een doodse stilte heerste in het bos.  Heel ongebruikelijk. Normaal hoorde je altijd wel geritsel of het gefluit van een vogel. Nu hoorde je niks behalve je eigen voetstappen of ademhaling. Ik begon nog langzamer te lopen. Zonder erbij na te denken liet ik me een beetje in een aanvalshouding zakken en pakte de tak vast als een zwaard. Ineens hoorde ik een jankend geluid dat oorverdovend hard klonk in de voorgaande stilte. Ik liet alle voorzichtigheid varen en rende op topsnelheid op het geluid af. Om me heen werd het bos steeds dichter en daardoor steeds donkerder. Toen stond ik ineens op een open plek. Verdwaasd knipperde ik met mijn ogen tegen het felle zonlicht. Voor me stond een raar wezen. Iets dat leek op een leeuw,  een schorpioen en een vleermuis. Aan het eind van de staart zaten lange stekels. Ik herkende meteen het wezen uit mijn droom. De manticore, het hulpje van de kwade gek. Ook in de blik van de manticore zag ik een flits van herkenning. Maar dat kon toch niet? Hij had me nog nooit gezien… Misschien wel, toen ik nog niets wist. Het lijkt heel lang geleden, maar eigenlijk zijn het maar een paar dagen. Veel tijd om er verder over na te denken heb ik niet, want toen zag ik een wollige hoop aan de rand van de open plek liggen.

‘Chad!’  

Zonder erbij na te denken ren ik langs de manticore naar Chad toe. Gelukkig, hij ademt nog. ‘Chad…Chad ben je wakker?’

Als antwoord krijg ik een licht gekreun. Opgelucht draai ik me om, om met mijn rug tegen de boom te gaan zitten. Dat is mijn redding. De manticore springt op me af, zijn bek wijd opengesperd. Het is duidelijk wat hij van plan is. Een tiende van een seconde blijf ik stil zitten. Dan rol ik weg. De manticore knalt tegen de boom aan. Daar blijft hij even versuft zitten. In mijn rol had ik de dikke tak al gepakt. Nu zak ik een beetje door mijn knieën, net als in het bos. Terwijl de manticore omhoog kwam wierp ik nog even een vluchtige blik op de wollige berg. Voor zover ik kon zien ging het nog hetzelfde als net. De manticore kwam dit keer veel behoedzamer dichterbij. Hij had geleerd van zijn vorige fout. Ineens sloeg hij met zijn staart. Ik ontweek hem en ramde zo hard als ik kon met mijn stok op zijn staart. Enkele stekels bleven in het hout hangen. Grommend draaide hij zich om. Ik gromde terug. Vanuit mijn ooghoeken zag ik dat de wollige berg langzaam omhoog kwam.  De manticore en ik cirkelden nu om elkaar heen. Ik deed een uitval en sloeg met mijn stok op de leeuwenkop. De wollige berg stond nu helemaal overeind. Het was weer een lynx geworden. Nu hij stond, kon ik zien dat hij geen ernstige verwondingen had. Chad schudde zijn kop en keek naar mij. De manticore was weer een beetje bijgekomen en sprong naar me toe. Ik werd volledig afgeleid door zijn grootsheid en zijn pracht. Verschrikkelijk, maar toch ook mooi. Halverwege werd zijn sprong onderbroken door de lynx die tegen hem aan knalde. ‘CHAD!’  Een schreeuw verliet mijn mond en ik rende naar hem toe. Mijn ongerustheid was voor niks geweest. Chad stond netjes op zijn poten. Met de manticore ging het iets minder. Hij was heel hard op de grond geklapt met het volledige gewicht van de lynx bovenop hem. Nu lag hij naar adem snakkend op de grond. Langzaam krabbelde hij overeind. Chad zakte door zijn voorpoten en liet een woest gegrauw horen. De manticore grauwde terug. Toen verdween hij ineens tussen de bomen. Het duurde een paar seconden voordat ik me weer durfde te bewegen. Ik kon er nog steeds niet helemaal bij dat ik net met een manticore had gevochten. Het was toch echt zo, de stok in mijn handen was het bewijs. De stekels zaten er zelfs nog in. Chad wreef met zijn kop langs mijn schouder. Toen gebaarde hij, voor zover hij dat kon, richting het bos. Ik volgde hem. Na een tijdje wandelen kwamen we weer bij de plek waar Chad in de lynx veranderde. Daar ging hij op de grond liggen. Ik draaide me met een glimlach om. Achter me hoorde ik het geritsel van kleren die aan werden getrokken.

Toen ik thuis kwam, liep ik meteen naar boven. Chad en ik hadden onderweg naar huis besloten om het voorval niet aan onze ouders te vertellen. Zij zouden alleen maar overbodig bezorgd worden. Toch konden we het niet helemaal verbergen. Chad had tijdens het gevecht een paar flinke blauwe plekken opgelopen en onder zijn oog zat een snee. Boven aangekomen, rommelde ik wat in mijn la. Uiteindelijk vond ik een tube met oude foundation. De tube in mijn zak proppend, rende ik weer naar beneden. Daar botste ik prompt tegen mijn moeder aan.

‘Zo zo, waar ga jij zo snel heen?’

Ik negeerde haar en racete de deur door naar buiten. In de schaduw van de bomen stond Chad op me te wachten en samen liepen we het bos achter mijn huis in. Na een paar minuten gelopen te hebben, stopten we en gingen op een omgevallen boomstam zitten. Toen we daar zo zaten, vergat ik de tube foundation en al mijn zorgen, en liet ik mijn gedachten de vrije loop gaan. Zonder dat ik het merkte, zakte mijn hoofd op Chads schouder.

‘Rennen Nira!’

Ik kon niet anders, ik moest die stem gehoorzamen. Zonder te kijken waar ik naartoe ging, begon ik te rennen. Ik beukte iedereen aan de kant en denderde zo het podium over. Iedereen staarde me verbaasd aan, maar ik bleef rennen. Op de een of andere manier wist ik dat er iets achter me aan zat…

‘Nira wakker worden. Het begint al te schemeren.’

Chad schud me een beetje door elkaar en knipperend met mijn ogen word ik wakker. Wat heb ik de laatste tijd toch met van die dromen?