Hater to Lover | FIN

Chapter 6- Something from the Past

Hope Scenery

It's been two days since that gym incident and within that days, I've been avoiding Stell. Ewan ko ba kung bakit! Basta anlakas ng epekto sakin nung pagtawag nya ng baby.

Oo na, ako na ang affected!

Paano ba to?

Nagsisimula nakong maaattract sa kanya!

Shemay naman oh!

Medyo nahihirapan akong umiwas sa kanya. Matanong kasi syang tao. Yung tipong laging may follow up questions. Yung para bang pag nagtanong ay talagang aalamin ang bawat detalye

Luckily my father asked me to supervise our branch in Japan!

At heto nga ako ngayon, nasa airport para sa flight ko!

“This is the final boarding call for Asian Airlines flight 882 to Japan. We would like to call all passengers to board” Myghad ito na yon! Flight ko na! Di ako gumamit ng private plane ni daddy kasi pwede naman ako dito sa business class ng plane. Komportable rin naman dito.

Pagpasok ko ng eroplano ay nakatulog din agad ako. Sa sobrang excitement na nararamdaman ko ay di ako masyadong nakatulog kagabi.

Dahil sa sobrang excitement nga lang ba.

Bulong ng isang bahagi ng utak ko.

Fine. Oo na, dahil rin kay Stell!

Naalimpungatan nalang ako dahil sa pagtapik sakin ng flight attendant at kasabay non ay ang pumailanlang na boses ng piloto.

“We will be arriving at the gate momentarily. Please remain in your seats with your seatbelt  securely fastened until the aircraft has come to a complete stop at the terminal gate. Please check around you to ensure  you have all your belongings before leaving the aircraft” Sh!t Ito na!

Hindi rin ako nagpasundo. Kaya ko naman kasing mag-isa. Kung kaya ko, bakit pa ako mang-aabala ng iba?

Agad akong dumiretso sa isang hotel sa Tokyo. Nasa Tokyo kasi yung branch na kailangan kong i-supervise.

Inayos ko ang gamit ko bago humiga sa kama. When I felt the soft mattress, I immediately doze off to sleep.

Early in the morning, I go to the branch's building. So far ay wala namang malalang problema.

Just minor problems that can be fix immediately.

It's passed three in the afternoon when I decided to walk around.

Nakakita ako ng mga Japanese street foods kaya naaliw ako.

Myghad may takoyaki! Agad akong bumili ng sampo.

Tinikman ko agad. Ansarap!

Nagpatuloy pa rin ako sa paglalakad. Ngayon kasi ang time ng pagbloom ng cherry blossoms.

Tuloy tuloy lang ako sa paglalakad hanggang makarating ako sa Ueno Park.

This park bring a lot of memories.

It's been years since I came here in this place. And now, I'm stepping at the same ground where I was years ago.

Stell

Nagkaroon kami ng concert dito sa Japan kahapon. Ngayon naman ay naggagala na kami dito sa Japan.

Ang ganda ng paligid dahil sa cherry blossoms.

Ilang sandali pa ay parang nagkaroon ng sariling isip ang aking mga paa. Para bang dinadala ako kung saan.

Nakita ko nalang ang sarili ko na nasa Ueno Park na.

May nakita akong isang pamilyar na bulto ng babae sa di kalayuan.

Teka, si Hope ba to?

Lumapit ako at nakumpirma kong si Hope nga!

“Oy Hope!” Napaka FC ko ata ah. Tiningnan nya lang ako bago muling tiningala ang mga cherry blossoms.

Nagpapakiramdaman lang kami hanggang sa sya na mismo ang bumasag sa katahimikang namamayani sa pagitan naming dalawa.

“Do you wanna hear a story?” Out of the blue nyang sabi. Di pa ako nakakasagot pero nagsalita na syang muli.

“Alam mo ba kung bakit galit ako sayo?” Mukang interesting ang ikukwento nya ah.

“Galit ka sakin dahil kagrupo ko si Ken na nanakit sa kaibigan mo” Yon ang naging tugon ko dahil yon lang naman ang alam kong dahilan.

“No Stell, it's more than that. Sa tingin mo ba ay magagalit ako sayo ng ganito dahil lang sa dahilan na 'yon?” Tumingin sya sa akin at nakita ko ang sobrang kalungkutan na nananahan sa mga mata nya.

Lungkot? Para saan?

“Well, let me tell you a story. Years ago, I've been here in Japan. Naggagala ako kasama ang mga magulang ko non. Kaso, sa sobrang kaaliwan ko sa cherry blossoms noon ay di ko namalayang napahiwalay na pala ako sa parents ko. I'm just a teen that time at takot na takot ako dahil di naman ako ganon kapamilyar sa Japan tapos di ko pa dala ang cellphone ko. Hanggang sa napadpad ako dito mismo sa kinatatayuan ko...” Tumingin sya sakin at nakita ko ang pamumuo ng mga luha mula sa mga mata nya.

“A—alam mo ba ang sunod na nangyari?” Her voice cracked pero nagpatuloy pa rin sya sa pagkukwento.

“May lumapit sakin noon na lalaki. I think mas matanda lang sya ng konti sakin. Binigyan nya ako ng ice cream para daw tumahan nako. Tinulungan nya rin akong hanapin ang parents ko. Dahil doon, naging magkaibigan kami. Sa mahigit isang buwan na pamamalagi ko dito ay naging attached nako sa kanya hanggang dumating ang araw na kailangan ko nang umuwi sa Pilipinas. He promised something to me pero di nya tinupad...” May kinuha sya sa bag nya.

It's a keychain na may palawit na isang anime character.

Parang pamilyar yung keychain. Piping usal ko.

“Seems familiar, right? Isipin mo Stell. Isipin mo kung saan mo to nakita” Nakatitig lang ako sa keychain.

Few moments later, memories starts flashing in my mind.

“Hahanapin kita sa Pilipinas, pangako yan” It was me, giving a keychain to a girl.

Sh!t That was years ago!

Sya yon?

Yung babaeng pinangakuan kong hahanapin ko sa Pilipinas pagbalik ko?!

“Riri?” She just nod before leaving me here.

Sh!t antanga mo Stell! Bakit di mo sya nakilala?