ანუ თხოვნა იქნება....კარგი იქნება თუ მუსიკას მოუსმენთ წაკითხვის დროს.....
სკოლის დერეფანს მივუყვებოდი, როდესაც ჩემს კარადასთან სონჰვა დავინახე. ჩვეულებრივად გამოიყურებოდა. შავი სათვალე, შავი მაისური და შარვალი ეცვა, თმა კი ჩვეულებისამებრ ოდნავ ხვეული ჰქონდა.
"გამარჯობა მია" ღიმილით მითხრა "ჰაი" კარადა გავხსენი და წიგნები შევაწყვე, მინდოდა მეც ღიმილით მეპასუხა თუმცა ყოველთვის მაშინებს მისი გამოხედვა.
"რა გჭირს? დაძაბული ჩანხარ" ახლოს მოიწია და ჩემს ყელთან ამოისუნთა, რაზეც მთელს ტანში გამაკანკალა. "კარგად ვარ" ვთქვი და თვალებში ჩავაშტერდი.
"დარწმუნებული ხარ?" ტუჩები ყელზე მომადო და ოდნავ მაკოცა "იმიტომ, რომ შემიძლია თავი უკეთ გაგრძნობინო" კვლავ განაგრძო ჩემს ყელზე პატარა კოცნების დატოვება.
"არა" ვუთხარი და ხელებით მკერდზე მივაწექი. "კარგი რა პატარავ, დავიჯერო არ მოგწონვარ?" გაბრაზებულმა ისევ კარადას მიმაკრო.
კარადაზე მიყრდნობილი ვიდექი და ჩემსა და მის ტუჩებსშორის მილიმეტრები იყო მხოლოდ დაშორება."სკოლის შემდეგ შეგვიძლია 'საკეტების ოთახში' შევხვდეთ და... ვიჟიმაოთ." მითხრა და ცერად ჩაიცინა.
"არა, გმადლობ" ვუპასუხე და დავამატე "ცნობისთვის, თუ ამას გააკეთებ ეს გაუპატიურება იქნება" "არა, არ იქნება თუ ეს შენც მოგეწონება" მითხრა ღიმილით.
"დაგენიძლავები შენი პენისი პასტელზე(crayon) დიდი არ იქნება" ვუთხარი სიცილით, რამაც კიდევ უფრო გააბრაზა და უფრო ძლიერად ამაკრა კარადას. "უკან წაიღე შენი სიტყვები, ახლავე!" იმაზე სერიოზული ტონით თქვა ეს სიტყვები ვიდრე ველოდი.
"არა" ვუთხარი და ვეცადე არ გამცინებოდა.
ლოყებზე ხელი მომიჭირა და მაიძულა მისთვის შემეხედა " კარგი, მაშინ დაგტოვებ" თქვა და გამეცალა
