Wolf Heart // KageHina

6

12 Haziran 1964 (01.00)

Ay gökyüzünü ortaladığında Kageyama mağarasına varmıştı fakat aklında sadece turuncu saçlı ile yaptığı konuşma vardı.

"Şey, neden benden bunu istiyorsunuz ki?"

"Bilmiyorum. Kuroo henüz bunu söylemedi."

Parlak kahverengiler, pırıltılarını yitirmiş gibiydi. "Bilemiyorum, köyümüz çok batıl inançlı ve.. savaş daha yeni bitti. Herkes çok dikkatli. Bir kurt insanla arkadaş olarak yeterince tehlike alıyorum zaten."

Kageyama ona hak verdi. Bu esnada köy, onlara uzaktan el sallıyordu adeta.

"Ama, düşüneceğim. Beni öldürmediğiniz sürece." Kıkırdadı. "Burada bırakabilirsin, teşekkür ederim."

Shoyo ilerleyip köye girdiğinde Kageyama onu izlemişti. Evine girdiğinde, annesiyle üzücü bir kavuşma yaşadığında da. Yuvasına güvenle girdiğinde ormanın derinliklerine geri dönmüştü mavi gözlü.

"Kabul etti mi?"

Kageyama kafasını iki yana salladı. "Düşünecekmiş."

Tsukki sırıttı. "Düşündüğüm kadar salak değilmiş."

Cılız çocuk göz devirdi ve konuşmaya başladı. "Kesin şunu, Kuroo, neden ona bizi anlattın? Ve neden böyle bir şey istedin?"

Kuroo sırıttı. "Ay taşlarını biliyorsunuz değil mi? Bizim uzakta ki sürülerle iletişim kurmamızı sağlayan, bir arada olmamızı sağlayan sihirli taş."

Herkes kafa salladığında devam etti altın gözlerin sahibi. "Her ormanda bir ya da iki Ay taşı bulunur fakat, bizim Ay Taşlarımız kayıp. Bu yüzden burada bizden başka kimsemiz yok, bu yüzden kurt halimize dönemiyoruz."

Gözler şaşkınlıkla açıldığında, "Sen bize doğa öldüğü için kurt halimize dönemediğimizi söylemiştin." Dedi Daichi. "Bunu neden şimdi öğreniyoruz?"

Kuroo bakışlarını kaçırdı. "Taş kaybolduğu zaman sürünün lideri ben değildim. Benden kaynaklanmayan bir sebepten ötürü sürünün karışmasını istememiştim."

Kenma uzandığı yerden doğruldu. "O zaman, taş o köyde mi?"

Kuroo omuz silkti. "Taş dolunay zamanında sadece bizlerin görebileceği mavi bir ışık yayar. Bir kaç kez o ışığı gördüm ama hâlâ o köydemidir bilmiyorum. Gidip bakmadan bilemeyiz."

"Neden direkt saldırmadık ki? Bize karşı koyamazlardı ve taşımızı alabilirdik!"

Kuroo bakışlarını kaçırdı. "Kurt formumuzda değiliz Tsukki. Şu halimizle onların gelişmiş birer kopyasıyız, bir kişi yüzünden tüm insanları korkutmak... Bu halde yapabileceğimi sanmıyorum. " Histerik bir şekilde güldü. "Gittikçe insanlara benziyorum sanırım."

O gece sürü, içlerinde büyüyen endişe ve öfkeyle bir uykuya daldı.