'Yorgunum; tek istediğim şey; yüzümü kucağına koymak, başımın üstünde dolaşan elini hissetmek ve sonsuza dek öyle kalmak.'
•
Keyifli Okumalar Dilerim...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Gözlerim kapalı, bedenim halsiz, ruhum bir en kazın altında ve ev sessiz.
Kapının arkasında öylece otururken evin sessizliğini dinliyordum.
Bahar ve Osman giderken her ne kadar Pamir kalabileceğini söylesede onu da onlarla postalamıştım bir nevi. Yanlız kalmak istemiştim. Herzamanki gibi.
Zihnim öyle yorgundu ki hala heryerde sanki Bahar'ın zihninin bir oyunu olan Yankı benimleymiş gibiydi. Ben ona dokunamayıp konuşamazken Bahar'ın onunla kendince gülmesi, konuşması ve onunla hala sevgisini baylaşıyor olması beni daha da bitiriyordu. Keşke diyordum içimden keşke bende delirsemde deli olmayı bile umursamayıp tekrar ruhumda ona kavuşsam...
Ama acı gerçek. Ben deliremeyecek kadar acı çekiyordum.
Bedenim oturduğum yerden dolayı tutulmuşken bi anda evin içinde çınlayan kapı ziliyle korkuyla yerimde sıçradım. Daldığım okyanuslardan nefes nefese kalmış bir şekilde kurtulmuşken kapı bir daha çalınca istemsizce bu beni bir nebze daha korkuttu. Gözlerimi sıkı sıkı kapatıp açtım ve ahşap zeminden destek alarak ayağa kalktım. Uyuşuk ve korkak bir şekilde kapının deliğine baktım.
Kapının ardında alışık olduğum bir simayı görünce bu hem beni rahatlattı hemde gelen kişinin amacı kalbime bir sıkışma yer ettirdi.
Korku bedenimde gezenirken dik duracaktım yinede.
Dik durmak zorundaydım. Ne ona ne de onun elinin değdiği onun katil ruhunun işlediği şeylere boynu bükük olacaktım.
Kapıyı açıp usulca ve bedenimi gizleyerek kafamı gösterdim.
Karşımdaki iri yarı adam beni görünce yapmacık bir gülümseme sundu bana.
"Merhaba Nida Hanım?"
Adamın gerisine gözüm kaydı. Siyah bir adaba ve hemen arabanın yanında bir adam daha bize bakıyordu.
"Ne var?!" dedim sertçe. Ne onun selamını alacaktım ne de ona yapmacık dahi olsa bir tebessüm sunacaktım.
Adam benim bu sert tavrımdan nasibini almamışcasına hala o iğrenç gülümseme ile bana bakıyordu.
"Demir Bey sizi almamı istedi. Akşam yemeğine katılmanızı istedi." diyerek açıklama yaptığında bense boş boş yüzüne baktım.
Gelmeyeceğim dersem illaki beni birşekilde alıp o sofraya oturttururdu. Ona yaptığım her aksi harekete de beni cezalandırdığını düşündüğü bir şekilde karşılık verirdi. Tabi bilmiyordu ki gözümde daha bir zavallı hal aldıģını.
