MANKEN

14. Bölüm

Herkese sellaaammmm

Uzun bir aradan sonra yeni bölümle karşınızdayız.

Yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyoruz.
İyi okumalar

   Keskin bir baş ağrısıyla gözlerimi açtım. Rutubet kokan bir odadaydım. Tek başıma sandalyeye bağlıydım. Yüksek sesle " Yardım ediiiiinnn " diye bağırmaya başladım. Odanın kapısı açıldı ve içeri iri yarı iki adam girdi. Boyu diğerine göre daha kısa olan konuşmaya başladı. "Patron birazdan gelecek, sessiz olsan iyi olur dedi." "Babam beni bulduğunda sizi öldürücek." dedim. Beni tek başıma bırakıp odadan çıktılar. Gözlerim anında dolmuştu. İçten içe çok korkuyordum. Kimdi bu insanlar? Benden ne istiyorlar? Aklımda bunlar gibi çok soru vardı.
Aradan ne kadar zaman geçti bilmiyorum. Kapı tekrar açıldı. Bu sefer içeri kel, kısa boylu bir adam girdi. Bu adamın havasından patron denilen adam olduğunu anlamıştım. "Merhaba küçük kız, Umarım seni rahat ettirebilmişizdir." dedi. "Küçük kız dediğin kızın boyu senden uzun ama sen bilirsin" dedim. Adamın kaşları anında çatıldı. Bu beni biraz ürkütmüştü. Arkasındaki adamlara dönüp "Adnan küçük hanım halinden memnun değil galiba, onu biraz eğlendirelim." dedi. Adının Adnan olduğunu anladığım adam bana doğru gelmeye başladı. Ben "Yaklaşma" diyerek bağırmaya başladım. Adam elini bana uzatarak kolumu yakalayıp beni ayağa kaldırdı. Patron denilen adam "Bizden sana küçük bir hediye bırakmayalım mı?" diyerek cebinden çıkardığı çakıyı Adnan denen adama verdi. Ben "Ne saçmalıyorsunuz, beni bırakın hemen diyerek çırpınmaya başladım. Hareket etmemin bana hiçbir faydası yoktu. Adnan denen adam üstümü sıyırdı ve karnımın yan tarafında bıçağı gezdirmeye başladı. Ben çırpınıp çığlık attıkça bıçak tenime daha çok batıyordu. Farkında olmadan ağlamaya başlamıştım. Canım çok yanıyordu. Dengemi kaybetmiş düşmek üzereyken Adnan denen adam bıçağı tenimden çekerek beni belimden yakaladı ve kucağına aldı. Çırpınmayı ve çığlık atmayı bırakmıştım artık. Patron denilen adam yanıma yaklaştı "Babana selamımı söyle küçük kız" diyerek pis pis sırıtmaya başladı. Adnan denen adamın kucağından doğrulup kafamı kaldırdım ve suratına tükürdüm. Pis sırıtışı yüzünden silinirken acı içinde olsam bile sırıtma sırası bendeydi. Bağırarak "Götürün hemen" dedi.
Bindirildiğim araba bir süre sonra durdu ve kapısı açıldı. Gözlerim kapalıydı ve açacak gücü kendimde bulamıyordum. Arabanın içinden biri beni kucağına çekti ve yürümeye başladı. Sırtım soğuk zeminle buluştu. Ardından araba sesi yükseldi. Beni yere bırakıp gitmişlerdi. Hala gözlerimi açamıyordum. Uzaktan bir kadın çığlığı işittim. Ses gittikçe yaklaşıyordu. Annemin sesi olduğunu anladım. Bir kol tarafından çekildim ve sıcak bir bedene yaslandım. "Lara nolur aç kızım gözlerini." diyenin babam olduğunu anladım. Gözlerimi yavaşça açıp babama gülümsedim. "Çok şükür güzel kızım." dedi Annemin ağlama sesleri geliyordu. Babam yavaşça ayağa kalktı. Kafamı babamın göğsüne yasladım ve gözlerimi kapatıp kendimi karanlığa teslim ettim
Gözlerim yavaş yavaş açıldı. Olduğum yatakta doğruldum. Odamdaydım. Aklıma yaşadığım anlar geldi. Aniden gözlerim doldu. Elimi karnıma atıp üstümü açtım. Karnımın sağ tarafı bandajlıydı. Göz yaşlarım benden habersiz akmaya başlamıştı. Birden odanın kapısı açıldı ve annemle babam içeri geldi. Yanlarında Eslem vardı. Eslem hemen yanıma yaklaştı. Gözleri ağlamaktan şişmişti büyük ihtimalle. Hemen bana sarıldı ve hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladı. "Çok korktum Lara, sana bir şey olacak diye çok korktum." dedi. Gözyaşlarım hazırda bekler gibi akmaya başladı. Hiçbir şey diyemiyordum. Dilimi yutmuştum sanki. Başıma ilk kez böyle bir şey gelmişti. Eslem yavaşça geri çekildi. Babam hemen yanıma yaklaşıp ellerimi avucuna aldı. "Özür dilerim kızım. Benim yüzümden başına bunlar geldi. Seni koruyamadım." dedi. Ne kadar üzgün olduğu sesinden anlaşılıyordu. Sertçe yutkunup "Senin bir suçun yok baba, lütfen kendini üzme." dedim. Suratı aniden ciddileşti. "Merak etme güzel kızım. Bunları sana yapanlar hesabını vericekler." dedi. "Nolur şimdi bunları konuşmayalım baba." dedim. Bana güven verecek şekilde gülümsedi. "Sen nasıl istersen güzel kızım." dedi. Annem hemen diğer tarafıma yaklaştı ve sıkıca sarıldı bana. Sessiz sessiz ağlıyordu. Çok korktuğu belliydi. Yaram sızlasada hiçbir şey söylemedim. Sıkıca sarılıp bana güven veren kokusunu içime çektim. "Prensesim, o kadar çok korktum ki bilemezsin." dedi. Yavaşça geriye çekilip "Geçti anne üzülme artık lütfen." dedim.
Çok tuhaf hissediyordum. Ne hissettiğimi bilmiyordum. Babam "Polat amcan ve ailesi senin için çok endişelendi. Yanımızdan hiç ayrılmadılar, hep destek oldular. Senin bulunduğunu duyunca hemen buraya geldiler. Aşağıda hepsi seni görmek için sabırsızlanıyor." dedi. Aklıma birden Doğu geldi. O da korkmuş muydu? Beni merak etmiş miydi? Merak ediyordum.
"Yanıma gelebilirler babacım, bende onları görmek istiyorum. Özellikle seninle ve Polat amcayla ayrı konuşmak istiyorum." dedim.

Evet arkadaşlar bölüm sonu geldiiiiii
Sizce yeni bölümde neler olacak?
100 oy sonrasında yeni bölüm sizlerle olacak.
Sonraki bölümde görüşmek üzere ♥️