IRREGULAR } ❝𝙨𝙚𝙪𝙡𝙢𝙞𝙣❞

- 🕳️ -

   Keşke o yapsaydı diye düşündüm. O yapsaydı eğer kendimi değil onu suçlardım sonrasında ama lanet olsun ki onu öpen bendim. Çok aptaldım çünkü gayet güzel hissediyordum. Uzun sürmemişti. Kendim öpmüştüm ve kendim bitirmiştim. Şimdi de kendim kaçmalıydım. Gözüme şaşkınlıkla bakıyordu. Benden asla beklemediği birşey olmalıydı. Gerçi ben bile kendimden beklemiyordum ya. Hızlıca ondan uzaklaştım. Aramızda en az yarım metre mesafe koymuştum. Sanırım öfkeli Seulgi ortaya çıkmıştı ama artık pek öfkeli olduğu söylenemezdi. Kalbim göğsümden dışarı çıkmak istercesine atıyordu sanki. Utançtan mı heyecandan mı, işte orası belirsizdi. Normalde Jimin'in 'ben masumum' bakışlarına kahkahamı basabilirdim ama şuan tek yaptığım 'asıl ben masumum' bakışları atmaktı. Tabiiki de aramızda yalan söyleyen biri vardı ki o da bendim. Bu sefer masum olan o'ydu. Hızlıca arkama bakmadan eve koşmaya başladım. Bu sefer kolumu tutup durdurmamıştı. Hatta arkamdan gelmediğini bile söyleyebilirdim. Bu kesinlikle iyi birşeydi. Kötü olan ise daha bu evde beraber 1 ay geçireceğimizdi. Seoul'de olsaydık kendi evime kaçıp kendimi odama kilitleyebilirdim. Burada ise mümkün değildi. Eve geldiğimde veranda da kimse olmadığına oldukça sevinmiştim. Salonda Taehyung dışında herkes vardı. Televizyon izliyorlardı. İçeri girdiğimde koşmayı bırakıp derin bir nefes aldım. Üçü de kafalarını bana çevirdi. Konuşan ise Kook oldu.

"Seul ne oldu? Koşu maratonundan çıkmış gibisin."

Derin bir nefes almaya çalıştım. Odaya çıkmalıydım.

"Yok birşey. Koşayım dedim öyle. Ben yatıyorum iyi geceler."

Tam merdivenlere yöneliyordum ki Yerim'in şüpheli sesiyle durdum.

"Bir dakika bir dakika. Siz çocukla koştunuz mu yani?"

Sooyoung ve Jungkook Yerim'in lafına güldü. Ardından Soo lafa atladı.

"Çocuktan kaçmıştır."

Onlar gülmeye devam ederken arkamdan cam sürgünün sesini duyduğumda gözlerimi yumdum. Görmek istediğim son kişi Jimin'di şuan. Hızlıca,

"İyi geceler."

deyip yukarı çıktım. Şuan kesinlikle uyumaya ihtiyacım vardı. Sabah uyandığımda da herşeyi unutmaya.

JIMIN

Seulgi'nin ardından ben de içeri girdim. Bir sürü kızla öpüşmüştüm ama nedense şuan suratına bakmaya utanıyor gibi- Ah, bu gerçekten çok saçmaydı. Alt tarafı bir öpücüktü işte. Bu kadar abartmaya gerek yoktu. Onun da nir sürü kişi ile öpüştüğüne emindim. Benim kadar olmasa da...
   Bu yine de içimdeki saçma heyecanı söndürmeye yetmemişti. Seulgi'ye kesinlikle aşık değildim ama... Bunu neden yapmıştı? O da bana aşık değildi sonuçta. Belki de sadece o an öpmek istemişti. Canı istediğinde öpüşecek bir insan kesinlikle değildi aslında. Bu da beni rahatsız etmişti. Acaba bu öpüşmeden sonra sevgiliymişiz gibi davranır mıydı? Kaçışına bakılırsa pek öyle söylenemezdi ama... Umarım yapmazdı. Benden sevgili olmayacağını biliyor olması gerekiyordu. Benim için sadece basit bir öpücüktü. O da bunu biliyordu. Yani bilmeliydi. Hızlıca merdivenlerden yukarı çıktı.

"Niye ayakta dikiliyorsun?"

Jungkook'un sesiyle kendime geldim.

"Dalmışım."

Kendimi koltuğa bıraktım. Aklımdan çıkmaması normal değildi kesinlikle. Kendime küfrederek saçma heyecanımdan kurtulmaya çalıştım.

"Ne oldu size lan?"

Yerim'in sorusuna bilmemezlikten gelerek cevap verdim.

"Ne? Ne olmuş?"

"İkiniz de yakalambaç oynamış gibisiniz."