Slut Keeping Facility (#Wattys2020)

WAR #49

"I hate these tears in my eyes, I hate myself for the way I feel about you everytime"

I hate love By: Claude Kelly

Panibagong umaga, panibagong problema. Kelan ko ba mamahalin ang buhay? Kailangan ko pa ba talaga ng lalaki para lang mapahalagahan ang bawat minuto ng aking buhay?

I stayed tucked under the duvet as the sun rises. I lost all my appettite.

Ang sabi ni Tyron, ang karayon na naka-turok sa akin ang nag-sisilbing suplement ng aking katawan. Tinanggal ko ito, hindi ininda ang sakit na naramdaman.

Shit ka Pyro, bakit kasi nilabas mo pa ako sa facility? That questioned played in my head but then memories of me and Pyro flashed through my brain.

There is a place in my heart and my mind where thoughts of him vanished. A dark, soundless and spacious void, where demons grow quiet.

What's the purpose of getting out from that stinky building if I would just lay here waiting for death to fetch me?

My thoughts suddenly washed out when a lady barge through my room's door.

Ang huling pag-uusap namin ay hindi naging maganda, I wonder why she's here. She wanted to shout at me for killing her brother? She wanted to get even and kill me too? That would be better though.

"Bumangon ka na diyan" mariin niyang utos. Inalis ko ang tingin sa kanya at saka tumitig sa kisame.

Sa tuwing nag-kukwentuhan kami ni Pyro bago matulog ay sa parehong kisame din kami nakatingin. Those bittersweet memories is killing me softly.

"Zach! Tumayo ka na diyan! Kumilos ka na!" sigaw niya pa.

Mukhang mali ang iniisip ko ah, ano kaya ang gusto nito?

"Please-"

"Sorry" mahina kong sambit pero kahit papaano ay napatigil ko naman siya sa kanyang mga litanya, "kung maibabalik ko lang ang oras Harriet, mas gugustuhin ko pang bumalik sa mga panahon na panget at hindi makatao ang pag-trato sa akin ni Pyro. Mas gugustuhin ko pa na walang malalang mga pangyayari kundi ang pagsisigawan namin. Pasensya na Harriet"

Pagod na akong umiyak, pero sadyang hindi pala talaga nauubos ang mga luha.

"Nakakainis ka Zach! Tinakot mo kami! Akala ko pati ikaw mawawala na sa amin!" sigaw ni Harriet na may kasamang pag-hikbi kaya naman napalingon ako sa kanya, "Tumayo ka na! Kailangan ka namin! Hanapin natin si kuya Pyro please!" iyak pa niya.

"Hanapin si Pyro? Paano ko gagawin yun eh siya na nga mismo ang sumama kay Anthony?" gusto ko man mahanap siya at tapusin na talaga ang lahat ng ito ay hindi ko alam kung saan mag-sasalita.

"Ang daya mo naman eh! Kahit ulang beses mong sungitan si kuya ay hahanapin at hahanapin ka pa din talaga niya tapos ikaw ngayon, wala kang gagawin para maligtas natin siya?!"

Hindi ko alam kung anong iniisip ni Harriet pero may point naman siya eh. Hindi ko lang talaga alam kung anong iisipin at saan magsisimula. Parang huminto ang pag-gana ng utak ko.

"Hindi ko naman siya inutusan na hanapin niya ako" kusang lumabas ang mga salitang iyon sa aking bibig. Why did I even said that?

"Hindi mo na siya kailangang utusan dahil kusa niyang ginawa iyon! At alam mo kung bakit? Kasi mahal ka ni kuya Pyro, Zach!"

Parang isang password o keyword ang sinabi ni Harriet para maibalik ako sa tamang pag-iisip. So... this is still about fucking love huh?

Naupo ako para mas makita siya ng maayos ngunit hindi pa ako nakakabangon ay dinaganan na niya ako at saka hinagkan.