Μετά τα τελευταία γεγονότα ο Νικ, ο Ντέρεκ και οι υπόλοιποι αναγκάζονται να πολεμήσουν χωρίς τη Νόρα καθώς, η Εύα προχωράει με γοργούς ρυθμούς τα σχέδια της. Παράλληλα η εξάπλωση της ασθένειας αποτελεί πρόβλημα και των δύο πλευρών, οι οποίες ψάχνουν...
Περπατάω σοκαρισμένη ανάμεσα στα άψυχα σώματα των σεληνοαίματων. Είναι ότι πιο φρικιαστικό έχω δει σε όλη μου τη ζωή. Τα πτώματα είναι τόσα πολλά, στοιβαγμένα το ένα πάνω στο άλλο και το λευκό αίμα τους να απλώνεται παντού , σχηματίζοντας μια μεγάλη λευκή λίμνη. Συνεχίζω να περπατάω ανάμεσα τους και βλέπω ένα κομμένο χέρι από το οποίο έτρεχε σεληνοαίμα. Αηδιασμένη από αυτό που βλέπω κλείνω τα μάτια μου. Τα σφίγγω τόσο πολύ , ελπίζοντας όλο αυτό που συμβαίνει να είναι ένα κακό όνειρο , ένας εφιάλτης , ο οποίος μόλις ανοίξω τα μάτια μου θα εξαφανιστεί. Δεν είναι δυνατόν να συμβαίνει κάτι τέτοιο, ποιος θα επέτρεπε κάτι τέτοιο; Ούτε η Εύα , δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, ότι και να είναι αγαπάει το είδος μας δεν θα έκανε κάτι τέτοιο... Πως;... Πως;...
Ανοίγω τα μάτια μου και εντοπίζω τη Τζόρτζα η οποία προχωράει με δυσκολία και κοιτάζει τα σώματα των σεληνοαίματων. Σταματάει και κοιτάζοντας τον ουρανό βγάζει μια κραυγή πόνου και απελπισίας μαζί. Είχε μεταμορφωθεί με αποτέλεσμα η κραυγή να βγει σαν ουρλιαχτό. Έτρεξα κατευθείαν κοντά της. Δεν θέλω να την ενοχλήσω , μπορεί να με άλλαξε πρόσφατα σε σεληνοαίματη όμως καταλαβαίνω ακριβώς πως νιώθει. Ο θάνατος των σεληνοαίματων σημαίνει ένα πράγμα ... Την εξάλειψη του είδους μας, χωρίς αυτούς δεν μπορεί να υπάρξει καινούργια γενιά λυκανθρώπων. Είμαι λυκάνθρωπος , ήμουν βήτα και τώρα σεληνοαίματη, έμαθα να ζω σαν λυκάνθρωπος , αγάπησα το είδος μου , βρήκα που ανήκω και βλέποντας το να καταστρέφεται πονάω. Και αφού εγώ νιώθω έτσι η Τζόρτζα θα νιώθει εκατό φορές χειρότερα , βλέπει το είδος που αυτή δημιούργησε να καταστρέφεται...
Παρακολουθώ τη Τζόρτζα η οποία έχει γονατίσει πάνω από το σώμα ενός νεκρού αγοριού.
« Το γένος μου... Οι απόγονοι των αδερφών μου...» είπε καθώς έκλεινε τα μάτια του νεκρού αγοριού που κείτονταν μπροστά μας. Χωρίς να το πολυσκεφτώ ακούμπησα το χέρι μου στον δεξί της ώμο και τον έσφιξα συμπονετικά, η Τζόρτζα έφερε το αντίστοιχο χέρι της πάνω στο δικό μου.
« Δεν μπορώ να πιστέψω πως η Εύα είναι ικανή για κάτι τέτοιο...» είπα προσπαθώντας να χωνέψω αυτό που έχει συμβεί
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
