It All Starts In Summer

CHAPTER 2

Chapter 2
Best of friends

Kumakain ako ng chocolate na pasalubong nina mommy and daddy pagdating nila galing sa ibang bansa. As a child I didn't mind them going abroad, ang mahalaga sa akin umuwi pa rin sila at binibilhan nila ako ng mga gusto kong bagay...

I was being disturbed in eating when a girl like my age which is four years old approach me...

"Bata can I have some of your chocolates it looks masarap kasi?" she innocently asked me. Dahil doon napatingin ako sa hawak kong chocolates,  ito na ang huling box sa bar na yun at alam ko sa sarili kong nadilaan ko na yun a while ago before she came.

"I'm sorry, pero I already licked it na eh it's not that dirty pero I'd rather not give you though 'cause it's gross." nakita ko ang paglungkot ng mata niya ng napatingin siya sa hawak ko. "But don't worry I have lots of this in our house promise I will bring another one tomorrow for you."

"Really? you're so kind. Mommy said when people are kind to you be kind to them also. We can be friend's if you like." looks like my consolation worked she seems so happy right now.

"Of course, we can be friends. But first we need to know each others name. I am Soliana Gayle De Primo, but my parents often call me 'Liana'. How about you, what's your name?" I said offering my little hands to her.

"Uhmm.. My name's Esmeralda Antonette Faner, but my parents often call me too 'Tonette'." she shaked her hands with mine.

________xx________

Umiiyak si Antonette ngayon sa harap ko, palagi itong nangyayari sa tuwing umaalis ang mga magulang niya. Katulad ko madalas ding pumupunta ang mga magulang niya sa ibat-ibang bansa dahil sa trabaho pero mas madalas talaga ang mga magulang niya halos dalawa o tatlong beses lang umuuwi sa isang buwan ang mga magulang niya...

We're now ten  pero hindi pa rin talaga siya sanay.

"Alam mo Tonette dapat masanay ka na, dapat pareho na tayong masanay para din naman sa future natin ang ginagawa nila eh" pag-alo ko sa kaniya, pero nabigla ako ng tinabig nito ang kamay ko. Ito ang unang pagakakataong ginawa niya yun.

"N-nasasabi mo yan Liana dahil kahit umaalis yung parents mo they often c-come back here they are giving you the attention that you need. Unlike my parents, y-yes they are giving me everything that I-i need b-but their attention?"sabi niya habang patuloy siya sa paghikbi. "They don't even call our landline to check on me to talk with me, hindi nila ako binibigyan ng attention puro yung w-work nalang nila."

Hindi na ko nakasagot dahil sa mga sinabi niya. I know the feeling of being away from my parents pero gaya ng sabi niya binibigyan talaga ako ng magulang ko ng atensiyon bagaman busy sila pareho.

Nakatulog na siya sa aking kama dahil sa pag-iyak, sa tuwing umaalis ang magulang niya dito na agad siya pumupunta dahil malapit lang naman ang bahay nila. Dito siya umiiyak at naglalabas ng sama ng loob.

Right in that moment I promise to her sleeping spirit I will always be there for her, we won't leave each other side no matter what it takes.

________xx________

"Sa tingin mo, uuwi kaya ang parents ko this saturday?" tanong sa akin ni Tonette. We're now 15 of age, at gaya ng dati parati pa ring umaalis ang mga magulang namin at ganun parin ang kaso niya.
Pero ngayon ay hindi na siya umiiyak pag alis nila, kita pa rin ang lungkot niya but she always tell me that she's okay, even though it seems not.

"Of course, it's your birthday sweet sixteen pwede ba namang wala sila", pag-alo ko dahil baka iniisip na naman niya na wala ang mga magulang niya sa kaarawan niya tulad ng madalas mangyari. "I'm sure they'll hold a celebration for you, lalo pa't naipanalo ng Dad mo ang isang malaking case niya sa Europe diba?"