When Midnight Falls

Season 1 Prologue

“NO. You're not real. You're not real. Everything is not real.”

Kaagad na lamang akong napahawak sa dibdib ko. Pilit kong hinahabol ang hininga ngunit sa tuwing iisipin ko ang mga bagay na iyon ay mas lalong lumalala ang kondisyon ko.

I don't have a choice.

I just closed my eyes. Only my heartbeat can be heard in the moment.

“Rani. Wake up.”

Pamilyar ang boses na aking naririnig. No. That's not Mom. Don't open your eyes.

Ilang beses kong kinumbinsi ang sarili ko na huwag kong ididilat ang mga mata ko. Hindi lahat ng naririnig ko ay totoo. Hindi lahat ng nakikita ko ay totoo.

Napaupo na lamang ako sa may lapag habang yakap yakap ang tuhod ko. Tumungo ako at pinilit kong huwag pansinin ang mga bagay bagay sa paligid.

“Rani.”

They're just figures of my hallucinations. They're not real or do they?

Hindi ko na alam ang papaniwalaan ko. Hindi ko na alam ang totoo sa hindi. Hindi ko na alam kung sino ako. Hindi ko na alam.

I flinched when I heard a loud thunder outside our house.

I'm so scared.

“Rani. We're real. Everyone of us.”

Pinilit ko mang pigilan ang sarili ko ay hindi ko magawa. Unti-unti kong iniangat ang ulo ko upang makita siya. He will not stop.

He doesn't have a face. He doesn't have a body either. He's just that black shadow with scary red shadowy eyes which keeps me awake all the time.

“Rani.”

Paulit-ulit niyang ibinubulong ang pangalan ko. He will not stop. He will not stop to scare me.

Mas lumakas ang kabog ng dibdib ko nang matagpuan ko ang sarili kong nagpupumilit na isiksik ang katawan sa pinakasulok ng kwarto ko.

“Don't move.”

Dahan-dahan siyang umaabante papunta sa akin. He's wearing that scary creepy smile all the time even though I can't visualize his face.

Sandaling tumahimik ang paligid. Hindi ko alam kung anong mangyayari kapag idinilat ko ulit ang mga mata ko. I feel like he's just in front of me. Smiling with his red creepy eyes.

NATAGPUAN ko ang sarili kong tumatakbo sa pagitan ng mga nagtataasang mga puno. Patuloy ang pagpatak ng ulan sa katawan ko't hindi ko iniinda ito. I feel like he's just right there. Watching. Staring at every move I make.

I can hear his footsteps coming from behind me. All of them. He's not alone. They're many. They're all staring at me with their red eyes.

Kanina pa ako takbo ng takbo at hindi ko na alam kung nasaan na ako. I just want him to stay away from me.

“Run, Rani. Run.”

He's just beside me. I can hear his voice loud. Sobrang lakas ng kabog ng dibdib ko at sa tingin ko'y iyon na lamang ang naririnig ko.

“Just look forward, Rani. Ignore him. Ignore him.”

Paulit-ulit ay sinabi ko iyon sa sarili ko. Sa dahilang, mapapagaan nito ang nararamdaman ko. It's just that I'm starting to believe that they're all true. That they can hurt me.

Nabuhayan ako ng loob nang maaninag ang isang anino mula sa di kalayuan. He's just standing in the middle of the forest. May hawak hawak siyang lampara sa kanang kamay niya samantalang ang isa ay nakalagay lamang sa bulsa ng kaniyang coat.

Nagmadali akong tumakbo papunta sa kaniya sa pag-aakalang isa siyang totoong tao.

“H-help. Help me.” humahangos akong tumapat sa kaniya. Nasa likuran niya ako kaya hindi ko masyadong makita ang mukha niya.

Kanina pa niya akong hindi kinikibo kaya ilang beses ko ring inulit ang paghingi ng tulong sa kaniya.

“Just help me.” ang sabi ko at saka napayuko. Napahawak ako sa tuhod ko dahil sa pagod. Basang basa rin ako ng ulan at hindi ko rin alam kung nasundan niya ba ako, nila.

Naramdaman ko ang paglapit ng lalaki sa akin kaya kaagad kong itinaas ang ulo ko. Napaatras ako sa nasilayan ko. He doesn't have a face either. He doesn't have any eyes, nose or lips. But, he's body. He's not a person, either.

Nandilim na lamang ang paningin ko at hindi ko na namalayang nawalan na pala ako ng malay.

I chased my breath as I open my eyes wide. This place is pretty familiar. Hindi ko maalala kung kailan ako nakapunta sa lugar na ito. Basta ang alam ko'y pamilyar na pamilyar ito sa akin.

I sit down as I've heard a loud voice screaming. Inilibot ko ang paningin ko at hinanap iyon. There's nothing. I don't see her.

Napahawak na lamang ako sa aking bibig nang mapagtantong wala ako sa gubat kung saan ako huling nawalan ng malay.

She's screaming. Begging for her life.

There are a lot of them. At ako ang nasa pinakatuktok. There are a lot of people. Hindi ko alam ang nangyayari at ayoko nang malaman. Maraming mga tao ang inilalagay nila dito, sa tambakan.

May ilang kalalakihan akong natatanaw sa may baba ng bundok ng mga tao. I don't know them, but I think I've seen them somewhere.

Napapikit na lamang ako nang makita ko ang ginagawa nila sa mga tao. They're killing them. They're a lot.

“Help me!”

Napatingin na naman ako sa babaeng tumatawag ng tulong. This time, she's just not asking for help. She's grabbing me, deep down the mountain of people.

Sugat sugat ang kamay niya at puro dugo ang buong katawan niya. Base sa kaniyang suot, sa tingin ko'y hindi siya ordinaryong tao. She's a wealthy one.

Pinilit kong hilahin ang kamay ko sa kaniya pero mas malakas siya sa akin. She grabbed me deep down to the point that I can't breathe.

I found myself begging. Begging for her. She's still grabbing my hand. Palalim na kami ng palalim at painit na ng painit.

“Stop. Please.” ang sabi ko.

“They say the same thing, Moerani.”

Ang sabi niya at saka niya ipinihit ang ulo para makita ako. Literal.

She smiles at me even though I can't recognize her face because of the blood and wounds in it.

Nakaramdam ako ng napakainit na sensasyon sa aking balat. Inilibot ko ang paningin ko at natagpuan ko na lamang ang sarili ko na nasa gitna ng naglalagablab na apoy. Apoy na nanggagaling sa mga sinunog nilang tao.

I just closed my eyes. Hoping that everything will be back to normal. I'm not belong in here.

“Those people there. They're not nice as you think. Everybody sinned so, they will have their body burned.”

Narinig ko ang isang boses ng lalaki. He's cruel.

“Rani.”

He's back.

It's so confusing. Why am I here?

“Moerani! Wake up!” kaagad akong niyakap ni Mommy habang umiiyak.

I don't understand.

A/N: Please don't forget to vote, comment and share.