Tears of Tears

VI

"Prajja, ba't di ka kumakain iha?" tanong ni Yaya Mina kinabukasan.

"Wala pa rin po ba sina Pubic at Xiren?"

"Iha, wala pa sila. Gusto mo bang itanong ko sa mommy mo kung asan sila?"

"Naku, huwag na po. Baka kung anong isipin nila mom at dad. Sige po akyat na ako sa kwarto ko."

"Pero iha, di ka pa tapos kumain"

"Okay lang po ako. Bababa ako pag nagutom ako but for now Yaya, magpapahinga muna ako. Sige po."

Tumayo ako at basta na lang naglakad paakyat sa kwarto ko. Pero bawat sulok ng bahay na makita ko, lagi kong naaalala sina Pubic at Kuya Xiren.

Nang marating ng paningin ko yung sala, naalala ko nung time na nagdrawing si Pubic sa lamesa sa gitna. Isa iyong bulaklak na hawak ng isang magandang babae pero natatakpan ang kaniyang mukha maliban sa mga matang parang ang bigat bigat ng dinadala. Nakangiti ang babae pero anlungkot ng sinasabi ng mga mata niya.

"Ampangit naman niyan."  biro kong sabi pero hindi niya pinansin.

Bingi ba siya?

"Alam mo, mas maganda sana kung masigla rin mga mata niya tulad nung pagngiti niya." sambit ko ulit at doon siya tumingin sa blangkong paraan.

"Maybe you can apply that to your self?" sagot niya.

"W-what do you mean?"

"Maganda ka sana kaso.. tsk" irap niya.

"Kaso ano?? Ha??"

"kaso......"

"Kaso ano ??? Bat di mo ko sagutin?"

Hinawakan niya ang pisngi ko at tinitigan ako ng maayos. Shit naiilang ako.

"Maganda ka sana kaso pangit ka pa rin sa paningin ko" sabay tawa niya.

"A--anong sabi mo?" sabay pinagpapalo siya.

"Wala ka talagang magandang sinabing bubwit ka."

Tumawa ako sa ala-alang iyon. Nung matanaw ko ang guest room bumalik sa akin ang mga panahong nakikipagtitigan muna siya sa'kin bago pumasok sa loob. As usual, lagi akong natatalo dahil naiinis ako sa kaniya. Pero sa panahong walang nag-iingay sa isip ko, parang hinahanap ko yung pang-aasar ko sa kaniya.

Nung elem pa lang kami, pumupunta na siya sa bahay pero hindi kami kailanman nagkausap kase nasa kwarto lang ako and ayaw ko sa ibang tao. Yung kuya niya yung nakakausap ko nun dati kase naging crush ko siya. At syempre ang malala, nung mga panahong yun hindi pa siya mahilig sa pagdrodraw. Naging Pubic ang tawag ko sa kaniya kase nung minsang bumaba ako at iinom sana ng gatas sa kusina, nasulyapan ko na may bata sa sala, nacurious ako kase nagrodraw siya. Nakita ko siyang gumuguhit ng puno and nakita ko yung roots niya. Hahahaha ampangit pangit parang bulbul.

"Hoy, ano pangalan mo?" tanong ko sa bata pero nasa sketch pad ang paningin.

Ilang beses ko siyang kinausap at tinanong pero ni minsan hindi ako sinagot.

"Ampangit ng guhit mo. Hmmmm Those roots are like pubic hair." Wala pa rin siyang imik.

"I'm just gonna call you that!" maarte kong sabi
pero wala pa rin.

"Hmmm, Pubic, that name really suits you. Hi, Pubic! I'm gonna call you that na, okay? Bye bye." padabog kong sabi at umakyat na sa kwarto ko.

Yung 2nd time na nameet ko siya, Pubic na talaga tawag ko sa kaniya. Nakita ko siya sa school namin nung elem. Gr. 5 ako nun tapos siya Gr.6.

"Woi Pubic!" sigaw ko sa kanya pero hindi niya ako liningon. Nabigla lahat ng nakarinig pero siya parang wala lang.

"Woi, ano ba Pubic." sabi ko

"Tsk. I have my own name. Don't call me that." aniya sa mahinang tono.

"Sorry, but I just called you Pubic and you can't do anything to change that. And I will say advance sorry coz I will call you that until you change your attitude. You know the snob type, the rude one."

"Tsk." sagot niya lang tsaka pumunta na sa mga kaibigan niyang mababait naman. Siya lang talaga hindi.

"Ano ka ba, Jiezel! Alam mo bang nanganganib ang buhay mo just of now!" sambit ni Kriselle, kaibigan ko.

"Ha? Panong naging ganon?"

"Look around you!"

"Huh? Bakit ano meron?"

"Marami ang nagkakagusto sa lalakeng kinausap mo kanina."

"So what's the point? Ba't ganiyan sila makatingin sa akin?" patukoy ko sa mga babaeng matalim ang tingin sa akin. Oh shit. If looking this way, can burn, I think I'll be roasted for millisecond because of these annoying shits.

"May gusto sila don, nagawa na nila lahat para mapansin nung tinawag mong Pubic. Sinabihan ng mga matatamis na salita, nagpapapansin sa kaniya, binigyan ng mga regalo etcetera etcetera perooooo."

"Ano?"

"Perooo... ikaw pang-iinsulto yung sinabi mo pero..."

"Pero???"

"Perooo napansin ka niya! Or pinansin ka niya. Yun yun."

"Ano big deal dun?"

"Ikaw lang sa lahat ang napansin niya kaya ganiyan ang ibang makatingin sa iyo."

"Well, I don't care." sabi ko sabay pasok sa room namin.

Ngayong, naalala ko lahat ng pang-aasar ko sa kaniya aaminin kong namimiss ko siya. Parang pinagsisisihan ko lahat ng pang-aasar ko sa kaniya kase I should had just alotted it sa pagkilala ng pagkatao niya, sa kung anong favorite food niya, favorite place, tsaka yung mga type niya sa isang babae. WhAttttt? Teka, why am I curious about that? Anong pake ko sa tipo niya sa isang babae? Like duhhh?? Urghhhhh!!!

Pabagsak akong nahiga sa bed ko. Hindi ko alam pero naiiyak ako. Naghalu-halo ang mga nararamdaman ko ngayon. Feeling ko mag-isa ako. Anong feeling? Mag-isa talaga ako.

I want a hug right now. I want someone to be proud of me even just once. I badly needed genuine heart from people that I love. But then, they are busy. I understand it though, but enough for me not to feel fine at all. Enough for me to cry in the middle of the night with my pillows, blankets, teddy bears around me wishing these are the people I love with me in the dark, during cold nights, during starry nights but they're not. Enough for me to dream about a simple life but with people who can give the attention, the love and care I deserve. But then, this will just stay a dream, and later I will wake up and act like nothing happens, and that my feelings aren't valid.