Seeeeelaaammm. Şuan Aykız eşliğinde bölüm yazdığıma inanamıyorum sşvtdöççbmıtoyd . Ama güzel şarkı tavsiye ederim hatta şuan üste koydum bile. Neyse yeni bir bölümle karşınızdayım. Umarım beğenirsiniz. Artık sizi sevdiğimi söylememe gerek yok <3<3<3
-------
Zil çaldıktan sonra sıradaki kitaplarımı aldım ve dolaba gittim. Evet dolabım biraz dağınık olabilir ama şuan hiç toplayamam. Hemen eve gidip uyumak istiyorum. Kitaplarımı yerleştirirken omzumda bir el hissettim. Korkuyla arkamı döndüğümde hiç tanımadığım biri bana gülümseyerek bakıyordu. Zararsız birine benziyordu. Bende gülümsemeyle karşılık verdim.
"Tanışıyor muyuz?" dedim samimi tavırla.
"Tanışmak isterim." dedi suratındaki aynı gülümsemeyle. Ve devam etti,
"Ben Hakan. Hakan Akça." samimiyetle cevap verdim.
"Bende Selin. Selin Aksoy. Memnun oldum." dedim elimi uzatarak oda elimi tutarak karşılık verdi.
"Bende." daha sonra elimi çekmek istedim ama elimi gerçekten sıkı sıkı tutuyordu. Daha sonra dayanamayıp konuştum.
"Eıı şey benim eve gitmem gerekiyor. Sana iyi günler." diyerek sonunda elimi kurtardım.
"Görüşürüz." diyerek karşılık verdi. Merdivenlere doğru yöneldiğimde birinin orada durup bizi izlediğini gördüm. Bu beni şaşırtırken kim olduğunu görmek için biraz daha yaklaştım. Ve beni gördüğü an oradan uzaklaştı. Ama kim olduğunu görmüştüm. Ve bu Emreydi. Peşinden koşmaya başladım arkasından,
"Emre bir dakika dinler misin? Emre!" ama beni duymamazlıktan geliyordu. En sonunda hızlıca gidip kolunu tuttum ve kendime çevirdim.
"Beni bi dinler misin? Sandığın gibi birşey yok. Sadece tanışmak istedi. Bu kadar." bana gerçekten sinirlenmiş gibi bakıyordu.
"Tanışmak için ha? Ya geç bu işleri. Ben gördüm sizin tanışmanızı.Hem sen bana hesap vermek zorunda değilsin ki. Neden anlatıyorsun ki bunları bana." ne cevap vereceğimi bilemedim o an ağzımdan sadece,
"Bee-n" çıkabildi. Sanki sonsuz suskunluğa hapsedilmiştim. Hayatımda sadece Emre nin yanında hep güleceğimi sanarken şimdi onun yanında ağlayacak dereceye gelmiştim. İnanın nedenini bilmiyorum ama bu beni çok kırmıştı. Orada bir saniye bile duramazdım artık.
"Haklısın. İyi günler" deyip hızlıca uzaklaştım yanından. O an eve gitmek istemiyordum. Sadece kaybolmak. Tek isteğim buydu.
Eve giden sokağı geçip başka bir sokağa girdim. Sonra da başka bir sokağa. İşte şuan kaybolmuştum. Ama şuan korkmuyordum. Çünkü istediğim şeyde buydu. Ve tek bir isteğim bir şey daha vardı. O...
Emre'nin anlatımıyla
Okuldan sona eve geldiğimde tek düşündüğüm şey Selin di. Odası nın ışıkları geldiğimden beri yanmıyordu. Hiç bir kıpırdanmada yoktu. Bu beni meraka sürüklemişti. Acaba başına bir şey mi gelmişti? Yok canım hemen kötü düşünmeyeyim. O zaman neredeydi bu kız. Daha fazla dayanamayıp hava serin olduğu için üzerime kot montumu alıp dışarı çıktım. İlk öncelikle tabiki Selinin kapısını çaldım. Ama karşımda Selin değil annesi olduğunu tahmin ettiğim bir kadın çıktı. Hemen söze girdim,
"İyi akşamlar efendim. Eee ben size Selini soracaktım ama çağırabilir misiniz?" dedim samimiyetle. Karşımdaki kadın,
"Selin yok oğlum. Emre diye bir arkadaşına gideceğini söyledi." Ne?! Selin neden yalan söylemişti? Nereye gitti bu kız? İşte tam şu anda kendime o kadar kızdım ki. Selin i aramak için bir sokaktan daldım. İçimden ona bir şey olmaması için dua ediyordum. Bütün sokakları aradım ama yoktu. Çıldırmak üzereydim. Parka gittim ve bir banka oturdum.
"Nerdesin Selin? Nerdesin? Gitme nolur. Gitme..."
Başımı kaldırdığımda ileride gözüme biri çarptı. Ağacın dibinde yatan bir kız. Selin!
Hızlıca banktan kalkıp ağaca doğru koştum. Olamaz bu Selin di. Buz gibi olmuştu. Hemen üzerimdeki montu çıkarıp ona giydirdim.
"Selin hadi uyan bak ben geldim. Özür dilerim. Sana kırıcı kelimeler kullandığım için özür dilerim"
Selin bir ağacın kenarında oturmuş ve uyumuştu. Ve baya bi üşümüştü. Selin kendine gelmeye başlayınca hemen onu dik pozisyona getirdim ve konuşmaya başladı,
"Emre" dedi bana bakarak.
"Buradayım geldim hadi kal gidelim üşümüşsün." dedim onu kaldırmaya çalışarak ama o durdu ve beni kendine çekti.
"Gitme" dedi gözlerime bakarak. Ve işte o an onun yanından sonsuza dek gitmek istemedim.
"Gitmem" dedim gülümsemeye çalışarak. Daha sonra dudakları aralandı ve
"Emre" dedi.
"Efen-" diyecekken bir hisse kapıldım. Bu his daha çok dudaklarımdaydı. Ve evet dudaklarını dudaklarıma birleştirmişti.
Bundan daha bir büyülü an olamaz diye geçirdim içimden. Ve evet...
Ben galiba bu kıza aşık oluyordum...
------
Wawov ne bölümdü beh ghjklmnbmök. Bu bölüme gerçekten düşmüş bulunmaktayım.
Umarım bölümü beğenmişsinizdir. Yeni bölümle görüşmek üzere hoşçakalın muahh. <3<3<3
