Tenimdeki Ruh ( Askıda )

Kabullenmek

Kabullenmek zaman içerisinde onun huylarını kendi huylarınmışçasına benimsemektir.O huyları bir süre sonra normal gibi düşünürüz. Sanırım erkeklerde olay böyle değil. Bir şeyi sevmiyorlarsa onu değiştirirler ya da değişmesini beklerler.

Bir başka açıdan biz onları her durumda kabullensek de onlar bizi kısıtlamaya devam ederler. Bu kısıtlama içerisinde zamanla soğuruz. Ama bunu da kabulleniriz. Olduğumuzda farklı bir kişiye dönüşürüz. Mesela kısa giyinemeyiz. Makyaj yapamayız. Bizim için artık karşı cins diye bir şey yoktur. Onların istediği kadar var oluruz. Bu hata, bizi iradesizliğe sürükler. Biz ihaneti bile affederken onlar ufak bir sözde giderler.

Gururla sevgi arasındaki ufak nokta budur.

Olgunlaştıkça kabullenmeyi değil kabul ettirmeyi tercih ederiz. Tabi ki de verdiğimiz karşılığı alamayız. Bu yüzden ne olursa, kim olursa olsun kendimizden ödün vermeyip, kabullenmek yerine durumları değiştirmek bizim elimizde.

&

Bir çok şeyi kabullendim bugüne kadar. Yapılan ihanetleri, atılan kazıkları, yalanları, yanlışları. Ama hiç kabul edilmedim. Kabullenilmedim. Yaşadığımız dünya da saf ve iyi olanların mutluluğu hiç olmamıştır. Mutluluk genel bir kavram. Bir kız bir ayakkabı aldığında mutlu olabilir. Bir erkek bir maçı kazandığında mutlu olabilir. Ben kalbimdeki boşluğu doldurduğumda mutlu olabilirim.Bir kaç defa denedim. Bir şeyler yanlıştı. Ya çok fazla güvendim yada beklentim çoktu bilmiyorum. Ama karşımdakini her zaman benimsedim.

İnsan yaşı ne kadar küçük olursa olsun yaşadığı her şeye alışıyor, acısı geçsede beynine kazınıyor. Olgunlaşıyoruz zamanla. Bize verilen acılar, aslında bir hediye. O acılarla büyüyoruz. Şimdi ben o acıları çekmeseydim, eminim ki hala akıllanmamış olacaktım. Ve eğer yaşadığım her şeyi kabullenmeseydim, tekrar tekrar yaşayacaktım.

Kendimle ilgili konuları da kabullendim. Güçlü, iradeli bir kız değilim. İhaneti bile affederim. Kimseden değil intikam almak kin bile tutamam. Bunlar beni zayıf yapabilir ama masum kılar.

Yaşadığım her şeyin bir amacı olduğuna inanıyorum. Eğer sevgilimden ayrıldıysam bu gerekli olan bir şeydir. Eğer ağlıyorsam o gözyaşı zaten orada durmayacaktır. Hayata direnmek, karşı çıkmak bize bir şey kazandırmaz. Yoruluruz. Bu neden böyle ? Neden ayrıldık? Nasıl böyle bir şey olur? Bu sorular bitmez ama insan ruhu biter. Ben hayattan bir çok kez kopmuş biriyim. Herkese küstüğüm, inancımın kalmadığı günlerim oldu. Şuan farkediyorum ki onlar beni iyileştirmemiş, yaramı daha da kanatmış. Evet insan sorgulamalı, bu doğasında var. Ama kabullenmeli de. Kendisi için. Gözlerindeki rengin kaybolmaması için. Düşmemek için.

Bir çok insan tanıdım. Genelleme yaparsak kendimizden değerli birini bulmak güç. Bizi kendimizden başka kimse anlayamaz. Bu yüzden kimsenin sözü önemli değil. Yeri geldiğinde bunu neden yaptın dediklerinde istediğim için diyebiliyorsak mutluyuzdur. Ve bunların başlangıcı kafamızdakileri kabullenmektir. Kabullenirsek, kabul ettiririz.